Μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικό διάστημα ἡ κυρία πάλι ἦρθε στὸν
πνευματικὸ καὶ εἶπε:
Πάτερ, ποθῶ νὰ διδάσκω τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ στοὺς φίλους μου
Ὁ πνευματικὸς τὴν ρώτησε, ἂν τῆς ἴδιας τῆς δινόταν ἡ εὐχὴ
εὔκολα. Ἐκείνη ἀπάντησε:
− Ναί, εὔκολα. Καὶ ἔχω τὴν ἐπιθυμία νὰ τὴν λένε ὅλοι.
Τότε ὁ πνευματικὸς συμπέρανε:
- Ἐσεῖς δὲν κατέχετε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλὰ μόνο κάνετε τὰ
πρῶτα βήματα καὶ ἡ Χάρις σᾶς βοηθάει σὲ αὐτὴ τὴν προσπάθεια.
Ἀργότερα θὰ ἔρθει ἡ ὥρα τῶν κόπων καὶ τῶν δοκιμασιῶν. Ὁ πόθος
σας νὰ τὴν διδάξετε προέρχεται ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ ἑαυτοῦ σας
καὶ ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη καὶ ἀξερίζωτη ἐπιθυμία νὰ μιλᾶτε, αὐτὴτὴν φορὰ ὅμως μὲ εὐλογοφανῆ ἀφορμή.Δὲν ἔχετε περάσει ἀκόμα δαιμονικοὺς πειρασμούς, δὲν ἔχετε κατέβει μὲ τὴν εὐχὴ στὰ βάθη
τῆς ψυχῆς σας, καὶ γι' αὐτὸ σκορπίζετε τὰ ξένα λόγια δεξιὰ καὶ
ἀριστερά. Νὰ θυμάστε, ὅτι ἂν δὲν θὰ συγκρατεῖτε τὸν ἑαυτό σας
σὲ αὐτὴ τὴν ὁρμή, δὲν θὰ μάθετε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ποτέ.
Ἡ ἐπισκέπτρια προβληματίστηκε:
Νόμιζα πὼς τὸ κάνω ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τοὺς φίλους καὶ τοὺς
γνωστούς μου...
Ὁ πνευματικὸς εἶπε μὲ βεβαιότητα:
– Οὔτε νὰ τοὺς δείχνετε ὅτι ἀσχολεῖστε μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ.
Καὶ ἂν ἀναγκαστεῖτε νὰ μιλήσετε γι' αὐτήν, νὰ πεῖτε ἐν συντομίᾳ,
πὼς αὐτὴ τὴν εὐχὴ πάντα τὴν ἔλεγαν οἱ μοναχοί, καὶ μᾶλλον σήμερα
πάλι ὑπάρχουν ἄνθρωποι στὸν κόσμο ποὺ τὴν λένε – τίποτε ἄλλο.
Ὕστερα τὴν ρώτησε:
-
· Ἂν σᾶς ἀναθέσουν νὰ φυλᾶτε ἕνα χρυσὸ ἀντικείμενο, τὸ ὁποῖο
πρέπει κάποτε νὰ ἐπιστρέψετε στὸν κάτοχό του, ποῦ θὰ τὸ βάλετε,
δίπλα στὴν εἴσοδο τοῦ σπιτιοῦ σας ἢ μακριὰ ἀπὸ τὰ ξένα μάτια;
Ἡ κυρία ἀπάντησε:
-
- Θὰ τὸ κρύψω βέβαια. Καὶ ἂν εἶναι ὑπερβολικὰ πολύτιμο, τότε
οὔτε κἂν θὰ τὸ πῶ σὲ κανέναν, ἔστω ψιθυριστά, γιὰ νὰ μὴν ἀκούσουν
οἱ κλέφτες καὶ οἱ ἅρπαγες καὶ μοῦ τὸ πάρουν.
Ὁ πνευματικὸς τῆς ἐξήγησε:
τοῦ σπιτιοῦ
- Τὰ τιμαλφῆ εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ εἴσοδος
τὸ στόμα μας, ὁ τόπος ποὺ πρέπει νὰ τὸ φυλᾶμε, ἡ
καρδία μας. Οι κλέφτες ποὺ θέλουν νὰ τὸ ἁρπάξουν εἶναι τὰ πάθη,
κυρίως τῆς κενοδοξίας, ἀλλὰ καὶ οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι φέρνουν
ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς πειρασμοὺς ἰδιαίτερα σὲ ἐκείνους ποὺ
ἀσχολοῦνται μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ.
Ἡ κυρία ἀπόρησε:
– Καὶ νὰ μὴν πῶ σὲ κανέναν περὶ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ, οἱ δαίμονες
δὲν θὰ μάθουν ὅτι τὴν λέω; Συνήθως ὅταν μένω μόνη μου, τὴν λέω
προφορικά, ἐνῶ οἱ δαίμονες ἀκοῦν τὸ ψιθύρισμα καὶ βλέπουν τὶς
κινήσεις τῶν χειλέων μου. Επομένως δὲν πρέπει νὰ τὴν λέμε προφορικά;
Ὁ πνευματικὸς ἀπάντησε:
– Οἱ Πατέρες συμβουλεύουν νὰ λέμε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ
προφορικά, ἰδιαίτερα στὴν ἀρχὴ τῆς πνευματικής μας πορείας
κατόπιν δὲ νὰ ἐναλλάσσουμε τὸν προφορικὸ τρόπο μὲ τὸν ἐσωτερικό.
Ἀλλὰ ἐδῶ γίνεται κάτι ἄλλο: ὁ διάβολος μπορεῖ νὰ πειράζει τὸν
ἄνθρωπο μόνο στὸν βαθμὸ ποὺ παραχωρεῖται ἀπὸ τὸν Θεό. Διαμέσου
τῶν παθῶν μας δυναμώνει ἡ ἐξουσία τοῦ δαίμονα πάνω μας. Ὅταν
ὑποκύπτουμε στὴν ἐπιθυμία τῆς διδασκαλίας, πρὶν ἀκόμα μάθουμε
οἱ ἴδιοι, ἢ ἀκόμα χειρότερο, ὅταν παρουσιάζουμε τὸν ἑαυτό μας ως
παράδειγμα τῆς εὐκτικῆς ἐργασίας, τότε ἡ Χάρις ἀφίσταται ἀπὸ μᾶς,
καὶ ὁ Κύριος, μὲ σκοπὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια,
παραχωρεῖ σὲ μᾶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες, ἐνίοτε δὲ καὶ πτώσεις
καὶ βαρειὲς ἁμαρτίες. Αντιθέτως, ὅταν ἡ εὐχὴ λέγεται μὲ ταπείνωση
καὶ στὴν ἀφάνεια, ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ἀσφάλεια. Γι' αὐτὸ ἔλεγαν
οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Μὲ τοὺς ἀνθρώπους νὰ εἶσαι ὡσὰν κωφάλαλος
ἔτσι θὰ διαφυλάξεις τὴν εὐχὴ ἀπὸ τοὺς νοητοὺς ἐχθρούς».
Ἡ κυρία ρώτησε:
– Ὑπάρχουν πολλὰ βιβλία περὶ τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Πρέπει νὰ
τὰ διαβάζω;
Ὁ πνευματικὸς ἀπάντησε:
Ἡ μελέτη ὠφελεῖ, βοηθάει νὰ μὴν κάνουμε λάθη, ἀλλὰ μόνο μὲ
τὴν μελέτη τῶν γραπτῶν ἐγχειριδίων δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀποκτήσει
τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Ἕναν Γέροντα, ποὺ βρισκόταν σὲ ἐξορία, λίγο
πρὶν κοιμηθεῖ, τὸν ἐπισκέφτηκε μία πνευματικὴ θυγατέρα. Τοῦ
ἐξομολογήθηκε ὅτι ἡ προσευχή της δὲν πήγαινε καλά, καὶ πὼς εἶχε
φτάσει σὲ τέτοιον βαθμὸ καρδιακῆς πωρώσεως, ποὺ λέγοντας «ἐλέησόν
με τὴν ἁμαρτωλή», ἀποροῦσε σὲ τί συνίσταται ἡ ἁμαρτωλότητά
της · καὶ ἔτσι τὴν ἔλεγε μηχανικά. Τότε ὁ Γέροντας τῆς εἶπε: «Ἂς προσευχηθοῦμε μαζί», καὶ ἄρχισε νὰ λέει τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ ὁ ἴδιος.
