Διαβάζουμε: «Στούς ψυχαναλυτικούς κύκλους υπάρχει μια πασίγνωστη ἱστορία πού ἔχει νὰ
κάνη μέ ἕνα ἄνδρα ὁ ὁποῖος κατατρύχεται ἀπό ἕνα
ἐπαναλαμβανόμενο ἐφιάλτη. Εἶναι παγιδευμένος μέσα
σέ ἕνα δωμάτιο καί δέν μπορεῖ νά ἀνοίξη τήν πόρτα
καί νά βγῆ ἔξω. Ψάχνει παντοῦ γιά νά βρῆ τό κλειδί,
χωρίς καμμιά ἐπιτυχία. Προσπαθεῖ μέ ὅλη του τή δύναμι νά ἀνοίξη τήν πόρτα, ἀλλά ἐκείνη δέν κουνιέται
σπιθαμή. Καί δέν ὑπάρχει ἄλλη ἔξοδος ἀπ᾿ αὐτήν.
Εἶναι παγιδευμένος καί φοβισμένος. Σέ μιά συνάντησι μέ τόν ψυχαναλυτή του, ἀφηγεῖται αὐτό τό ὄνειρο πού χρόνια τώρα τόν στοιχειώνει. Ὁ ψυχαναλυτής του ἀκούει προσεκτικά τήν περιγραφή τοῦ ὀνείρου δίνοντας ἰδιαίτερη σημασία στις λεπτομέρειες τῆς
ἀφηγήσεως. Τοῦ ὑποδεικνύει ὅτι ἡ πόρτα μπορεῖ νά
ἀνοίξη ἀπό τήν ἀντίθετη κατεύθυνσι. Τήν ἑπόμενη
φορά κατά τήν ὁποία βλέπει αὐτό τό ὄνειρο, κατα-
φέρνει νά θυμηθῆ τήν ὑπόδειξί του καί ἀνακαλύπτει
ὅτι ἡ πόρτα ἀνοίγει πρός τά μέσα δίχως τήν παρα-
μικρή αντίστασι»
Ἄν μιά τακτική εἶναι λάθος, παίρνουμε τήν ἀντίθετή της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου