Στις 11 Ιανουαρίου - πριν από 19 χρόνια εκοιμήθη στον Κύριο ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (Μιρτσούκ) /05/10/1936 - 01/11/2005/, σοφός ποιμένας, εξομολόγος και έμπειρος ιερέας
Γεννήθηκε στην Ουκρανία, στην πόλη Proskurov. Ορφανός νωρίς, έζησε μαζί του συγγενείς. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, αποσύρθηκε στη Λαύρα Pochaev. Εδώ, στην Αγία Πνευματική Σκήτη, πέρασε τη δοκιμασία της υπακοής για αρκετά χρόνια - έψαλλε στη χορωδία, έγινε εξάγωνος και υπηρέτησε στην τραπεζαρία. Ήταν υπάκουος και παραιτήθηκε.
Και τότε του ανατέθηκε η φροντίδα του άρρωστου ηγουμένου του μοναστηριού π. Ονούφριου. Αυτός ο πρεσβύτερος ήταν παράδειγμα για τους αδελφούς στην ακούραστη υπηρεσία. Μετά το θάνατο του ηγούμενου, πήρε μοναστικούς όρκους με το όνομα Βαλερύ και το 1958 χειροτονήθηκε στον βαθμό του ιεροδιάκονου.
Τα τέλη του 1950 - οι αρχές της δεκαετίας του 1960 ήταν μια εποχή σφοδρών διώξεων που έπληξαν τη Λαύρα Pochaev. Και παρόλο που η Λαύρα κατάφερε να αμυνθεί, το 1961 το μοναστήρι έκλεισε. Ο πατέρας Valery, με τη θέληση του Κυρίου, κατέληξε στην επισκοπή Voronezh-Lipetsk.
Το 1965 χειροτονήθηκε Ιερομόναχος. Λίγο καιρό αργότερα, κατόπιν αιτήματος του πρύτανη του καθεδρικού ναού της Αναλήψεως στην πόλη Yelets, Αρχιμανδρίτη Ισαάκ (Vinogradov) /†12.01.1981/, ο Ιερομόναχος Valery μετατέθηκε στους κληρικούς αυτού του καθεδρικού ναού.
Η επιλογή του πατρός Ισαάκ, γνωστού για την υψηλή πνευματική του ζωή, στην προκειμένη περίπτωση είναι πολύ ενδεικτική. Στο Yelets, ο πατέρας Valery είχε μεγάλη εκτίμηση από τους ενορίτες. Κατά καιρούς έπρεπε ακόμη και να συμπεριφέρεται σαν ανόητος για να αποφύγει τη γήινη δόξα. Σύντομα ο ιερέας είχε την ευκαιρία να βρει μια ήσυχη γωνιά, ώστε, όπως έλεγε ο Άγιος Τύχων ο Ζαντόνσκ, «τα αυτιά να κουδουνίζουν λιγότερο και τα μάτια να βλέπουν λιγότερο».
Το 1978, ο ηγούμενος Valery διορίστηκε πρύτανης της Εκκλησίας του Ευαγγελισμού στο χωριό Ozhoga, στην περιοχή Volovsky, στην περιοχή Lipetsk, η οποία απέχει 30 χλμ. από το χωριό Burdino, όπου εργάστηκε εκείνη την εποχή ο διάσημος πρεσβύτερος, Schema-Αρχιμανδρίτης Vitaly Sidorenko / +01.12.1992/
Στο ναό χτίστηκε ένα μυστικό μοναστήρι, για το οποίο, όπως και το μοναστήρι στο Μπουρντίνο, προστάτευε ο Μητροπολίτης Τετριτσκάρου Ζινόβι (στο σχήμα Σεραφείμ), ο οποίος ζούσε στην Τιφλίδα.
Μια στενή πνευματική σύνδεση παρέμεινε μεταξύ του Πατέρα Σεραφείμ και του επιφανούς πλέον σεβάσμιου Kuksha της Οδησσού /†12/24/1964/, των πρεσβυτέρων του Ερμιτάζ του Glinsk - Μητροπολίτης Zinovy (Mazhuga) /†03/08/1985//, Schema -Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (Romantsov) /†01/01/1976/, Schema-Abbot An drone (Lukash)/†21.03.1974/ (τώρα δοξάζεται μεταξύ των αγίων), καθώς και με τον Αρχιμανδρίτη Ισαάκ (Vinogradov), Hieroschemamonk Ovchinnikov) και άλλοι.
Ο πατέρας Valery έφτασε στην Ozhoga, όπως έμεινε για πάντα. Με την πάροδο του χρόνου, στο ναό δημιουργήθηκε μια κοινότητα κληρικών μητέρων, που ζούσαν κρυφά σύμφωνα με το καταστατικό της μονής. Η τάξη που καθιερώθηκε από εκείνα τα χρόνια συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ο πατέρας ήταν μια αποθήκη εκκλησιαστικής σοφίας. Σπάνια μιλούσε για κοσμικά θέματα, αφού όλη του η ζωή από την παιδική ηλικία πέρασε σε μοναστήρι. Συχνά έλεγε: «Ό,τι μπορώ να κάνω, το κάνω όπως το κάναμε στον Πότσαεφ».
Έμεινε έκπληκτος από τις γνώσεις του για την εκκλησιαστική ιστορία, τη ζωή των αγίων και ιδιαίτερα τους Ρώσους ασκητές της ευσέβειας.
Ο ίδιος ο ιερέας δεν αναγνώρισε ποτέ τον εαυτό του ως πρεσβύτερο· αντίθετα, συχνά, όταν έδινε συμβουλές, έλεγε: «Δεν χρειάζεται να θυμάσαι τι σου λέω και μην το κάνεις».
Κρυφά, ο πατέρας Valery δέχτηκε το σχήμα με το όνομα Σεραφείμ. Κάποτε τον ρώτησαν γιατί υπήρχαν τόσοι πρεσβύτεροι στη Λαύρα Pochaev: υπήρχε κάποιο είδος ειδικού σχολείου για πρεσβυτέρους, όπως στο Optina Pustyn, ή ήταν μεγαλύτεροι μοναχοί που δίδασκαν νεότερους. Ο π. Σεραφείμ απάντησε: «Όχι, όσοι αγωνίστηκαν έλαβαν τα πάντα, και όσοι δεν αγωνίστηκαν δεν πήραν τίποτα».
Περίπου εξήντα άνδρες και γυναίκες ζούσαν γύρω του. Θεωρούνταν κοινότητα, αλλά η εντύπωση έμοιαζε με ελεημοσύνη, γιατί του άρεσε να μαζεύει φτωχούς: χωλους κουστούς, τυφλούς, ηλικιωμένους που εγκαταλείπονταν από τους συγγενείς τους ή μοναχικούς.
Ο πατέρας προσευχόταν για τους αρχάριους και τους αρχάριους του, καθοδηγούσε την πνευματική τους ζωή και τους ενθάρρυνε τακτικά. Ήταν αγροτικό μοναστήρι. Νεαρά κορίτσια τραγουδούσαν στη χορωδία, δούλευαν στον κήπο και γριές έκαναν ό,τι δουλειά μπορούσαν. Ήταν όμως σύνηθες να διαβάζουν ολόκληρο τον κανόνα σύμφωνα με τη μοναστική τάξη. Κατά το γεύμα διαβάστηκαν οι βίοι των αγίων.
Μέχρι το θάνατό του ήταν μεγάλος λάτρης των βιβλίων. Μια μέρα του πρότειναν να διαβάσει τη βιογραφία ενός διάσημου σύγχρονου ασκητή, αλλά ο ιερέας έκρυψε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και δεν σήκωσε καν το βιβλίο: «Δώστε το στους πατέρες», είπε, «αν μου επιτρέψουν , τότε θα το διαβάσω».
Μια άλλη φορά, όταν ήρθαν κοντά του τα πνευματικά παιδιά ενός πρεσβυτέρου και αποφάσισαν να δημοσιεύσουν αναμνήσεις από τον μέντορά τους, ο π. Σεραφείμ τα κοίταξε απειλητικά και είπε: «Φύγετε από εδώ τώρα. Αυτός δεν ήταν γέρος, αλλά απλώς ένας άρρωστος. Ξέρω πολλά για αυτόν, αλλά ακόμα κι αν σας πω, πάλι δεν θα το δημοσιεύσετε».
Ο πατέρας ανησυχούσε ότι οι άνθρωποι συχνά δεν κάνουν κάτι απαραίτητο για την πνευματική ζωή. «Μητέρες», επέπληξε τους αρχάριους «αν συμπεριφερθείτε στην πνευματική ζωή με αυτόν τον τρόπο, δεν θα σωθείτε ποτέ».
Ο ίδιος ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος της προσευχής. Μια γυναίκα βίωσε τη δύναμη της προσευχής του. Μια μέρα στράφηκε σε αυτόν για βοήθεια: υπήρχαν σκάνδαλα στην οικογένειά της συνεχώς για πολλά χρόνια. Μετά την προσευχή του πατέρα Σεραφείμ - και ήρθε μόνο μια φορά! - Με ενδιέφερε συγκεκριμένα - η οικογένεια έγινε φιλική, τα σκάνδαλα σταμάτησαν.
Ενέκρινε πολύ τον πρεσβύτερο της Τριάδας-Σεργίου Λαύρα, Αρχιμανδρίτη Κύριλλο (Παβλόφ) /†20.02.2017/. «Ο πατέρας Κύριλλος τα έχει όλα σωστά!» - αυτός είπε. Ο πατέρας δεν μίλησε ποτέ έτσι για κανέναν άλλον. Όταν όμως τον ρώτησαν για άλλους μεγάλους, ευρέως γνωστούς και σεβαστούς, απλώς κατέβασε το κεφάλι του και το κούνησε, μάλλον μη θέλοντας να κρίνει κανέναν. Παρά το γεγονός ότι ζούσε στο χωριό Ozhoga, προφανώς ήξερε ποιος έκανε τη σωστή πνευματική ζωή.
Δέχτηκε όλους όσους τον πλησίαζαν. Όταν ένιωσα πνευματική εγγύτητα με ένα άτομο που ήρθε, είπα: «Είναι σαν να σε ξέρω όλη μου τη ζωή!» Θα μπορούσε να έρθει, να μοιραστεί ένα γεύμα και να κάνει μια μακρά συζήτηση.
Αν οι επισκέπτες ήταν από αυτούς που δεν αγωνίζονται για πνευματική ζωή, ο ιερέας ρώτησε: «Ταΐστε τους και αφήστε τους να φύγουν αμέσως». Δεν έκανε συνομιλίες με τέτοιους ανθρώπους, μόνο τους ευλόγησε - αυτό είναι όλο.
Το βράδυ σχεδόν δεν κοιμόταν - ήταν άρρωστος, αλλά του άρεσε να του διαβάζουν βίους αγίων και βιβλία ιστορίας. Το πρωί παίρνει λίγο υπνάκο και αρχίζει να δέχεται τους πενθούντες, όλους όσοι ήρθαν κοντά του με τα προβλήματά τους.
Ποτέ δεν επέπληξε αυτούς που «γλίστρησαν» στη ζωή, αλλά είπε το εξής: «Μπορεί να υπάρξει πτώση, αλλά δεν πρέπει να είναι πτώση ολόκληρη η ζωή. Εάν πέσατε, αποκτήσατε εμπειρία ότι είναι κακό - σηκωθείτε και μην το επαναλάβετε ξανά. Αν ο εχθρός γελάσει μια φορά, δεν είναι τρομακτικό: όσο το άτομο είναι ζωντανό, όλα μπορούν να διορθωθούν. Και όταν η πτώση ακολουθεί την πτώση, δεν μπορεί πλέον να ονομάζεται πνευματική ζωή».
Ο π. Σεραφείμ δεν κατήγγειλε κανέναν. Απλώς άρχισε να λέει στο άτομο κάτι, φαινομενικά για τον εαυτό του, αλλά όταν ο καλεσμένος επέστρεψε στο σπίτι, κατάλαβε ότι λέγονταν όλα για αυτόν... Έτσι, ο ιερέας πρότεινε τι και πώς να κάνει, ποια αμαρτία ζει στην ψυχή , πώς να παλέψεις μαζί του.
Ο πατέρας δεν νοιαζόταν μόνο για την κοινότητα που φρόντιζε στο Ozhog. Πολλοί πλούσιοι ευεργέτες πρόσφεραν τα κεφάλαιά τους και ο πατέρας Σεραφείμ ξόδεψε όχι μόνο για τη βελτίωση του μοναστηριού, αλλά βοήθησε και στην ανέγερση εκκλησιών στα γύρω χωριά, και ήταν πάνω από δέκα.
Ο σακχαρώδης διαβήτης υπονόμευε αργά και σταθερά το σώμα του ιερέα. Τα νεφρά άρχισαν να αποτυγχάνουν και εμφανίστηκε τεράστιο πρήξιμο. Συχνά βρισκόταν σε νοσοκομεία σε εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση.
Κάποτε, ένας γέροντας, με τον οποίο μίλησε ο π. Σεραφείμ, είπε: «Θα πεθάνεις τα Χριστούγεννα...», «... και ποια Χριστούγεννα δεν είπε», θυμάται ο ιερέας, «είτε στη Γέννηση. της Θεοτόκου, ή στη Γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου, ή στη Γέννηση του Χριστού;...»
Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ εκοιμήθη στις 11 Ιανουαρίου και στις 13 Ιανουαρίου, ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Χριστού, έγινε η ταφή του.
Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ βρήκε ανάπαυση στο αγροτικό νεκροταφείο του χωριού Ozhoga, ακριβώς στην είσοδο του χώρου του μοναστηριού. Ο γέροντας επέλεξε ο ίδιος τον τόπο ταφής. «Θάψτε με στην είσοδο του φράχτη μας στο νεκροταφείο, για να σας συναντήσω όλους», απάντησε κάποτε, χαμογελώντας, στα επίμονα αιτήματα των μητέρων του να τον θάψουν στην εκκλησία.
Η ταφή του ιερέα έγινε μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος κόσμου που ήρθε από όλη τη Ρωσία για να δει τον αγαπημένο τους πατέρα και μέντορα στο τελευταίο του ταξίδι και ήταν σαν ένας φωτεινός πνευματικός θρίαμβος.
αρχιμανδρίτης_Σεραφείμ_Μιρτσούκ
Κρυφά, ο πατέρας Valery δέχτηκε το σχήμα με το όνομα Σεραφείμ. Κάποτε τον ρώτησαν γιατί υπήρχαν τόσοι πρεσβύτεροι στη Λαύρα Pochaev: υπήρχε κάποιο είδος ειδικού σχολείου για πρεσβυτέρους, όπως στο Optina Pustyn, ή ήταν μεγαλύτεροι μοναχοί που δίδασκαν νεότερους. Ο π. Σεραφείμ απάντησε: «Όχι, όσοι αγωνίστηκαν έλαβαν τα πάντα, και όσοι δεν αγωνίστηκαν δεν πήραν τίποτα».
Περίπου εξήντα άνδρες και γυναίκες ζούσαν γύρω του. Θεωρούνταν κοινότητα, αλλά η εντύπωση έμοιαζε με ελεημοσύνη, γιατί του άρεσε να μαζεύει φτωχούς: χωλους κουστούς, τυφλούς, ηλικιωμένους που εγκαταλείπονταν από τους συγγενείς τους ή μοναχικούς.
Ο πατέρας προσευχόταν για τους αρχάριους και τους αρχάριους του, καθοδηγούσε την πνευματική τους ζωή και τους ενθάρρυνε τακτικά. Ήταν αγροτικό μοναστήρι. Νεαρά κορίτσια τραγουδούσαν στη χορωδία, δούλευαν στον κήπο και γριές έκαναν ό,τι δουλειά μπορούσαν. Ήταν όμως σύνηθες να διαβάζουν ολόκληρο τον κανόνα σύμφωνα με τη μοναστική τάξη. Κατά το γεύμα διαβάστηκαν οι βίοι των αγίων.
Μέχρι το θάνατό του ήταν μεγάλος λάτρης των βιβλίων. Μια μέρα του πρότειναν να διαβάσει τη βιογραφία ενός διάσημου σύγχρονου ασκητή, αλλά ο ιερέας έκρυψε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του και δεν σήκωσε καν το βιβλίο: «Δώστε το στους πατέρες», είπε, «αν μου επιτρέψουν , τότε θα το διαβάσω».
Μια άλλη φορά, όταν ήρθαν κοντά του τα πνευματικά παιδιά ενός πρεσβυτέρου και αποφάσισαν να δημοσιεύσουν αναμνήσεις από τον μέντορά τους, ο π. Σεραφείμ τα κοίταξε απειλητικά και είπε: «Φύγετε από εδώ τώρα. Αυτός δεν ήταν γέρος, αλλά απλώς ένας άρρωστος. Ξέρω πολλά για αυτόν, αλλά ακόμα κι αν σας πω, πάλι δεν θα το δημοσιεύσετε».
Ο πατέρας ανησυχούσε ότι οι άνθρωποι συχνά δεν κάνουν κάτι απαραίτητο για την πνευματική ζωή. «Μητέρες», επέπληξε τους αρχάριους «αν συμπεριφερθείτε στην πνευματική ζωή με αυτόν τον τρόπο, δεν θα σωθείτε ποτέ».
Ο ίδιος ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος της προσευχής. Μια γυναίκα βίωσε τη δύναμη της προσευχής του. Μια μέρα στράφηκε σε αυτόν για βοήθεια: υπήρχαν σκάνδαλα στην οικογένειά της συνεχώς για πολλά χρόνια. Μετά την προσευχή του πατέρα Σεραφείμ - και ήρθε μόνο μια φορά! - Με ενδιέφερε συγκεκριμένα - η οικογένεια έγινε φιλική, τα σκάνδαλα σταμάτησαν.
Ενέκρινε πολύ τον πρεσβύτερο της Τριάδας-Σεργίου Λαύρα, Αρχιμανδρίτη Κύριλλο (Παβλόφ) /†20.02.2017/. «Ο πατέρας Κύριλλος τα έχει όλα σωστά!» - αυτός είπε. Ο πατέρας δεν μίλησε ποτέ έτσι για κανέναν άλλον. Όταν όμως τον ρώτησαν για άλλους μεγάλους, ευρέως γνωστούς και σεβαστούς, απλώς κατέβασε το κεφάλι του και το κούνησε, μάλλον μη θέλοντας να κρίνει κανέναν. Παρά το γεγονός ότι ζούσε στο χωριό Ozhoga, προφανώς ήξερε ποιος έκανε τη σωστή πνευματική ζωή.
Δέχτηκε όλους όσους τον πλησίαζαν. Όταν ένιωσα πνευματική εγγύτητα με ένα άτομο που ήρθε, είπα: «Είναι σαν να σε ξέρω όλη μου τη ζωή!» Θα μπορούσε να έρθει, να μοιραστεί ένα γεύμα και να κάνει μια μακρά συζήτηση.
Αν οι επισκέπτες ήταν από αυτούς που δεν αγωνίζονται για πνευματική ζωή, ο ιερέας ρώτησε: «Ταΐστε τους και αφήστε τους να φύγουν αμέσως». Δεν έκανε συνομιλίες με τέτοιους ανθρώπους, μόνο τους ευλόγησε - αυτό είναι όλο.
Το βράδυ σχεδόν δεν κοιμόταν - ήταν άρρωστος, αλλά του άρεσε να του διαβάζουν βίους αγίων και βιβλία ιστορίας. Το πρωί παίρνει λίγο υπνάκο και αρχίζει να δέχεται τους πενθούντες, όλους όσοι ήρθαν κοντά του με τα προβλήματά τους.
Ποτέ δεν επέπληξε αυτούς που «γλίστρησαν» στη ζωή, αλλά είπε το εξής: «Μπορεί να υπάρξει πτώση, αλλά δεν πρέπει να είναι πτώση ολόκληρη η ζωή. Εάν πέσατε, αποκτήσατε εμπειρία ότι είναι κακό - σηκωθείτε και μην το επαναλάβετε ξανά. Αν ο εχθρός γελάσει μια φορά, δεν είναι τρομακτικό: όσο το άτομο είναι ζωντανό, όλα μπορούν να διορθωθούν. Και όταν η πτώση ακολουθεί την πτώση, δεν μπορεί πλέον να ονομάζεται πνευματική ζωή».
Ο π. Σεραφείμ δεν κατήγγειλε κανέναν. Απλώς άρχισε να λέει στο άτομο κάτι, φαινομενικά για τον εαυτό του, αλλά όταν ο καλεσμένος επέστρεψε στο σπίτι, κατάλαβε ότι λέγονταν όλα για αυτόν... Έτσι, ο ιερέας πρότεινε τι και πώς να κάνει, ποια αμαρτία ζει στην ψυχή , πώς να παλέψεις μαζί του.
Ο πατέρας δεν νοιαζόταν μόνο για την κοινότητα που φρόντιζε στο Ozhog. Πολλοί πλούσιοι ευεργέτες πρόσφεραν τα κεφάλαιά τους και ο πατέρας Σεραφείμ ξόδεψε όχι μόνο για τη βελτίωση του μοναστηριού, αλλά βοήθησε και στην ανέγερση εκκλησιών στα γύρω χωριά, και ήταν πάνω από δέκα.
Ο σακχαρώδης διαβήτης υπονόμευε αργά και σταθερά το σώμα του ιερέα. Τα νεφρά άρχισαν να αποτυγχάνουν και εμφανίστηκε τεράστιο πρήξιμο. Συχνά βρισκόταν σε νοσοκομεία σε εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση.
Κάποτε, ένας γέροντας, με τον οποίο μίλησε ο π. Σεραφείμ, είπε: «Θα πεθάνεις τα Χριστούγεννα...», «... και ποια Χριστούγεννα δεν είπε», θυμάται ο ιερέας, «είτε στη Γέννηση. της Θεοτόκου, ή στη Γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου, ή στη Γέννηση του Χριστού;...»
Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ εκοιμήθη στις 11 Ιανουαρίου και στις 13 Ιανουαρίου, ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Χριστού, έγινε η ταφή του.
Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ βρήκε ανάπαυση στο αγροτικό νεκροταφείο του χωριού Ozhoga, ακριβώς στην είσοδο του χώρου του μοναστηριού. Ο γέροντας επέλεξε ο ίδιος τον τόπο ταφής. «Θάψτε με στην είσοδο του φράχτη μας στο νεκροταφείο, για να σας συναντήσω όλους», απάντησε κάποτε, χαμογελώντας, στα επίμονα αιτήματα των μητέρων του να τον θάψουν στην εκκλησία.
Η ταφή του ιερέα έγινε μπροστά σε ένα τεράστιο πλήθος κόσμου που ήρθε από όλη τη Ρωσία για να δει τον αγαπημένο τους πατέρα και μέντορα στο τελευταίο του ταξίδι και ήταν σαν ένας φωτεινός πνευματικός θρίαμβος.
αρχιμανδρίτης_Σεραφείμ_Μιρτσούκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου