Κάποια φορά μιά δασκάλα, διηγήθηκε στα παιδιά τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου:

«Κάποια φορά μιά δασκάλα, διηγήθηκε

στα παιδιά τήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ

Λαζάρου:

Ὁ πλούσιος γλεντοῦσε καί ἀπολάμβανε τή ζωή μέ

κάθε τρόπο καί μέσο. Ὁ Λάζαρος, σάν νά μήν ἔφθανε ἡ φτώχεια, ἦταν καί ἄρρωστος.

Ἦλθε ὅμως ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Ὁ πλούσιος και

τέληξε στην αἰώνιο κόλασι. Ὁ Λάζαρος κέρδισε τήν

αἰώνιο ζωή.

Ἀφοῦ τελείωσε ἡ διήγησι ἡ δασκάλα ρώτησε:

-Λοιπόν, παιδιά, πέστε μου, τί θά θέλατε να

εἶσθε; Πλούσιος ἢ Λάζαρος;

Πολλά παιδιά ὕψωσαν τά χέρια τους. Ένα ὅμως

έκανε φασαρία φωνάζοντας: "Νά πῶ, κυρία, νά πῶ!"

Παραξενεμένη ή δασκάλα γιά τήν ἐπιμονή του,

τοῦ ἔδωσε τό λόγο:

-Εγώ, εἶπε ὁ μικρός, θά ἤθελα νά εἶμαι πλούσιος

σ' αὐτή τή ζωή καί Λάζαρος στήν ἄλλη!

Ἄναυδη ἡ δασκάλα γιά τήν πονηρία τοῦ μικροῦ,

πού ἤθελε "καί τήν πίττα ὁλόκληρη καί τό σκύλο

χορτάτο "»