ΑΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟΣ
Το Προσκύνημα στο Φρέαρ του Ιακώβ στη Νεάπολη (Ναπλούς), έλαχε να είναι από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ο τελευταίος διορισμός του πατρός Φιλουμένου, αυτού του άκακου και αγαθού πατρός από την Κύπρο.
Ο μακαρίτης ο πατήρ Φιλούμενος μάς έλεγε, ότι κάθε Παρασκευή πολλοί από τους μισαλλόδοξους και τους φανατικούς Εβραίους πήγαιναν για να προσευχηθούν στο Φρέαρ του Ιακώβ. Συνέχεια του έλεγαν επιτακτικά, να σηκώσει όλες τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο ακόμα και να τις πάρει και να φύγει, διότι το Φρέαρ είναι δικό τους και όχι των Χριστιανών. Ει δ’ άλλως, θα το μετανιώσει και θα είναι αργά!…
Από τον καιρό που πήγε εκεί όλο και τον φοβέριζαν. Αυτός όμως ήξερε τα εβραϊκά και τους αποστόμωνε. Δεν ειδοποίησε ποτέ την Αστυνομία να το έχει κι αυτή κάπως υπ’ όψιν της και ούτε το φανταζόταν ότι θα τον σκότωναν. Την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 1979 (29 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) είχε μεγάλη βροχή, αστραπές, βροντές, χαλασμός Κυρίου όλη τη μέρα.
Βρήκαν ευκαιρία, που δεν υπήρχε κανένας, λόγω της κακοκαιρίας, πήγαν και τον σκότωσαν μέσα στο Φρέαρ του Ιακώβ, μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου, όπως έκαμαν και στον προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του Τιμίου Προδρόμου. Την ώρα που έκανε εσπερινό, εκείνη την ώρα όρμησαν. Κύριος οίδε πόσοι ήταν και τον σκότωσαν με το τσεκούρι στα μούτρα και στο δεξί χέρι, κόβοντας τα δάκτυλά του. Επίσης, η σιαγόνα του και το ένα μάτι του βγαλμένο και το άλλο κτυπημένο.
Το πώς μπήκαν μέσα στο μοναστήρι. Κύριος οίδε, διότι ο φύλακας είχε φύγει από τις 4.00 το απόγευμα και έκλεισε το μοναστήρι. Ο φόνος έγινε μετά τις 5.00 μ.μ.. Το πρωί πηγαίνει ο φύλακας στις 7.00 π.μ., φωνάζει: «Πάτερ Φιλούμενε!». Στο δωμάτιό του, δεν τον βρίσκει. Πηγαίνει στην εκκλησία και τον βλέπει σκοτωμένο, μέσα στα αίματα. Αμέσως ειδοποίησε την Αστυνομία και η Αστυνομία το Πατριαρχείο.
Την ίδια μέρα του μαρτυρίου του πατρός Φιλουμένου, 29 Νοεμβρίου 1979, ο δίδυμος αδελφός του, ο πατήρ Ελπίδιος, ασκούνταν στη Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους. Και ενώ εκείνη ακριβώς την ώρα προσευχόταν, άκουγε συνεχώς τη φωνή του κατά σάρκα δίδυμου αδελφού του που του έλεγε: «Αδελφέ μου, με σκοτώνουν! Μην αγανακτήσεις, προς δόξαν Θεού!». Κατάλαβε τότε ότι ο αδελφός του έπασχε φοβερά και ενέτεινε την προσευχή του, μετέχοντας με αυτόν τον τρόπο στο μαρτύριό του.
Πήγαν κατόπιν οι πατέρες, ο Καισαρείας Βασίλειος, ο Πέτρας Γερμανός, ο π.Γρηγόριος, ο π.Μελίτων, ο π.Διονύσιος και άλλοι. Αλλά αφού τον σκότωσαν, έριξαν και χειροβομβίδα έξω από την προσκομιδή και τα έκαμαν όλα κομμάτια. Ούτε μανουάλια άφησαν γερά, ούτε εικόνες. Και Αυτού του Εσταυρωμένου τού έκοψαν το χέρι Του το αριστερό. Τα Άγια Ποτήρια χαμένα. Ήταν τόσο τρομερή η κατάσταση, σαν να μην κατοικούσε άνθρωπος εκεί από χρόνια.
Τον πήραν στο νεκροτομείο, μετά τον έκαμαν νεκροψία στο Τελ Αβίβ και την Τρίτη 21 Νοεμβρίου (με το παλαιό ημερολόγιο) μάς ειδοποίησαν. Εγώ πήγα μαζί με άλλους τρεις πατέρες του Πατριαρχείου και μας τον έδωσαν γυμνό. Όταν τους ρωτήσαμε πού είναι τα ρούχα του, μας είπαν ότι είναι στη Νεάπολη (Ναπλούς). Ευτυχώς που είχαμε πάρει μαζί μας όλα τα χρειαζούμενα για να τον ντύσουμε.
Αλλά δεν φαντάζεστε, όταν μας τον παρέδωσαν κομματιασμένο, το πρόσωπό του αγνώριστο, φέρον τα στίγματα του Μαρτυρίου του, όπως οι Πέρσες το 614 μ.Χ. έσφαξαν τους πατέρες του Αγίου Σάββα και λοιπών μοναστηριών. Έτσι και σήμερα. Ακολούθησε νέο μαρτύριο στον πατέρα Φιλούμενο.
Πέντε μέρες τον είχαν στο ψυγείο. Και όμως ήταν μαλακώτατος, σαν να μην είχε πεθάνει. Όταν άρχισα να τον ντύνω –διότι οι άλλοι πατέρες δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν να τον βλέπουν από τις κακουχίες που είχε πάνω του– του λέγω, σαν να ήταν ζωντανός:
–Γέροντά μου, τώρα να με βοηθήσεις να σε ντύσω, διότι βλέπεις ότι είμαι μόνος μου!…
Όταν άρχισα και του έβαλα τη φανέλα, το πρώτο χέρι αμέσως το κατέβασε μόνος του. Όπως και το άλλο χέρι. Και τα πόδια ομοίως. Του μάζευα τα πόδια να του φορέσω τα ρούχα και όταν τελείωνα τα άπλωνε μόνος του. Στο αριστερό πόδι από κάτω, είχε κτύπημα με το τσεκούρι.
Από το νεκροτομείο, τον φέραμε στο Πατριαρχείο. Στην «Αγία Θέκλα» έγινε η νεκρώσιμος ακολουθία εν μέσω Αγιοταφιτών πατέρων, των αδελφών του μακαρίτη και άλλων πολλών. Ήλθαν πολλοί, μέχρι και ξένων δογμάτων και μουσουλμάνοι και χοτζάδες. Γιατί όμως όλοι αυτοί; Διότι, όλοι τον αγαπούσαν και ήλθαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Τι οδυρμός! Τι θρήνος! Τι κοπετός ήταν αυτός!
Η κυβέρνηση, από το πρωί και πριν τον ενταφιασμό στη Σιών, έστειλε αστυνομία κοντά στους Αγιοταφίτες φοβούμενη αντίποινα. Πήρε αυστηρά μέτρα. Και νεκρόν ακόμα τον εφοβούντο.
Τον π.Φιλούμενο όλοι τον κλάψαμε, διότι ήταν ένας καλός και άγιος πνευματικός. Ο Πατριάρχης τον αποκαλούσε «Πτωχοπρόδρομο». Και όντως, ήταν. Οι τέλειοι κληρονομούν τη Βασιλεία των Ουρανών. Υπέμεινε λίγο μαρτύριο και βρίσκεται τώρα μεταξύ των Ιερομαρτύρων και των Οσιομαρτύρων, με την πρεσβεία των οποίων είθε να αξιωθούμε κι εμείς της Βασιλείας των Ουρανών.
(Μαρτυρία Ιερομονάχου
Σωφρονίου Αγιοταφίτου)
Μετά το φρικτό επεισόδιο το Προσκύνημα στο Φρέαρ του Ιακώβ έκλεισε και παρέμεινε χωρίς ηγούμενο για κάποιο διάστημα, αφού κανείς από τους πατέρες δεν δεχόταν να αναλάβει καθήκοντα ηγουμένου ή φύλακα. Το 1983, ο τότε Πατριάρχης Διόδωρος κάλεσε τον πατέρα Ιουστίνο, και του πρότεινε να αναλάβει την ηγουμενία στο Φρέαρ. Ήταν όμως και αυτός στην αρχή πολύ αρνητικός. «Θυμάμαι», αναφέρει ο ίδιος, «όταν ο Πατριάρχης με ρώτησε αν ήθελα να πάω, αμέσως του είπα: “Μακαριώτατε, ουδέποτε!”. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες, τα βράδια που έπεφτα να κοιμηθώ, κάτι με ξύπναγε, κάποιο όνειρο… κάποιο όραμα… Τελικά, κατόπιν διαφόρων οραμάτων που είχα, δέχτηκα και πήγα ως ηγούμενος στο Φρέαρ του Ιακώβ».
Κατά τα πρώτα χρόνια της διακονίας του στο Προσκύνημα, ο πατήρ Ιουστίνος δέχτηκε κι αυτός πολλές επιθέσεις, που στόχο είχαν να τον σκοτώσουν ή τουλάχιστον να τον εκβιάσουν, ώστε να εγκαταλείψει τον χώρο –χωρίς βέβαια να πετύχουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. «Σε όλες τις δυσκολίες που είχα», αναφέρει ο πατήρ Ιουστίνος, «βοηθός μου και προστάτης ήταν πάντοτε ο Άγιος Φιλούμενος. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα βράδυ που τον είχα δει στον ύπνο μου, να μου λέει: “Σηκώσου, πάτερ Ιουστίνε! Είναι η ώρα της ακολουθίας!”. Πράγματι ξύπνησα, αλλά είδα ότι ήταν ακόμη νωρίς για την ακολουθία. Όπως όμως στεκόμουνα δίπλα στο κρεβάτι, βλέπω το χέρι του πατρός Φιλουμένου, με το γκρίζο το αντερί, που συνήθιζε να φορεί πάντοτε, και άκουσα αυστηρή τη φωνή του να μου λέει: “Σου είπα να κατεβείς! Αλλά κατέβα από την αριστερή πόρτα και όχι από τη δεξιά!”. Εγώ τότε, σαν μοναχός που είμαι, άρχισα να λέω τον «Αρχαγγελικό Χαιρετισμό» (το: «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…»), μήπως και ήταν εκ του διαβόλου αυτό που έβλεπα, όμως αυτός (ο Άγιος Φιλούμενος) με ξαναπιάνει από τον αριστερό ώμο και μου λέει: “Μη (με) δοκιμάζεις! Ο ίδιος είμαι, ο Φιλούμενος! Αλλά σου λέω κατέβα από την αριστερή πόρτα και όχι από τη δεξιά στο Προσκύνημα!”. Σταυροκοπήθηκα, κατέβηκα και βρήκα και τις δύο πόρτες του Προσκυνήματος ανοικτές. Τότε άκουσα στην αριστερή πλευρά του θυσιαστηρίου ένα θόρυβο ρολογιού. Ήταν μια ωρολογιακή βόμβα. Τηλεφώνησα στην Αστυνομία και μόλις που προλάβαμε και τη ρίξαμε έξω, όπου έγινε η έκρηξη…».
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῆς Ὀρούντης τὸν γόνον, νήσου Κύπρου τὸ βλάστημα, καὶ Ἱερομάρτυρα νέον, Ἰακὼβ θείου Φρέατος, Φιλούμενον, τιμήσωμεν πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς Πίστεως ἡμῶν, καὶ ἀήττητον ὁπλίτην Χριστοῦ, τῆς ἀληθείας πόθῳ κράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἀφθαρτίσαντι, δόξα τῷ σὲ ἡμῖν χειραγωγὸν πρὸς πόλον δείξαντι.
[ «Ο άγιος νέος Ιερομάρτυς Φιλούμενος, ο Κύπριος», έκδ. ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας – Κύπρου, Μάρτιος 2003, σελ. 80–82, 99–102, 118. ]
Ακούστε σχετικά για τον Άγιο Φιλούμενο:
1) https://www.youtube.com/watch?v=HYYwUjltcrI
2) https://www.youtube.com/watch?v=JJCxoqiMhfY
3) https://www.youtube.com/watch?v=8kpGzO0g0rs
4) https://www.youtube.com/watch?v=no7fD--Atp8
5) https://www.youtube.com/watch?v=2Sllzj7v4-U
6) https://www.youtube.com/watch?v=89dreN7if2w
7) https://www.youtube.com/watch?v=_-l-9NKZXcA
8) https://www.youtube.com/watch?v=B9J1ObBDZoE
9) https://www.youtube.com/watch?v=yTj7MUvfYdE
10) https://www.youtube.com/watch?v=seQ67BbKQjg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου