ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΠΡΩΗΝ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΣΣΑ
Κάποτε σ᾿ ἕναν πνευματικὸ ἦρθε μία ἡλικιωμένη κυρία ἀπὸ οἰκογένεια
ἀριστοκρατῶν, μὲ παράκληση νὰ τὴν βοηθήσει νὰ καταλάβει μερικὰ
ζητήματα πνευματικοῦ χαρακτήρα. Ζώντας πλέον μόνη, ἀποφάσισε
νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν χριστιανικὴ ἄσκηση καὶ ἀμέσως ἀντιμετώπισε
ἐμπόδια ποὺ ἦταν δύσκολο νὰ τὰ ὑπερβεῖ. Ἡ συζήτηση ἄρχισε ἀπὸ
τὸ πῶς νὰ ἀποκτήσει προσήλωση στὴν προσευχή της καὶ νὰ δαμάσει
τοὺς λογισμούς της. Ἡ κυρία παραπονέθηκε πὼς στὴν διάρκεια τῆς
προσευχῆς οἱ σκέψεις της διασκορπίζονται, ὅπως ἔλεγε: πηδοῦν σὰν
τοὺς βατράχους, καὶ δὲν μποροῦσε νὰ συγκεντρώσει τὴν προσοχή
της στὴν προσευχή. Ὁ πνευματικὸς τὴν συμβούλεψε, πρὶν πολεμήσει
τοὺς λογισμούς, νὰ ἀρχίσει νὰ πολεμᾶ τὴν γλώσσα της. Στὴν ἑπόμενη
συνάντηση τὴν ρώτησε:
– Λοιπόν, τὸ ἕλος μὲ τοὺς βατράχους ἀρχίζει νὰ ξηραίνεται;
Ἡ κυρία ἀπάντησε ὅτι μαθαίνει νὰ σιωπᾶ, ἀλλὰ τὸ βρίσκει φοβερὰ
δύσκολο. Ὅταν προσπαθεῖ νὰ συγκρατηθεῖ, παθαίνει ταχυπαλμία,
νομίζει ὅτι τὸ αἷμα χτύπησε τὸν ἐγκέφαλό της. Μὲ ἀπορία ὁμολόγησε:
· Ποτὲ δὲν σκέφτηκα ὅτι εἶναι τόσο δύσκολο νὰ σιωπᾶ κανείς.
Παλαιὰ ἤμουν σίγουρη πὼς μπορῶ νὰ σιωπῶ καὶ νὰ μιλῶ κατὰ τὴν
θέλησή μου, τώρα ὅμως κατάλαβα πὼς ἡ γλώσσα μου μὲ σέρνει
σὰν αἰχμάλωτη.
Ὁ πνευματικὸς τὴν συμβούλεψε νὰ μὴ συναντιέται μὲ τοὺς πρώην
συνομιλητές, μὲ σκοπὸ νὰ μὴν ἀνανεώνει τὶς παλαιὲς πληγές, ὅπως
ἐπίσης, ὅταν ἔχει τὴν δυνατότητα, γιὰ ἕνα ὁρισμένο διάστημα νὰ
κρατάει πλήρη σιωπή.
Τὴν ἑπόμενη φορὰ ἡ κυρία εἶπε ὅτι τὴν «νηστεία τῆς γλώσσας»
τὴν ὑπομένει εὐκολότερα, καὶ ζήτησε εὐλογία νὰ κρατάει στὸ στόμα
της τὸν ἐπιστήθιο σταυρὸ ὥστε νὰ μιλάει λιγότερο. Ὁ πνευματικὸς
διαμαρτυρήθηκε λέγοντας ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι ἕνα ἱερὸ ἀντικείμενο,
τὸν ὁποῖο δὲν πρέπει νὰ τὸν κρατᾶμε μὲ τὰ δόντια μας καὶ νὰ τὸν
κουνᾶμε μὲ τὴν γλώσσα, ἀλλὰ ἂν θέλει, ας βάζει μία μικρή πετρελα
βγάζοντάς την ἀπαρατήρητα πρὶν τὴν ὁμιλία ἢ τὸ φαγητό.
Σ' ἕναν μήνα ἡ κυρία πληροφόρησε τὸν πνευματικὸ ὅτι ἀκόμα
μαθαίνει νὰ μιλάει κατὰ τὸ δυνατὸν λιγότερο, ἀλλὰ ἡ πέτρα στὸ στόμα
τὴν ἐνοχλεῖ: ἢ μαζεύει σάλια, σὰν νὰ ἦταν καραμέλα, ἡ χτυπάει τὰ
δόντια της, ἢ τῆς φαίνεται πως δυσκολεύεται στὴν ἀναπνοή και
γενικὰ οἱ σκέψεις της τριγυρίζουν πολὺ γύρω ἀπὸ αὐτὴ τὴν πέτρα
Ὁ πνευματικὸς τῆς εἶπε τότε νὰ τὴν βάζει στὸ στόμα τὸ πρωὶ καὶ
πρὶν τὸν ὕπνο γιὰ δεκαπέντε-εἴκοσι λεπτά, μὲ σκοπὸ νὰ ἑνθυμεῖται
τὴν ὠφέλεια τῆς σιωπῆς. Καὶ ἂν καταλάβει ὅτι στὴν διάρκεια τῆς
ἡμέρας μίλησε χωρὶς νόημα, τότε νὰ τὴν κρατᾶ γιὰ διπλάσιο χρόνο.
Επίσης, νὰ φυλάει τὴν πέτρα σ' ἕναν τόπο ποὺ θὰ φαίνεται ὥστε
νὰ τὴν κοιτάει συχνά, φεύγοντας δὲ γιὰ δουλειὲς νὰ τὴν παίρνει
μαζί της. Ἡ κυρία εἶπε:
- Ἂν καταφέρω νὰ μάθω νὰ σιωπῶ, θὰ τὴν ἐπαργυρώσω, στὴν
μνήμη τοῦ ἀγώνα ποὺ ἔκανα.
Ὕστερα ὁ πνευματικὸς τὴν δίδαξε νὰ λέγει τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ
καὶ τῆς ἔδωσε ἕναν κανόνα προσευχῆς, τὸν ὁποῖο ἔπρεπε νὰ τὸν
κάνει ὁπωσδήποτε.
ΑΛΗΘΙΝΉ ΖΩΉ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΡΕΛΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου