Κάποτε οι μοναχοί ήρθαν στον π. Γαβριήλ. Στο δρόμο, πριν
έρθουν στον π. Γαβριήλ, είπαν μεταξύ τους:
- Πόσο δυνατοί είναι οι μοναχοί, πόσο σημαίνει ότι
γνωρίζουμε τη δύναμη του σημείου του σταυρού, ψαλμός 90, προσευχή, γιατί με
αυτό ξεπερνάμε τον διάβολο.
Όταν μπήκαν στο κελί, ο π. Γαβριήλ ευλόγησε αρχικά τον
καθένα ξεχωριστά και μετά είπε:
«Έλα, άκουσε τι θα
σας πω, αδέρφια: Ξύπνησα το πρωί και αμέσως μια κακή δύναμη άρχισε να με πολεμά
με όλη της τη δύναμη.
Δεν μπορούσα να
κουνηθώ, το σώμα δεν υπάκουε πια.
Ήθελα να κάνω τον
σταυρό μου , αλλά τα χέρια μου ήταν δεμένα. Προσπάθησα να απαγγείλω τον 90ο
ψαλμό, αλλά ήταν σαν να άρχισαν να με πνίγουν και δεν μπορούσα να τον προφέρω.
Προσπάθησα να προσευχηθώ σιωπηλά, αλλά υπήρχε ένας τέτοιος αγώνας στο μυαλό μου
που οι σκέψεις και οι προσευχές ήταν ανάμεικτες.
Εδώ ο π. Γαβριήλ έκανε μια μικρή παύση, καθίσαμε όλοι
ήσυχοι. Εκείνη τη στιγμή, ένας μοναχός, σε πλήρη θέα όλων, κρέμασε το κεφάλι
του απογοητευμένος. Μετά από αυτή τη σύντομη παύση, ο πατέρας Γαβριήλ συνέχισε:
«Αλλά κοίτα πόσο ελεήμων είναι ο Θεός: όταν ήμουν σε
τέτοια δυσκολία, το έλεός του κατέβηκε πάνω μου και η κακή δύναμη και η πονηριά
της, αμέσως, με εγκατέλειψαν.
Ενώ ο π. Γαβριήλ έλεγε αυτά τα λόγια, ο μοναχός, που είχε
κρεμασμένο το κεφάλι του απογοητευμένος, πήρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε το
κεφάλι του. Έτσι, ο π. Γαβριήλ κατέστησε σαφές ότι όσο κι αν γνωρίζει ένα
άτομο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς το έλεος του Θεού.
Από το βιβλίο: «Άγιος ανόητος Γαβριήλ (Ουργκεμπατζέ),
Σεβάσμιος Ομολογητής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου