Την 1η Νοεμβρίου - πριν από 119 χρόνια, εκοιμήθη ο Αρχιμανδρίτης Παχώμιος (Πάνοφ) /06/20/1825 - 01/11/1904/, πρεσβύτερος, ασκητής και εφημέριος της Μονής Σπασο-Γιακοβλέφσκι Ντμίτριεφ στην πόλη Ροστόφ της περιοχής Γιαροσλάβλ πήγε στον Κύριο.
Έχοντας γίνει ηγούμενος της ιεράς μονής το 1881, ο π. Παχώμιος πήρε υπεύθυνη θέση κυβερνήτη και αγωνιζόμενος για μια μοναχική ζωή για τη σωτηρία του, το 1892 αποδέχτηκε το Μεγάλο Σχήμα με το όνομα Παντελεήμων, αλλά, με τη θέληση του κυβερνώντος επισκόπου, αυτό το σχήμα ήταν μυστικό και ο πατέρας Παχώμιος μέχρι το τέλος του ημέρες εκτελούσε τα καθήκοντα του διοικητή της μονής στο βαθμό του αρχιμανδρίτη .
Μετά την αποδοχή του σχήματος, ο πατέρας-εφημέριος δεν έτρωγε καν γαλακτοκομικά, ούτε βραχυπρόθεσμα βούτυρο, ούτε αυγά. Διαβάζω συνεχώς το ψαλτήρι με προσευχές και ανάμνηση των νεκρών πάνω του.
Ποτέ δεν παρέλειπε τις λειτουργίες του Θεού, κάθε μέρα, ώσπου κοιμήθηκε, τελώντας τη Θεία Λειτουργία και μετέχοντας στα Ιερά Μυστήρια του Χριστού, και όποιος κι αν ζητούσε, θυμόταν πάντα τους ζωντανούς και τους νεκρούς στην προσκομιδή
Κατόπιν αιτήματος των ασθενών, έκανε προσευχές για την υγεία τους στους αγίους του Θεού Ιακώβ και Δημήτριο, στις προσευχές και τη μεσιτεία των οποίων πίστευε βαθιά. και η προσευχή της πίστεως συχνά έσωζε τους αρρώστους, και ο Κύριος έδινε ανακούφιση στις αρρώστιες.
Δεν άφησε τις πύλες του μοναστηριού για περισσότερα από 10 χρόνια και εθεάθη έξω από τις πύλες μόνο κατά τη διάρκεια θρησκευτικών πομπών ή κατά την ταφή των νεκρών των οποίων οι τάφοι βρίσκονταν στο μοναστήρι.
Τελευταία στη ζωή του άρχισε να ασχολείται με τα γεροντικά και δεχόταν τους πάντες στο κελί του, χωρίς διάκριση τάξης και κατάστασης, και είχε μια ευγενική παραίνεση και παρηγοριά για όλους σε θλίψη και συμφορά.
Εκτός από προσωπικές συνομιλίες, έκανε εκτενή αλληλογραφία με γνωστούς και όσους ζητούσαν συμβουλές. Του άρεσε να δίνει ελεημοσύνη στους φτωχούς, για τον οποίο χρησιμοποιούσε σχεδόν όλο το πενιχρό επίδομά του.
Φορούσε τα πιο απλά και θα έλεγε κανείς άθλια ρούχα, χωρίς καν να έχει ζεστό χιτώνα για να πηγαίνει στο ναό του Θεού το χειμώνα. Μη έχοντας υπηρέτες, έπλενε συχνά ο ίδιος τα πατώματα στο κελί του, τα οποία όμως έκρυβε προσεκτικά από τα μάτια των αγνώστων, επιλέγοντας να το κάνει είτε το βράδυ είτε ακόμα και το βράδυ.
Προσπάθησε να συμπεριφέρεται στους επισκέπτες όσο καλύτερα μπορούσε. Το κρεβάτι, αν και δεν ήταν γυμνά σανίδες, ήταν αρκετά σκληρό, και μπροστά στο κρεβάτι υπήρχε ένα αναλόγιο μπροστά από τις άγιες εικόνες, κοντά στο οποίο έλαμψε ένα άσβεστο καντήλι.
Πόσες νυχτερινές προσευχές και εγκάρδιους αναστεναγμούς άκουσαν αυτές οι άγιες εικόνες! Πόσα δάκρυα προσευχής χύθηκαν εδώ, και για σένα και για όλους, στις θλίψεις και τις ανάγκες των υπαρχόντων!... Μόνο ο Κύριος, ο Παντογνώστης, το ξέρει. Τέτοια ήταν η ζωή του πατέρα Παχώμιου στο κελί του.
Έξω από το κελί του, στο μοναστήρι, στον ελεύθερο χρόνο του από τις θείες λειτουργίες, μέχρι να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του, του άρεσε να δουλεύει στον κήπο του μοναστηριού και στο νεκροταφείο.
Έπαιρνε το τρυπάνι του, εζωνε ένα σχοινί, ώστε να ήταν δύσκολο να τον αναγνωρίσουν ως ηγούμενο πρωτοκλασάτου μοναστηριού και αρχιμανδρίτη, και με ένα φτυάρι και ένα τσεκούρι στα χέρια του έσκαψε στον κήπο του μοναστηριού: έκοψε ξερά κλαδιά, φύτεψε δέντρα και μάζεψε λουλούδια που αγαπούσε πολύ.
Τον είδαν επίσης στο νεκροταφείο της μονής, όπου περιέθαλπε με αγάπη τους τάφους γνωστών και άγνωστων νεκρών, ξεριζώνοντας τα χόρτα και φέρνοντάς τα σε αξιοπρεπή φόρμα και ταυτόχρονα λέγοντας προσευχή για ανάπαυση με τους εκλιπόντες αγίους.
Ο π. Παχώμιος συμπεριφερόταν στους αδελφούς με πραότητα και αγάπη, και με τους υφισταμένους του ήταν πάντα στοργικός και ευγενικός. Αν ένας από αυτούς επιπλήσσονταν για λάθη, τότε ο ίδιος ήταν έτοιμος να ζητήσει συγχώρεση - και γι 'αυτό οι αρχάριοι του μοναστηριού τον αγαπούσαν πολύ, αλλά οι μοναχοί δεν συμπάθησαν πραγματικά τον πατέρα Παχώμιο, ζηλεύοντας τον σεβασμό που απολάμβανε από όλους επίπεδα της κοινωνίας.
Ο γέροντας υπέφερε πολύ από αυτά, ειδικά κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του: είτε ένας άρρωστος, που μετά βίας ανέπνεε, τον άφηναν κλεισμένο σε ένα κελί, είτε δεν άφηναν επίτηδες κρασί της εκκλησίας για τη λειτουργία όταν λειτουργούσε καθημερινά, είτε δεν έφερναν πρόσφορα - τα άντεξε όλα αυτά με υπομονή.
Τα τελευταία τρία χρόνια, ο πατέρας Παχώμιος υπέφερε από ασφυξία, αλλά, παρά τη σοβαρή ασθένειά του, συνέχιζε να πηγαίνει στην εκκλησία χωρίς αποτυχία στην αρχή κάθε λειτουργίας και μετά από αυτό, δεχόταν πολλούς επισκέπτες στο κελί του που έρχονταν με αίτημα για προσευχή και για συμβουλές διαφόρων ειδών.
Εσωτερικά προετοιμασμένος για τον θάνατο, προετοιμάστηκε για αυτόν εξωτερικά, διέταξε και διέταξε να φέρουν στο κελί του ένα απλό ξύλινο φέρετρο, στο οποίο κληροδότησε να ξαπλώσει. Αυτό το φέρετρο δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για το θύμα του. Πέντε μέρες πριν από τον θάνατό του, ο π. Παχώμιος κρυολόγησε σοβαρά με τα ελαφριά καλοκαιρινά του ρούχα, όταν πήγε να παραλάβει για τελευταία φορά τα Ιερά Μυστήρια με δυνατό άνεμο.
Την 1η Νοεμβρίου 1904, ο π. Παχώμιος ένιωσε ιδιαίτερα άσχημα και, αφού έλαβε για άλλη μια φορά τα Ιερά Μυστήρια, στις 9 το βράδυ αναπαύθηκε ήσυχα, σαν να είχε κοιμηθεί σε δίκαιο άνθρωπο.
Πολύς κόσμος επισκέφτηκε το στενόχωρο κελί του, ώστε δεν έγινε ούτε μια κηδεία που να μην παρευρέθηκαν 30-50 άτομα. Και η κηδεία τελέστηκε από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.
Υπήρχε ιδιαίτερα πολύς κόσμος την ημέρα της ταφής, που ήταν 4 Νοεμβρίου - η ημέρα του εορτασμού της Μητέρας του Θεού του Καζάν. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, τόσος κόσμος επισκεπτόταν το μοναστήρι μόνο σε μεγάλες ετήσιες γιορτές.
Τάφηκε στη νότια πλευρά του Ναού της Σύλληψης. Παρά τον πολύ αέρα και την κακοκαιρία, ο κόσμος, που είχε συγκεντρωθεί σε μεγάλους αριθμούς, δεν διαλύθηκε έως ότου τα σώματα του νεκρού γέροντα κατέβηκαν στον τάφο και έως ότου οι εργάτες του πέτρινου θόλου υψώθηκαν πάνω από αυτό το φέρετρο... Έτσι οι κάτοικοι του Ροστόφ αγάπησαν τον εκλιπόντα για την ταπεινή και ασκητική του ζωή...
Ο Κύριος να τον θυμάται στη Βασιλεία Του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου