Ο Θεός έρχεται αν Τον καλέσετε. Για έναν καφέ.
Υπάρχει ένα καφέ στην Κωνστάντζα όπου φτιάχνουν έναν τεράστιο και πολύ αρωματικό καφέ Arabica. Πηγαίνω εκεί ανάμεσα στα μαθήματα και πίνω άλλη μια αχνιστή κούπα.
Κάποτε στεκόμουν στην ουρά. Ο τύπος εκεί είναι πολύ αστείος, κάνει αστεία, χαμογελάει πάντα, προτείνει κάθε λογής πράγματα. Τώρα ο άνθρωπος ήταν συντετριμμένος. Το πρόσωπο ήταν θλιμμένο. Τα χείλη του έτρεμαν. Προχωρούσε χαοτικά. Μου σέρβιρε καφέ. Τόλμησα να τον ρωτήσω: είναι όλα καλά; Ο άντρας έσφιξε τα μάτια του και δέκα δάκρυα έπεσαν στο μάγουλό του. Είπε: ο πατέρας μου είχε ένα σοβαρό τροχαίο. Είναι 100 χιλιόμετρα μακριά και δεν μπορώ να πάω νά τό κλείσω.. Αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ με.
Τον ενθάρρυνα: ας προσευχηθούμε. Το «Πάτερ ημών» πάντα και θα είναι καλά. Ο άντρας ψιθύρισε: είναι σε κώμα, είναι διασωληνωμένος, δεν νομίζω.
Ναι, ειπαυ φωναχτά: πιστέψτε με, αλλιώς θά πεθαίνει. Η πίστη τον κρατά ζωντανό. Ο άντρας έτρεμε.
Γράφω επίσης στο Facebook ζητώντας από τους φίλους μου να προσευχηθούν για τον πατέρα του. Πίνω αυτόν τον καφέ με ένα κόμπο στο λαιμό. Είπε ο άνθρωπος ο πατέρας μου. Και εγώ. Τον αγκαλιάζω και φεύγω. Δέκα λεπτά αργότερα, με παίρνει τηλέφωνο ο άντρας. Ο πατέρας μου, με κάλεσαν από τη διάσωση. Ο μπαμπάς συνήλθε. Άνοιξε τα μάτια του. Είπε ότι ένιωσε τον εαυτό του να πέφτει σε ένα βαθύ σκοτάδι. Και ξαφνικά ένιωσε σαν ένα χέρι που τον τράβηξε δυνατά, του εξάρθρωσε το χέρι από τον ώμο του και τον έβγαλε από εκείνο το μαύρο πηγάδι.
Του είπα: ήταν το χέρι του Χριστού που εκατοντάδες άνθρωποι κάλεσαν στην προσευχή.
Δόξα τω θεώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου