Με την εκβιομηχάνιση, οι άνθρωποι της υπαίθρου μπήκαν στο καμίνι της απόγνωσης. Η μόνη τους σωτηρία είναι να εγκαταλείψουν μια μέρα το χωριό τους και να πάνε στην πόλη, όπου όλοι οι άνθρωποι είναι έξυπνοι, καθαροί και με σκοπό στη ζωή. Εκεί, στην πόλη, κανείς δεν περπατά πια βρώμικος με αιθάλη και στάχτη, δεν κόβει ξύλα στο χιόνι, δεν περπατά με μικρά πράγματα γεμάτα κοπριά αγελάδας και δεν μυρίζει κοτόπουλο όταν θέλουν να τηγανίσουν τα αυγά τους, δεν περπατας στη βροχή στον κήπο. Αυτό είναι το ιδανικό στο οποίο επιδιώκει κάθε επαρχιώτης, οδηγημένος από τη φτώχεια του.
Από την άλλη, κάθε κάτοικος της πόλης ονειρεύεται να πάει σε ένα ελληνικό χωριό το καλοκαίρι, καθισμένος σε ένα μικρό ξύλινο ή πέτρινο τραπέζι, ο άνεμος να φυσάει από τις ελιές και να τσιμπάει ένα κομμάτι ελληνικό τυρί με ντομάτες πασπαλισμένες με λάδι, πίνοντας ένα κόκκινο κρασί που έφερε στο τραπέζι ένας Έλληνας χωρικός. Να ξεφύγει από τη ζέστη του διαμερίσματός του για την οποία πληρώνει πάρα πολλά, από τη μονοτονία των εργάσιμων ημερών, από την κούραση που δεν του φέρνει αρκετά χρήματα για να ξεφύγει από τη φτώχεια.
Η προπαγάνδα της εξέλιξης μέσω της εκβιομηχάνισης έχει μετατρέψει σε απόλυτους ανθρώπους όλους αυτούς που ο Θεός έχει ευλογήσει να ζουν σε χωριά. Γι' αυτό δεν επενδύουν πια στη δική τους γαλήνη, στη γαλήνη του σπιτιού τους, στην ομορφιά του φράχτη τους. Αλλά τι εμποδίζει τον χωρικό μας να έχει ένα τραπέζι κάτω από την καρυδιά και μια στάμνα κρασί τη μέρα της γιορτής; Τι δεν του φτάνει για να βάλει μερικές πέτρες στο μονοπάτι για να μην σέρνει πια τα σιτηρά στο σπίτι; Ακόμα κι αν τους έφερνε στην αγκαλιά του από την Ελλάδα, πάλι θα κατάφερνε να κάνει έναν δρόμο σε αυτή τη ζωή.
Κάποιος μου είπε ότι, σε ένα χωριό, ζούσε ένας άνθρωπος που ήταν φύλακας τρένου, απασχολούμενος. Και σε εκείνο τον σταθμό υπήρχαν χιλιάδες και χιλιάδες τόνοι ασβεστολιθικών τεμαχίων. Ένας ασβεστόλιθος είναι 40/20/20 cm. Κάθε μέρα, μετά τη δουλειά, ο άντρας έβαζε δύο πέτρες στο ποδήλατό του και γύριζε σπίτι μαζί τους. Κουβαλώντας έτσι, για δύο χρόνια, έφερε πέτρα από την οποία έχτισε το σπίτι του.
Αυτό που μας λείπει σήμερα είναι η υπομονή και η επιμονή. Έχουμε καταλάβει ότι για να κάνεις κάτι, οτιδήποτε, χρειάζεσαι πολλά χρήματα και πολύ σχολείο, αλλά το μόνο που χρειάζεσαι είναι επιμονή και ελπίδα, η πίστη ότι ο Θεός μας βοηθάει ακόμα και στα μεγάλα πράγματα, αν είμαστε επιμελής στα μικρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου