Από τον κόσμο του μυστηρίου
«Στην εποχή της απιστίας μας, ακούς και βλέπεις συχνά πόσοι άνθρωποι αυτοκτόνησαν: κάποιοι δηλητηριάζονται, άλλοι ρίχνονται στο νερό για να πνιγούν, άλλοι κρεμιούνται.
Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Σταμάτησαν να προσεύχονται, να νηστεύουν, η πίστη στον Θεό στέρεψε, ήρθε ο πειρασμός ότι με το θάνατο θα τελείωναν όλα: θλίψη, φτώχεια και διάφορα δεινά, και δεν σκέφτονται καν τη μελλοντική ζωή. Για να διαφωτίσω κάποιους, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας μια περίσταση που συνέβη την 1η Ιανουαρίου 1909.
Ο σύζυγός μου Λέων Ν. Ιβ. πέθανε μεταξύ 30 Δεκεμβρίου και 31 Δεκεμβρίου 1908. Την 1 και 2 Ιανουαρίου ξάπλωσε σε ένα φέρετρο. Εκείνη την ώρα ήμουν αδιάθετη, έμεινα στο κρεβάτι, το δωμάτιό μου ήταν μακριά και δεν μπορούσα να ακούσω καλά τις προσευχές κατά τη διάρκεια της κηδείας. Ζήτησα λοιπόν από τους υπηρέτες να ανοίξουν την πόρτα και να μου πουν πότε άρχισε η προσευχή για να μπορέσω να προσευχηθώ στο κρεβάτι. Το βράδυ της 1ης Ιανουαρίου, ξέχασαν να έρθουν σε μένα – ξαφνικά άκουσα καθαρά τη φωνή του συζύγου μου, μια φωνή τόσο γνώριμη σε εμένα: «Αγαπητη Onichka, σήκω, προσευχήσου για μένα, η προσευχή έχει ήδη ξεκινήσει». Χάρηκα τόσο πολύ που άκουσα τη φωνή του άντρα μου και, σαν να ήταν ζωντανός, είπα γρήγορα: «Τώρα, Λέον, θα προσευχηθώ για σένα, αλλά πού είσαι;» Κοίταξα προς τα δεξιά, από όπου ακούστηκε η φωνή, αλλά δεν είδα τίποτα, άρχισα να ακούω: πράγματι, γινόταν ένα μνημόσυνο, και άρχισα να προσεύχομαι, προσευχήθηκα θερμά. Ένιωσα καλύτερα γνωρίζοντας ότι ο Leon ήταν μαζί μας.
Αυτό το θαύμα της μετά θάνατον ζωής με εξέπληξε τόσο πολύ, που ακόμα δεν μπορώ να το θυμηθώ χωρίς ιδιαίτερη συγκίνηση – ξαφνικά ακούγοντας τη φωνή ενός νεκρού… Ο άντρας μου διάβασε πολλά για το φαινόμενο των νεκρών ψυχών και κατά τη διάρκεια της ζωής του μου είπε ότι, αν ήταν δυνατόν, θα μου έλεγε για την αθανασία της ψυχής. Αν ο καλός σύζυγός μου, που έζησε μια καλή ζωή, πέθανε σαν άγιος, έχοντας κάνει όλες τις εκκλησιαστικές τελετές, έλαβε συγχώρεση κοινωνούσε για πολλές μέρες στη σειρά και χρειαζόταν προσευχή. Είναι τρομακτικό να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί με ανθρώπους που αυτοκτόνησαν με βία.
Ίσως η αληθινή μου ιστορία να αγγίξει τις καρδιές των απίστων και, όντας σε πειρασμό, να καταφύγουν στον Κύριο με προσευχή και πρόθεση να υπομείνουν τα πάντα στη ζωή για να λάβουν ευλογημένη αιώνια ζωή, όπου δεν υπάρχει κλάμα, θλίψη, στεναγμός. Βοήθησέ τους, Κύριε! (The Bell, Νο. 1568).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου