Στὴν Ἑλλάδα ἡ φτώχεια κατεφρονεῖτο
γιὰ πολλὰ χρόνια. Τὸ νὰ εἶσαι φτωχὸς ἦταν καταφρονητέο.
Τὸ βλέπετε στὶς ἑλληνικὲς ταινίες. Αὐτὸ δείχνει ὅμως μία
κοινωνία ποὺ δὲν πάει καλά, μία κοινωνία ποὺ δείχνει νὰ
ἀποχρωματίζεται ὡς κοινότητα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα. Μπαίνει
ὁ ἀνταγωνισμὸς καὶ ὁ μύθος ὁ προσωπικὸς τῆς θέλησης γιὰ
δύναμη στὴν θέση τῆς ἀγάπης. Ἕνας προσωπικὸς μύθος: ὁ
καθένας πρέπει νὰ ἔχει ἰσχὺ καὶ τὰ λεφτὰ του εἶναι μέρος
αὐτῆς τῆς ἰσχύος.
Κατ' αὐτὴ τὴν ἔννοια, μία τέτοια κοινωνία ἀρχίζει νὰ
ἀρρωσταίνει. Καὶ ἡ ἀρρώστια ὁδηγεῖ στὸ νὰ κυβερνοῦν καὶ
κοὶ ἡγέτες. Πάντοτε! Μία κοινωνία ποὺ «βγάζει» ἡγέτες
τυχοδιῶκτες εἶναι ἤδη μία τυχοδιωκτικὴ κοινωνία. Δὲν πέφτουν ἀπ' τὸν οὐρανὸ οἱ ἡγέτες. Ὅπως σὲ μία οἰκογένεια,
τὸ νὰ εἶναι κάποιος στραβὸς —ἐκτὸς ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων-
δὲν εἶναι μονοδιάστατο πρόβλημα. Συνήθως, ἕνας στραβὸς
μόνος του δὲν ὑπάρχει. Οὔτε ἕνας καλὸς μόνος του. Πνευματικὸς νόμος εἶναι αὐτός.
Ἂς γυρίσουμε πάλι στὸ κείμενο. «Ἐν παντὶ πλουτιζόμενοι εἰς πᾶσαν ἁπλότητα, ἥτις κατεργάζεται δι᾿ ἡμῶν εὐχα-
ριστίαν τῷ Θεῷ», δηλαδὴ νὰ πλουτίζετε μέν, ἀλλά, ἐπειδὴ
αὐτοὶ ποὺ τὰ ἄκουγαν αὐτὰ —ὅπως καὶ ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουν
πονηρὸ λογισμό, προσθέτει «εἰς πᾶσαν ἁπλότητα». Σὰν νὰ
λέει: «Νὰ ἔχετε πλοῦτο, ἀλλὰ νὰ εἶναι πλοῦτος ἁπλότητας
καὶ λιτότητας». Ὀξύμωρο σχῆμα. Ὁ Παῦλος μιλάει
φορὲς εἰρωνευόμενος, πατρικὰ ὅμως. Ἂς πλουτίσουμε λοιπὸν
στὸ νὰ μὴν ἔχουμε! Ἂς ἔχουμε τὰ πάντα, αὐτὰ ὅμως ποὺ
πολλὲς
θέλει ὁ Θεός. Εἶναι μυστήριο αὐτό. Σᾶς θυμίζω ἐκείνη τὴν
φράση τοῦ Χριστοῦ: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Πόσο
δύσκολα θὰ ἀκολουθήσουν τὸν Χριστὸ ὅσοι ἔχουν πλούτη
πολλὰ σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο! Αὐτὸ ἔκανε τοὺς μαθητὲς νὰ
ἀπορήσουν. Ὁ πλοῦτος θεωρεῖτο ἔνδειξη τῆς εὐλογίας τοῦ
Θεοῦ, ὅπως πιστεύουν στὰ νεώτερα χρόνια οἱ προτεστάντες
καπιταλιστὲς καὶ «φιλελεύθεροι». Καὶ συνεχίζει ὁ Χριστός:
«εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν».
Φοβερὴ κουβέντα! Δὲν θυμοῦμαι νὰ ἔχει πεῖ ἀλλοῦ τέτοιο
πράγμα. Μόνο γιὰ τοὺς πλούσιους τὸ εἶπε. Δὲν ὑπάρχει και
μία περίπτωση νὰ μπεῖ ἕνας πλούσιος στὴν Βασιλεία τῶν
οὐρανῶν, ἐκτὸς καὶ ἂν δοθεῖ εἰδικὸ χάρισμα διανομῆς τῶν
ἀγαθῶν του ἀπ' τὸν Θεὸ σ' αὐτόν.
Ἡ οἰκονομία τῆς συσσώρευσης δὲν βρίσκει τὸ Εὐαγγέλιο
σύμφωνο. Ἡ μεγάλη συσσώρευση σημαίνει προβληματικὴ
κοινωνικότητα. Αὐτὸ ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ εἴδη τοῦ πλούτου.
Σκεφτεῖτε ἕναν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει χαρίσματα πνευματικὰ
καὶ δὲν τὰ κοινωνεῖ στὸν κόσμο. Οτιδήποτε καὶ ἂν ἔχει κα-
νείς, ἂν δὲν τὸ κοινωνήσει, ἂν δὲν τὸ προσφέρει, μπορεῖ νὰ
χαθεῖ καὶ νὰ ὁδηγήσει σὲ κατάκριση ὑπὸ τοῦ Θεοῦ.
«Εἰς πᾶσαν ἁπλότητα, ἥτις κατεργάζεται δι᾿ ἡμῶν
εὐχαριστίαν τῷ Θεῷ». Σὰν νὰ μᾶς λέγει ὅτι «μόνο ἂν ζεῖτε σὲ κατάσταση ἁπλότητας μπορεῖτε νὰ ἔχετε καὶ τὴν εὐχαριστία». Προσέξτε το αὐτό. Γιὰ ἕναν περίεργο λόγο,
ὁ ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι γεμάτος μὲ ἀγαθά, δὲν μπορεῖ νὰ
εὐχαριστήσει, ἂν ταυτόχρονα αὐξάνει συνεχῶς τὶς ἀνάγκες
του. Πέφτει μέσα καὶ χάνεται σ' αὐτές, μὴ εὐχαριστώντας
κανέναν πιά. Αὐτὴ εἶναι ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου