Γέροντας Ἐφραίμ Ξηροποταμινός: Περί Προσευχής.

— Γέροντας Ἐφραίμ Ξηροποταμινός: Περί Προσευχής.

"Τὸ νά λέγωμε ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι πιστεύουμε στόν Θεό καί εἴμεθα χριστιανοί καί ἀφ’ ἑτέρου νά μήν προσευχώμεθα εἶναι δύο πράγματα ἀσυμβίβαστα. Τό ἄν κανείς προσεύχεται, άποτελεῖ τό ἀσφαλέστερο τεκμήριο τοῦ ἄν ζῆ συνειδητά ὡς χριστιανός. Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία προσευχομένων. Ἄνθρωπος πού δέν προσεύχεται, ἀκόμη καί ἄν φαίνεται ὁ πλέον ἐνάρετος, δέν μπορεῖ νά εἶναι πραγματικός χριστιανός, ὅσο καί ἄν ἴσως θέλη νά συγκαταλέγη τόν ἐαυτό του μέ ἐκείνους. Πῶς μπορεῖ νά πιστεύη σ’ Αὐτόν πού δέν γνωρίζει; Διότι ἡ παρουσία καί ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μόνο διά μέσου τῆς προσευχῆς μᾶς γίνονται αἰσθητές καί γνωστές."

 Αποσπάσμα από το βιβλίο“Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς” τοῦ π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Ὁ Σεβαστός πνευματικός πατήρ τοῦ ἐκδημήσαντος, Ἀρχιμ. Ἐφραίμ, Καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Φιλοθέου, ἀποχαιρετῶντας τό πνευματικόν του τέκνον μακαριστόν π. Ἐφραίμ, εἶπε:

Ἅγιε Καθηγούμενε καί τέκνον μου ἠγαπημένον ἐν Κυρίῳ.

Τί τοῦτο; Mᾶς ἐσύναξες πολύ ἐνωρίς. Mᾶς ἐκάλεσες λίαν ἀπροόπτως. Πολύ ἔσπευσες, τέκνον μου. Ταχέως διοδεύσας τό μῆκος τῆς ζωῆς καί ἀντεστράφησαν ἐξαίφνης οἱ ὅροι τοῦ  βίου. Τά τέκνα, κατά συνήθειαν, θάπτουν τούς γονεῖς. Αλλ’ ἰδού, ὁ πατήρ θάπτει τό τέκνον, καί εἰς τάς ὀδύνας τοῦ πνευματικοῦ τοκετοῦ προσετέθη ἡ λύπη αὕτη τοῦ θανάτου.

Πλήν, ὡς τῷ Κυρίῳ, ἔδοξε οὕτω καί ἐγένετο. Εἴη τό ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον περὶ πάντων ὧν ἐποίησε καί οἰκονομεῖ διά τήν σωτηρίαν πάντων τῶν θελόντων σωθῆναι. Ποῖος ποτέ ἠδυνήθη νά ἐξιχνίαση τά κρίματα τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ; Αὐτός ἐστίν ὁ χορηγός τῆς ζωῆς, ὁ ζῶν εἰς τούς αἰῶνας, καί Κυρίου αἱ διέξοδοι τοῦ θανάτου, κατά τόν θεόπνευστον ψαλμωδόν.

