ΓΩΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ…
Να κάνουμε και την τελευταία γωνιά της ταπεινής μας παροικίας να μας μιλάει όσο γίνεται πιο τερπνά, γλαφυρά και αλησμόνητα. Κοντά στα γλαστρίδια με τα αειθαλή, η μικρή πέτρα με το ιερό απόφθεγμα που έγραψε κάποτε με ωραία βυζαντινά γράμματα ο αγαπητός μου μοναχός π.Χερουβείμ, ο του σεβασμίου Γέροντος Προδρόμου πάλαι ποτέ εκλεκτός συνοδίτης: «Δεν είναι δυνατόν, είπε κάποιος, δεν είναι δυνατόν να περάσουμε με ευσέβεια τη σημερινή μας μέρα, αν πρώτα εμείς δεν τη λογαριάσουμε σαν την τελευταία της ζωής μας» [«Οὐκ ἔστι, φησί τις, οὐκ ἔστι τὴν ἐνεστῶσαν ἡμέραν εὐσεβῶς διεξιέναι, εἰμὴ αὐτὴν ἐσχάτην παντὸς τοῦ βίου λογισώμεθα»· βλ. «Κλῖμαξ», Λόγος Στ΄, §26, σελ. 139, έκδοση «Παρακλήτου»]. Και παραδίπλα μια άλλη ακανόνιστη πέτρα με ένα ερημόνησο εκκλησάκι, σε ζωγραφιά, που το σκεπάζει ημικυκλικά η γλυκοκάρδια «Ευχή του Ιησού»: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!».
Καλό και ειρηνικό το απόγευμα όλων!
π.Δαμιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου