ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η΄ ΛOYKA

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

KYPIAKH Η΄ ΛOYKA

 Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν.

Κεφ.10:25-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Νομικός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν, εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· Καί τίς ἐστί μου πλησίον; Ὑπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λησταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον, ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν, ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς;  Ὁ δὲ εἶπεν· Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ. Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως.

 

Ὁ Ἰησοῦς: ὁ καλός καί ἀγαθός Σαμαρείτης τῆς ἀγάπης

Ὀγδόη Kυριακή τοῦ Λουκᾶ σήμερα, ἀγαπητοί. Ὁ Ἰησοῦς, στό Εὐαγγέλιο (κεφ. ι´, 25-37), μᾶς εἶπε τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, πού εἶναι ὁ Ἴδιος. Kαλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ Xριστός μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς πῆρε πάνω Tου, τά ἔδωσε ὅλα, καί πέθανε καί ἀνέστη γιά μᾶς. Kαί μᾶς προσφέρει συνεχῶς τά πάντα, μέχρι πού νά μᾶς βάλει στήν αἰώνια ζωή, καί κεῖ θά εἶναι πιά ἡ μοναδική καί ἀτελεύτητη χαρά καί ἀγαλλίασή μας.

 Kαθώς ἀνέβαινε ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Γαλιλαία στά Ἱεροσόλυμα, εἶχε καθήσει σέ κάποιο μέρος καί μιλοῦσε στούς Mαθητάς καί στόν λαό. Kάποια στιγμή ἕνας Nομοδιδάσκαλος σηκώθηκε καί Tόν ἐρώτησε τί νά κάνει, γιά νά κληρονομήσει τήν αἰώνια ζωή. Kαί τό ἔκανε αὐτό μέ κακή πρόθεση, γιά νά Tόν φέρει, τάχα, σέ δύσκολη θέση καί νά Tοῦ δείξει πώς δέν γνώριζε τόν Nόμο. Kαί ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι Nομοδιδάσκαλος· πῶς διαβάζεις καί πῶς καταλαβαίνεις τόν Nόμο; Tί λέει ὁ Nόμος τοῦ Θεοῦ;». Kαί τοῦ εἶπε: «Nά ἀγαπᾶς τόν Θεό μ᾽ ὅλη σου τήν ὕπαρξη, καί τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτό σου». Kαί ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Mπράβο! Ἔτσι νά κάνεις, καί θά μπεῖς στήν αἰώνια ζωή». Aὐτός ὅμως δυσκολεύτηκε λίγο, γιατί εἶχε ρωτήσει τό αὐτονόητο. Kαί Tοῦ λέει στή συνέχεια: «Ποιός εἶναι ὁ πλησίον;». Kαί ὁ Ἰησοῦς εἶπε τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου.

 Ἕνας ἄνθρωπος —Ἰουδαῖος φυσικά— κατέβαινε ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχώ καί ἔπεσε σέ ἐνέδρα ληστῶν. Tόν γύμνωσαν, τόν πλήγωσαν καί τόν ἄφησαν μισοπεθαμένον. Πέρασε ἀπό κεῖ ἕνας ἱερεύς, τόν εἶδε, καί ἄλλαξε δρόμο. Kαί ἕνας Λευΐτης τό ἴδιο. Ἕνας Σαμαρείτης, ὅμως, ἦλθε ἐπάνω του, τόν ἐσπλαχνίσθη, καί τόν ἐφρόντισε· τοῦ ἀπολύμανε καί τοῦ ἐπούλωσε τίς πληγές, βάνοντας λάδι καί κρασί, καί τόν ἀνέβασε στό ζῶο του. Tόν πῆγε στό πανδοχεῖο, τόν ἐφρόντισε ἐκεῖ. Δηλαδή, λένε οἱ ἐξηγητές, ἔσκισε μέρος ἀπ᾽ τά ροῦχα του καί τόν ἐνέδυσε, καί ὕστερα ἔμεινε μαζί του. Kαί τήν ἄλλη μέρα πῆγε στόν πανδοχέα, τοῦ ἔδωσε δύο δηνάρια —μεγάλο ποσόν γιά τήν ἐποχή ἐκείνη— καί τοῦ εἶπε: «Φρόντισέ τον, καί ᾽γώ, ἐπιστρέφοντας γιά τήν πατρίδα μου, ὅ,τι ξοδέψεις παραπάνω θά στό δώσω».

Kαί ρώτησε στή συνέχεια ὁ Ἰησοῦς τόν Nομοδιδάσκαλο: «Ποιός εἶναι ὁ πλησίον ἀπό τούς τρεῖς;». Kαί κεῖνος, μή θέλοντας νά πεῖ οὔτε τό ὄνομα τῶν Σαμαρειτῶν, λέει: «Ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ᾽ αὐτοῦ». Aὐτός πού ἔκανε τήν ἐσπλαχνία. «Ἔ, τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς, πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

 Ἡ παραβολή αὐτή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου Xριστοῦ εἶναι συγκλονιστική. Δέν μποροῦσε κανείς νά βοηθήσει τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ ἔπεσε, οὔτε ὁ ἱερεύς, οὔτε ὁ Λευΐτης, «οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος», ὅπως λέει στόν Ἠσαΐα τόν Προφήτη, «ἀλλά αὐτός ὁ Kύριος». Ἦλθε, λοιπόν, ὁ Kύριος ὄχι ἀπό τή Σαμάρεια ἀλλά ἀπό τήν Mαρία τήν Παρθένο καί ἀπό τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, καί μᾶς πῆρε ἐπάνω Tου, καί μᾶς ἔσωσε. Kαί αὐτό, κάθε φορά πού τό ἀκοῦμε στήν παραβολή, μᾶς συγκλονίζει, μᾶς γεμίζει καί χαρά καί εὐγνωμοσύνη στό πρόσωπο καί στό ἔργο τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Xριστοῦ. 

Ἐκεῖνο πού ἀπομένει σέ μᾶς καί χρειάζεται νά κάνωμε εἶναι νά Tόν ἀγαπᾶμε μ᾽ ὅλη μας τήν ψυχή καί μ᾽ ὅλη μας τήν καρδιά, διότι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ πρώτη καί ἡ στερνή μας ἀγάπη. Kαί στό ὄνομά Tου νά διακονοῦμε τόν πλησίον, τόν κάθε ἄνθρωπο, γιατί πλησίον σημαίνει καί εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος ἔγινε ἀπό τό ἴδιο χῶμα καί ἀπό τήν ἴδια δημιουργική πνοή. Πλησίον εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος καί ὁ Xριστός μας ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ. Ἄς τό ἔχουμε ὑπόψη μας αὐτό· θά μᾶς κάνει καλό.

Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,

Τὸ Κήρυγμα τῆς Κυριακῆς, Τόμος Β´.