Τον έβλεπαν με σάρκα και οστά!

 

Τον έβλεπαν με σάρκα και οστά! 

Βρίσκεστε: /ΒΟΙΩΤΙΑΣ /Μονή Οσίου Λουκά /

Πρώτα από όλα να εξηγήσω: δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε εξτρεμιστή πιστό άτομο, ούτε σύγχρονη έκδοση θρήσκου ατόμου (Βλέπετε ατάκες τύπου: "Κι εγώ σας πάω!"). Θα σας διηγηθώ μόνο ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν τρία χρόνια στο συγκεκριμένο μέρος. Ήταν χειμώνας του 2001. Όπως όλα τα παιδάκια, έτσι κι εγώ, έχω μία γιαγιά η οποία όπου μοναστήρι κι εκείνη μέσα (76 χρονών, παρακαλώ!). Pίχνει την ιδέα να πάμε στον όσιο Λουκά που βρίσκεται ανάμεσα στη Λειβαδιά προς Αράχωβα. "Δεν πάει στα τσακίδια, σκέφτηκα, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω!". Ξεκινήσαμε λοιπόν χαρωπά χαρωπά την μικρή μας εκδρομή. Έβρεχε τόσο πολύ που δεν βλέπαμε την μύτη μας, πόσο μάλιστα τον δρόμο. Προσπάθησα να υποννοήσω άτακτη φυγή, μα η γιαγιά επέμενε! "Ο όσιος θέλει να πάμε!". Αφού "έριξα" μέσα μου κάμποσα καντηλάκια, βούλιαξα στο κάθισμα μου. Το τοπίο ήταν απίστευτο το ομολογώ. Αλλά πολύ βροχή, βρε παιδί μου! Όντως με τα πολλά φτάσαμε. Μπαίνοντας στην εκκλησία αριστερά, υπήρχε μία μαρμάρινη σαρκοφάγος. "Καλή φάση! Για να δούμε τίποτα της προκοπής!". Πλησιάζοντας, παρατήρησα ότι για να δεις μέσα στο φέρετρο, υπήρχαν τζάμια μόνο από την πλευρά του κεφαλιού και των ποδιών. Μέσα στην τρελή χαρά, αφού η γιαγιά είχε πάει να επισκεφτεί όλες τις εικόνες του ναού, έσκυψα από την μεριά των ποδιών να δω την κατάσταση του σώματος. Αντικρίζω λοιπόν ένα κανονικότατο σώμα. Σαν να κοιμόταν ένας άνθρωπος, με το ράσο του, το μαύρο μουσάκι και μουστάκι του. Μια χαρούλα! (Ναι, καλά!). Δίπλα μου, στεκόταν ο ιερέας και με παρατηρούσε που καθόμουν με λυγισμένα γόνατα, χαζεύοντας τόση ώρα (δώσε μου τέτοια περίεργα και πάρε μου την ψυχή). Σηκώνομαι χαμογελώντας και τον ρωτάω: "Απίθανο! Πώς τον έχετε διατηρήσει έτσι;". Το ύφος του ήταν σαν να είχε πάθει τρία εγκεφαλικά μαζί: "Μα... Ξέρεις, εκεί που κοίταζες υπάρχουν μόνο τα οστά!". Το δικό μου ύφος ήταν: "Πλάκα μου κάνεις!" (Που εντελώς ασυναίσθητα το είπα δυνατά.). Χαμογέλασε κι ήρθε κοντά μου. Ξανακοιτάξαμε μαζί. Ο όσιος εκεί, όπως τον είχα δει την πρώτη φορά, πριν καν δω πρώτα την εικόνα του! (Εντάξει, έχω μυωπία, αλλά αυτό παραπάει!). Περιμέναμε όσους είχαν έρθει εκείνη την ημέρα και τους ρωτούσαμε, παρέα με τον ιερέα, να μας πουν τι ακριβώς έβλεπαν. Και όλοι μας απαντούσαν ότι έβλεπαν μόνο τον σκελετό με το ράσο. Κάποια στιγμή, ήρθε και η super γιαγιά. Με το που σκύβει, απλώνει το χέρι της και με τραβάει: "Πες μου τι βλέπεις!". Εκείνη την ώρα ανακουφίστηκα. Δεν ήμουν ο τρελός του χωριού! Όταν δε, πλησίασε η μητέρα μου κι είπε ότι έβλεπε κι εκείνη (να σημειωθεί ότι η όρασή της είναι μικρού παιδιού), η ανακούφισή μου πήγε περίπατο. (Μάλλον θα μας πήγαιναν οικογενειακώς για λοβοτομή). Ο ιερέας σχολίασε λιτά, ότι ο όσιος ήθελε να τον δούμε. Σχόλιο το οποίο δεν μπορώ να πω ότι με κάλυψε ιδιαίτερα. Υπάρχουν κάποια περιστατικά, που όταν δεν έχουν άμεση σχέση με σένα, ή δεν τους δίνεις σημασία, ή τα αντιμετωπίζεις με απλή λογική, ή τα γελοιοποιείς πετώντας σκεπτικιστικές μπούρδες. Υπάρχει και η ανίατη περίπτωση εκείνων που αναζητούν παρόμοιες ιστορίες, επειδή τους αρέσει να τις ακούν και να τις συγκεντρώνουν.Δεν ανήκω στους ανθρώπους που φοβούνται ή μισούν τις θρησκείες. Επειδή όμως ανήκω στην φυλή των άπιστων Θωμάδων, αν δεν το διαπιστώσω με τις ίδιες μου τις αισθήσεις, τέτοιες μαρτυρίες τις αντιμετωπίζω πολύ επιφυλακτικά. Όπως, φαντάζομαι, εσείς την δική μου. Κι όμως μέχρι σήμερα, δεν έχει βρεθεί κανένας που να μπορεί να μου εξηγήσει, πώς στην ευχή κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει αυτό που είδαμε εκείνη την μέρα. Υπάρχει κανείς εκεί έξω που να έχει ζήσει κάτι ανάλογο; Αναρωτιέμαι... Να είστε καλά