Στὰ λόγια ἀκουγόταν ὅλο καὶ δυνατότερη μετάνοια, ἕνας θρῆνος τῆς
ψυχῆς. Θαρρεῖς προσέφερε μετάνοια στὸν Κύριο γιὰ ὅλη τὴν ζωή
του. Ἡ πνευματικὴ κόρη του τὸν ἄκουγε καὶ τότε γιὰ πρώτη φορὰ
τῆς ἄνοιξε τὸ βάθος τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Γονάτισε καὶ ἄρχισε νὰ
κλαίει. Ὁ Γέροντας τῆς εἶπε: «Ἔτσι νὰ λὲς τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ».
Ὁ Γέροντας σύντομα κοιμήθηκε, ἀλλὰ ἡ εὐχὴ ὡς εὐλογία δική του
ἄρχισε νὰ ρέει στὴν καρδία της. Ἐνῶ ἐμεῖς συχνὰ λέμε τὴν εὐχὴ μὲ
τέτοιο τρόπο σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ Θεὸς ποὺ βλέπει τὴν καρδία μας,
καὶ νὰ ἦταν ψιλὰ λόγια – σὰν τοὺς κόμπους τοῦ κομποσχοινίου. Τὴν
προσευχὴ δὲν τὴν μαθαίνουμε μόνο, ἀλλὰ κάποιες φορὲς μεταδίδεται,
ὅπως καὶ τὰ ἄλλα πνευματικὰ χαρίσματα. Οἱ ἀρχαῖοι Πατέρες δὲν
εἶχαν γραπτὰ ἐγχειρίδια περὶ προσευχῆς, ἀλλὰ εἶχαν ἀποκτήσει κάτι
θεμελιῶδες: καθαρότητα καρδίας – ἔτσι ἡ ἴδια ἡ Χάρις γινόταν
καθοδηγήτριά τους. Μιλοῦσαν μὲ τὸν Κύριο μ᾿ ἕναν τρόπο σὰν νὰ
τὸν εἶχαν μπροστά τους.
Η κυρία προβληματίστηκε:
– Ἂν σκεφτῶ ὅτι ὁ Χριστὸς στέκεται μπροστά μου, τότε θὰ τὸν
φαντάζομαι σὲ εἰκόνες. Μήπως πρέπει νὰ ἀποτυπώσω στὸ μυαλό
μου μία ἀπὸ τὶς ἀγαπημένες μου εἰκόνες του καὶ νὰ τὴν φέρνω
στὴν μνήμη μου;
Ὁ πνευματικὸς ἦταν ἀρνητικός:
− Ἂν ἀρχίσετε νὰ φαντάζεστε τὸν Χριστό, τότε θὰ ἐγκλωβιστεῖτε
στὴν ἐξουσία τῆς ἀχαλίνωτης φαντασίας σας· ἂν φέρνετε στὸν
νοῦ σας τὴν εἰκόνα τοῦ Σωτῆρος, τότε δὲν θὰ μπορέσετε νὰ μπεῖτε
στὴν καρδία σας, ὁ νοῦς θὰ μένει ἀπ' ἔξω. Τὸ νὰ προσευχόμαστε
μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα καὶ τὸ νὰ φανταζόμαστε τὴν εἰκόνα, εἶναι
δύο τελείως διαφορετικὰ πράγματα. Στὴν δεύτερη περίπτωση ἀνοίγετε
τὸν νοῦ σας γιὰ φαντασίες καὶ ἔτσι ὁ νοῦς θὰ περιπλανᾶται στὴν
πινακοθήκη ποὺ δημιουργήσατε ἐσεῖς.
Ἡ κυρία πρόβαλε τὴν ἀπορία της:
- Τότε πῶς νὰ φανταστῶ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά μου καὶ ἐγὼ
μιλάω μαζί του;
Ὁ πνευματικὸς τῆς ἐξήγησε:
- Μὴ φαντάζεστε, ἀλλὰ ἁπλὰ πιστεύετε, πὼς ὁ Κύριος προσέχει
ἔννοια τοῦ χώρου (ὅπως π.χ. ἕνας ἄνθρωπος ποὺ στέκεται δίπλα),
κάθε κίνηση τῆς καρδίας σας, πὼς εἶναι κοντά σας ὄχι μὲ τὴν
ἀλλὰ μὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου