Ἀναφέρει ὁ π. Τζάνος Γουγουτᾶς:

 Ἀναφέρει ὁ π. Τζάνος Γουγουτᾶς: «Ένας συμπατριώτης μου ὁ State Penn, σέ κάποια πόλι,

εἶχε τό πιό ἀριστοκρατικό restaurant. Τίς ἡμέρες τῆς δυστυχίας το 1933, ἡ ἑλληνορθόδοξος ἐκκλησία τῆς κοινότητός του είχε πλήν τοῦ χρέους στό κτίριο τοῦ ναοῦ καί χωριστά 2.000 δολλάρια γιά τά καθίσματα τῆς ἐκκλησίας. Ἡ Τράπεζα γιά τό χρέος τοῦ κτιρίου δέν τούς ἐνοχλοῦσε. Τά καθίσματα, ὅμως, τά εἶχε κάνει κάποιος Ἑβραῖος ὁ ὁποῖος, πιεζόμενος και

αὐτός ἀπ' τούς χρεωφειλέτες του, ζητοῦσε ἀπ' τήν

κοινότητα πού μέ δυσκολία πλήρωνε τότε τόν ἱερέα της, νά τοῦ πληρώση τό χρέος τῶν 2.000 δολλαρίων. Ἀλλιῶς θά πάρη τά καθίσματα μέσα ἀπ' τήν ἐκκλησία.

Τήν ἐποχή ἐκείνη ὅποιος εἶχε 10 δολλάρια ἦταν

δακτυλοδεικτούμενος. Οἱ εὐλογημένοι οἱ ὁμογενεῖς

μας, σάν μιά καλή οἰκογένεια μέ ἀρχηγό τόν καλό

τους ἱερέα, συζητοῦσαν τί μποροῦσαν νά κάμουν

ὥστε νά ἐξοικονομήσουν ἕνα χρηματικό ποσό καί νά τό δώσουν ἔναντι τοῦ χρέους, γιά νά μή τούς πά-

ρουν τά καθίσματα μέσα ἀπ᾿ τήν ἐκκλησία καί ρεζιλευθοῦν στήν ἀμερικανική κοινωνία.

Μέχρι τό πρωΐ ἔμειναν στήν ἐκκλησία. Καί ἀπό

1.500 Ελληνες, μέ χίλια βάσανα και πολλές στερήσεις, ἐξοικονομήθηκαν 1.000 δολλάρια. Ἄς πᾶμε, εἶπαν, στόν κύριο τάδε, ἴσως μᾶς βοηθήση καί ἐκεῖνος.

Τόν βρῆκαν κεφάτο διότι τήν ἡμέρα ἐκείνη εἶχε

ἀγοράσει ἕνα σκυλί ἀντί 300 δολλαρίων καί ἦταν

χαρούμενος γι' αὐτό.

Μόλις, ὅμως, τούς εἶδε τούς εἶπε:

Ἂν ἔρχεσθε γιὰ νὰ μοῦ ζητήσετε χρήματα γιά

τὴν ἐκκλησία, κρίμα στον κόπο σας. Ἀφῆστε νά τήν

πάρουν οἱ Ἑβραῖοι για γκαράζ.

-Όχι, όχι, φώναξαν ὅλοι σάν ἕνα στόμα. Τά

σπίτια μας θα πουλήσουμε και θα κοιμώμαστε στο

ὑπόγειο τῆς ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησία μας δέν θά φύγη ἀπ᾿ τὰ ἑλληνικά χέρια. Είμασθε Έλληνες. Μακάρι να μπορούσες να το καταλάβης αὐτό, τοῦ εἴπανε καί ἔφυγαν.

Τό 1939 ὅταν τόν πρωτογνώρισα ἦταν ὁ ἴδιος.

Καμμιά σχέσι δέν εἶχε μέ τούς Ἕλληνες. Τό χταπόδι τῆς μεγάλης στενοκεφαλιᾶς τοῦ κρατοῦσε σφικτά

τό στόμα τῆς ψυχῆς του. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μέσα

στό ὡραῖο του μαγαζί καί στά πολλά του πράγματα

φαινόταν σάν τό Χριστουγεννιάτικο δένδρο, ὅπου,

ὅταν βγάλης ἀπό πάνω του τά δῶρα, δέν ἔχει που-λθενά ἀλλοῦ θέσι παρά κοντά στα σκουπίδια. Δέν εἶναι δύσκολο νά ἐξηγήση κανείς τό γιατί τέτοιοι

ἄνθρωποι συχνά κάνουν οικονομικές προόδους. Τό

ἐξαγριωμένο ἔνστικτο τῆς κατακτήσεως καί ὁ ψυχολογικός φόβος γιά τήν αὔριο καί ἡ ἔλλειψι ἐμπιστοσύνης στήν ἱκανότητά τους, τούς κάνουν να τρέχουν  στό δρόμο τῆς ζωῆς, ὅπως καί ἕνας κουτσός, ὁ ὁποῖος, ἔχοντας συναίσθησι τῆς ἀδυναμίας του, τρέχει γιά νά μή νυκτωθῆ στό δρόμο. Ἀκριβῶς ὅπως καί

ὁ ἡρωϊσμός ὁ ὁποῖος γεννᾶται μέσα ἀπ' τήν ἀνδρεία,

ἀλλά κάποτε καί μέσα ἀπ' τό φόβο.

Ηταν παντρεμένος με μία πολύ καλή Ἀμερικανίδα,

ἡ ὁποία τόν “ἔπαιζε στα δάκτυλά της" καί τόν ἀγαποῦσε περισσότερο ὡς businessman, παρά ὡς σύζυγό της. Ὅταν ἀρρώστησε τόν πῆρε κρυφά ἀπ' τήν πόλι καί τόν πῆγε 3 ώρες μακρυά σέ κάποια φάρμα, για

νὰ μὴ τόν ξέρη κανείς. Αὐτό δέ γιά νά μή μπορῆ καί

χαλάση τή διαθήκη του διά τῆς ὁποίας ἄφηνε στη

σύζυγό του 200.000 δολλάρια καί τό μαγαζί.

Ὕστερα ἀπό ἕνα μῆνα τόν ἀνακάλυψε διά τῆς

ἀστυνομίας ἡ ἀδελφή του καί ὅταν τόν ἐπισκέφθηκε

εἶπε ἡ γυναῖκα του στήν ἀδελφή του: “Δέν θά τοῦ

μιλήσης περισσότερο ἀπό πέντε λεπτά τῆς ὥρας καί ὄχι ἑλληνικά. Θά εἶμαι ἐγώ μπροστά σας".

Αὐτός ὅταν εἶδε τήν ἀδελφή του κλαίγοντας φώναξε ἑλληνικά: “Χρυσή μου ἀδελφούλα, γιατί μέ ἔφεραν ἐδῶ! Θέλω να πάω στήν ἐκκλησία μας καί νά ἀκούσω ἑλληνική ψαλμωδία. Καί ἐγώ εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος”.

Καί ἡ ἀδελφή του κλαίγοντας ἄρχισε νά τοῦ μιλάη ἑλληνικά. Μά ξαφνικά ὁ γυναικάδελφός του τή

κτύπησε μέ τό τηγάνι στο κεφάλι καί τήν ἔβγαλαν

κακήν κακῶς ἔξω καί δέν ξαναεῖδε τόν ἀδελφό της

παρά νεκρό στήν ἐκκλησία.

Ἡ συζυγός του κληρονόμησε 200.000 δολλάρια

καί τό μαγαζί καί σέ λίγο καιρό παντρεύθηκε ἄλλον

μέ τόν ποῖο εἶχε ἀπό πρίν σχέσεις. Ἔτσι ἐφαρμόσθηκε τό: “Ἄλλοι σπέρνουν καί θερίζουν κι ἄλλοι τρῶν καί μακαρίζουν"

Βιβλιογραφία : ΕΥΩΔΕΣ ΘΥΜΊΑΜΑ. ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