Τοίνυν, τέκνον μου ἠγαπημένον, μακαρία ἡ ὁδός, ἢ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοὶ τόπος ἀναπαύσεως. Ἐπέρασες τήν μόνην ὥραν, τήν ὥραν ὅπου ὀφείλομεν νά ἔχωμεν διά παντός πρό ὀφθαλμῶν τῆς ψυχῆς διά νά μήν ἀπατῶνται οἱ ὀφθαλμοί τοῦτοι ἀπό τά μάταια καί τερπνά τοῦ κόσμου τούτου. Ὁ θάνατος σου μᾶς διδάσκει μετά κραυγῆς μεγάλης, ὅτι οὐκ οἴδαμεν ἕκαστος τήν ήμέραν οὐδέ τήν ὥραν, τόν τόπον καί τόν τρόπον τῆς ἀναχωρήσεως τῆς ἀνεπιστρόφου. Ἔναντι τῆς ὠφελείας αὐτῆς ὅπου λαμβάνομεν ἀπό τῆς ἐξόδου σου, εὐχόμεθα ἀπό ψυχῆς, ὁ περί πάντων ἀγαθός καί πανάγαθος Θεός νά καταλογίση τό βίαιον τοῦ θανάτου καί τήν σωματικήν κάκωσιν εἰς ἄνεσιν τῆς ψυχῆς, εἰς ἐξαγνισμόν τοῦ πολυμόχθου ἔργου σου, εἰς ἐπισφράγισιν τοῦ πνευματικοῦ σου ἀγῶνος, τόν ὁποῖον ἐκ νεότητος ἠγωνίσθης.

Εὐχόμεθα πρός ὅ,τι ἔσπευδες, μᾶλλον πρός ὅν ἔσπευδες, νά φθάσης καί Τόν ποθούμενον νά ἀπολαύσης, χάριν τοῦ ὁποίου ἀφῆκες τόν κόσμον καί τά τοῦ κόσμου. Ἤδη βλέπεις τώρα καθαρότητος μετά ἐκεῖ, εἰς ἐκεῖνον τό ἀνέσπερον φῶς, ἅ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε, καί ἀκούεις ἐκείνους τούς ἤχους τῶν καθαρῶς ἑορταζόντων, ὄπου ἡ χαρά τῆς ζωῆς τῆς ἀληθινῆς εἰς τήν χώραν τῶν ζώντων. Τώρα ἐτελείωσαν οἱ στεναγμοί, αἱ θλίψεις, αἱ δοκιμασίαι, τά βάρη τά πνευματικά, τά ἀλλεπάλληλα κύματα τῶν πειρασμῶν τῆς  πολυμόχθου ταύτης βιοτῆς. Τώρα μένουν τά τέκνα σου τά πνευματικά, ἡ ἀγαπημένη σου συνοδεία μέ θλίψιν πολλήν, ἀλλ’ ὄχι ἀπαραμύθητον, μέ πόνον ψυχῆς διὰ τόν ὕστατον πόνον σου, ἀλλά καί μέ χαράν καί εὐχαριστίαν πρός τόν Πατέρα τῶν Φώτων, ὁπόθεν καί ἀναμένουν πᾶν δώρημα τέλειον, εἰς τελείωσιν τοῦ ἀγῶνος τῆς σωτηρίας ἑνός ἑκάστου

Καί ἰδού, διά τοῦ τελευταίου ἀσπασμοῦ, ἔχε ἀπ’ἐμοῦ, ὡς πνευματικοῦ σου πατρός, τήν συγχώρησιν διά πᾶν ὅ,τι ὡς ἄνθρωπος ἔσφαλες. Παρακαλῶ δὲ τὴν ἀγάπην σου, δέξαι τὴν μετάνοιαν τῶν πνευματικῶν σου τέκνων καί ἄς γίνει ἀμοιβαία ἀντίδοσις συγγνώμης πρὸς πάντας καί διά πάντα, εἰς χαρὰν ἀγγέλων, εἰς εὐφροσύνην πάντων τῶν σεσωσμένων καί τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς Ἡγουμένης τοῦ Ὄρους καί πάντων τῶν μοναζόντων, τῆς ἐλπίδος πάντων τῶν Χριστιανῶν, τῆς σκέπης παντός τοῦ κόσμου.

Τῷ δέ ἐν Τριάδι Θεῷ ἡμῶν, Τῷ Θεῶ τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός δόξας, τιμή καί προσκύνησις περὶ πάντων εἰς αἰῶνας αἰώνων.  Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ, ὁ Καθηγούμενος Ι. Μ. Φιλοθέου.