Γράψε ἐκεῖνα ὁποῦ εἶδες, καὶ ἐκεῖνα ὁποῦ εἶναι, καὶ ἐκεῖνα ὁποῦ μέλλον να γενοῦν ὕστερα. 2 Τὸ μυστήριον τῶν ἑπτὰ ἀστέρων ὁποῦ εἶδες εἰς τὸ δεξιόν μου χέρι καὶ ταῖς ἑπτὰ λυχνίαις ταῖς χρυσαῖς· οἱ ἑπτὰ ἀστέρες, εἶναι ἄγγελοι τῶν ἑπτὰ ἐκκλησιῶν· καὶ αἱ ἑπτὰ λυχνίαις ὁποῦ εἶδες, εἶναι ἑπτὰ ἐκκλησίαις.

Γράψε ἐκεῖνα ὁποῦ εἶδες, καὶ ἐκεῖνα ὁποῦ εἶναι, καὶ ἐκεῖνα ὁποῦ μέλλον να γενοῦν ὕστερα. 2 Τὸ μυστήριον τῶν ἑπτὰ ἀστέρων ὁποῦ εἶδες εἰς τὸ δεξιόν μου χέρι καὶ ταῖς ἑπτὰ λυχνίαις ταῖς χρυσαῖς· οἱ ἑπτὰ ἀστέρες, εἶναι ἄγγελοι τῶν ἑπτὰ ἐκκλησιῶν· καὶ αἱ ἑπτὰ λυχνίαις ὁποῦ εἶδες, εἶναι ἑπτὰ ἐκκλησίαις.

Ἡ σχέση παρόντος, τὸ ὁποῖο βέβαια προκύπτει ἀπὸ ὅσα ἔχουν ἤμη συμβεῖ (τοῦ παρελθόντος), καὶ μέλλοντος ἀναδεικνύει τὴν αἰωνιότητα

τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, ποὺ στὴ βιβλικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα ὀνομάζουμε Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅσα ἔγιναν καὶ γίνονται ἀντλοῦν τὸ

νόημα καὶ τὸ περιεχόμενο ἀπὸ ὅσα θὰ γίνουν, καὶ ὅσα θὰ γίνουν φωτίζουν καὶ ἑρμηνεύουν ὅσα ἔγιναν καὶ γίνονται. Στὴ θεοφάνεια τοῦ ὄρους Χωρὴβ ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομά του στὸν Μωυσῆ, τὸ ὁποῖο στὴ μετάφραση τῶν Οὐ διατυπώνεται μὲ τὴν ἔκφραση: «Ἐγώ εἰμι ὁ Ὤν».

Ενδιαφέρον εἶναι ὅτι οἱ Ο' μεταφράζουν μὲ αὐτὴ τὴν ἐμπνευσμένη

ἔκφραση τρεῖς ἑβραϊκὲς λέξεις: «Ἐγγιὲ ἀσὲρ ἐχγιέ», ποὺ κατὰ λέξη σημαίνουν: «Εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι αὐτὸς ποὺ ἤμουν»'. Τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ εἶναι τελικὰ ἡ αἰωνιότητά του, ποὺ ἐκδηλώνεται ὡς πιστότητα στὶς ἐπαγγελίες του γιὰ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἄλλωστε, ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς

Αποκάλυψης ἐκδιπλώνει μιὰ δυναμικὴ διαλεκτικὴ ἀνάμεσα στὰ πρῶτα

καὶ τὰ ἔσχατα, ἀνάμεσα στὴν πρωτολογία καὶ τὴν ἐσχατολογία, ἀνα-

δεικνύοντας τὴ σωτήρια ἑνότητα τῆς ἱστορίας ὡς θείας παρουσίας.

Αὐτὴ τὴν ἑνότητα, ὡς αἰωνιότητα, καλούμαστε νὰ ζήσουμε σὲ κάθε θεία

Λειτουργία, ὅπως ἐπισημαίνεται στὴν ἀρχὴ τῆς ἁγίας Αναφορᾶς: «Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες [= πρωτολογία] καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν [= ἱστορία] καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν

ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν

μέλλουσαν [= ἐσχατολογία]».

Στὸν στ. 13 ὁ Ἰωάννης σημειώνει ὅτι τὸ πρῶτο στοιχεῖο ποὺ ἀντιλαμβάνεται κατὰ τὸ ὅραμά του εἶναι ἑπτὰ λυχνίες καὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν τὸν Χριστὸ ὡς Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου («ἐν μέσῳ τῶν ἑπτὰ λυχνιῶν ὅμοιον υἱῷ ἀνθρώπου»), ἐπισημαίνοντας ὅτι στὸ χέρι του κρατάει ἑπτὰ ἀστέρες (στ. 16: «ἔχων ἐν τῇ δεξιᾷ χειρὶ αὐτοῦ ἀστέρας ἑπτά»). Τώρα, μὲ ἀντίστροφη σειρά, ὁ Χριστὸς ἐξηγεῖ τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἐξαιρετικῆς εἰκόνας, ἀνάγοντας τὴν ἑρμηνεία της στὸ εἶναι τῆς Ἐκκλησίας

του, δεδομένου ὅτι, ὅπως ἔχουμε πεῖ, οἱ ἑπτὰ ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς

Ἀσίας τροπολογοῦν τὴν ὅλη Εκκλησία. Πάντως, καὶ οἱ ἑπτὰ ἀστέρες

καὶ οἱ ἑπτὰ λυχνίες παραπέμπουν σὲ φῶς, ἑπομένως, κατὰ τὴν ἐπισή

μανση τοῦ Χριστοῦ, πρόκειται γιὰ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ποὺ

δημιουργία τοῦ Θεοῦ δι᾿ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας του, ἀλλὰ καὶ

τῶν ἐκκλησιῶν του. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ

πρὸς τοὺς μαθητές του, ποὺ τοὺς θέλει φῶς τοῦ κόσμου: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ

φῶς τοῦ κόσμου. [...] Οὕτως λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν

ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν πατέρα

ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. 5,14-16). Ὅσο γιὰ τὶς ἑπτὰ λυχνίες, ὑπόκειται ἡ ἑπτάφωτη λυχνία τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ποὺ κατ' ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ κατασκεύασε ὁ Μωυσῆς, μιᾶς Σκηνῆς ποὺ θεωρήθηκε ὡς πρόδρομος τῆς Συναγωγῆς τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ καὶ τῆς Ἐκκλησίας

τοῦ Χριστοῦ. Ανάμεσα στὴν ἑπτάφωτη λυχνία τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου καὶ τὶς ἑπτὰ λυχνίες ποὺ περιβάλλουν τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου (καὶ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ) στὴν ἐσχατολογική του δόξα, ὑπάρχει ἡ ἀκοίμητος κανδήλα ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης τῆς στρατευόμενης Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ

μᾶς ὑπενθυμίζει διαρκῶς ὅτι ἡ ἱστορία βαδίζει πρὸς τὴ θεία Βασιλεία.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κανδήλα θὰ παραλάβει τὸ φῶς ὁ ἱερέας τὴ νύχτα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου καὶ θὰ τὸ διανείμει στοὺς πιστοὺς ὡς ἀνέσπερο φῶς ποὺ μὲ ἀναμμένες λαμπάδες θὰ ὑποδεχθοῦν τὸν ἀναστημένο Χριστό: «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός, καὶ δοξάσατε Χριστόν, τὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν».

Σχόλια στην Αποκάλυψη του Ιωάννου . Δημήτρης Μαυρόπουλος