Διαφύλαξε ὅ,τι ἔχεις...
Μερικοὶ θεωροῦν παράλειψη, τὸ ὅτι ἐνῶ ζοῦσε ὁ Γέροντας δὲν τοὺς ἐνημερώσαμε ὅλους καὶ ἰδιαίτερα τοὺς Ἀρχιερεῖς, ὅτι ὁ
Γέροντας Νικόλαος εἶναι μοναχὸς καὶ Ἀρχιερέας. Ὅτι ἐμεῖς δὲν μαγνητοσκοπούσαμε καὶ δὲν βιντεοσκοπούσαμε σκόπιμα τὸν
Γέροντα, τις σκέψεις του, ἰδιαίτερα γιὰ τὰ «αἰχμηρά», για κάποιουςθέματα, ὅπως τὴν Ἁγιότητα τοῦ μάρτυρα Γρηγόριου τοῦ Νέου
(Ρασπούτιν) καὶ τοῦ πιστοῦ Τσάρου Ἰωάννη τοῦ Τρομεροῦ. Τώρα αὐτὰ τὰ θέματα είναι «σημεῖο φιλονικίας».
Ἡ συνείδησή μας είναι ήσυχη. Ὁ Γέροντας δὲν μᾶς εὐλογοῦσε γιὰ τὶς μαγνητοσκοπήσεις καὶ βιντεοσκοπήσεις. Ζοῦσε μὲ ἄλλες πνευματικὲς ἔννοιες καὶ δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ μετατρέπει
τὴν ψυχή του σὲ «γραφεῖο». Καὶ ἐμεῖς δὲν θέλαμε νὰ γίνουμε ὡς
«χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α' Κορ., 13.1), δὲν θέλαμε νὰ
«σαλπίσομεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς
συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ῥύμαις» (Μθ., 6.2)
Ὁ Μάρτυρας Γρηγόριος ὁ Νέος (Ρασπούτιν) κάποτε εἶχε πει στὸν ἀνταποκριτὴ μίας ἐφημερίδας, κατὰ τὴν διάρκεια μίας
συνέντευξης σχετικὰ μὲ τοὺς διωγμοὺς ἐναντίον τῶν ὁμολογητῶν-
ὀνοματοδόξων: «Καὶ νά, ἔφτασαν ἐδώ. Λένε, πῶς δὲν μποροῦν νὰ
καταλάβουν, πῶς τὸ «Χριστός», εἶναι Ἅγιο Ὄνομα, ἐνῶ τὸ
«Ἰησοῦς» δὲν εἶναι; Ὁ πατὴρ Μισαὴλ ἦρθε καὶ τοὺς εἶπε
«ὑπέγραψε». Στὰ πνευματικὰ θέματα «ὑπέγραψε»; Άραγε πῶς
γίνεται στὴν Πίστη νὰ ὑπογράψει; Εἶναι ὁ Ἄθωνας καὶ ὄχι τὸ
ὑπουργεῖο. Καὶ αὐτοὶ εἶπαν σὲ αὐτούς, «ὑπέγραψε, ὑπέγραψε!»
Τό ἴδιο ἔλεγε καὶ ὁ Γέροντας Νικόλαος: «Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴν πίστη καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα οἱ ὀρθόδοξοι,ὀφείλουν νὰ ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον». Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει
τέτοια καρδιακὴ ἐμπιστοσύνη, κανένα ἔγγραφο καὶ καμμία
ὑπογραφὴ δὲν θὰ βοηθήσει. Ἐνῶ ζοῦσε ὁ πατήρ Νικόλαος,
θεωρούσαμε τὴν ἐξακρίβωση τῶν βιογραφικῶν του στοιχείων
ἐντελῶς ἀδύνατο πρᾶγμα. Γιὰ τὴν συνείδησή μας αὐτὸ ἦταν
ἀνεπίτρεπτο. Εἴχαμε ἐμπιστοσύνη σὲ κάθε λόγο τοῦ Γέροντα καὶ
τοὺς φυλάγαμε μὲ εὐλάβεια καὶ ἱερότητα στὴν μνήμη μας καὶ στὴν
καρδιά μας καὶ τίποτα ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπε ὁ Γέροντας, δὲν μᾶς
προκαλοῦσε ἔστω καὶ μία σκιὰ ἀμφιβολίας. Σήμερα ἔχει μείνει καὶ
διαφυλάσσεται στὰ ἔγγραφα, στὶς σημειώσεις, στὶς φωτογραφίες
καὶ στὰ βίντεο μόνο αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπῆρχε Θέλημα Κυρίου καὶ
τὸ ὁποῖο ἐπιθυμοῦσε νὰ μᾶς μεταδώσει ὁ ἴδιος ὁ εὐλογημένος Γέροντας.
θέματα, ὅπως τὴν Ἁγιότητα τοῦ μάρτυρα Γρηγόριου τοῦ Νέου
(Ρασπούτιν) καὶ τοῦ πιστοῦ Τσάρου Ἰωάννη τοῦ Τρομεροῦ. Τώρα αὐτὰ τὰ θέματα εἶναι «σημεῖο φιλονικίας».
Ἡ συνείδησή μας είναι ήσυχη. Ὁ Γέροντας δὲν μᾶς
εὐλογοῦσε γιὰ τὶς μαγνητοσκοπήσεις καὶ βιντεοσκοπήσεις. Ζοῦσε
μὲ ἄλλες πνευματικὲς ἔννοιες καὶ δὲν ἐπιθυμοῦσε νὰ μετατρέπει
τὴν ψυχή του σὲ «γραφεῖο». Καὶ ἐμεῖς δὲν θέλαμε νὰ γίνουμε ὡς
«χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον» (Α' Κορ., 13.1), δὲν θέλαμε νὰ
«σαλπίσομεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς
συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ῥύμαις» (Μθ., 6.2)
Ὁ Μάρτυρας Γρηγόριος ὁ Νέος (Ρασπούτιν) κάποτε εἶχε πεῖ
στὸν ἀνταποκριτὴ μίας ἐφημερίδας, κατὰ τὴν διάρκεια μίας
συνέντευξης σχετικὰ μὲ τοὺς διωγμοὺς ἐναντίον τῶν ὁμολογητῶν-
ὀνοματοδόξων: «Καὶ νά, ἔφτασαν ἐδώ. Λένε, πῶς δὲν μποροῦν νὰ
καταλάβουν, πῶς τὸ «Χριστός», εἶναι Ἅγιο Ὄνομα, ἐνῶ τὸ
«Ἰησοῦς» δὲν εἶναι; Ὁ πατὴρ Μισαὴλ ἦρθε καὶ τοὺς εἶπε
«ὑπέγραψε». Στὰ πνευματικὰ θέματα «ὑπέγραψε»; Άραγε πῶς
γίνεται στὴν Πίστη νὰ ὑπογράψει; Εἶναι ὁ Ἄθωνας καὶ ὄχι τὸ
ὑπουργεῖο. Καὶ αὐτοὶ εἶπαν σὲ αὐτούς, «ὑπέγραψε, ὑπέγραψε!»30
Τό ἴδιο ἔλεγε καὶ ὁ Γέροντας Νικόλαος: «Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος
ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴν πίστη καὶ οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα οἱ ὀρθόδοξοι,
ὀφείλουν νὰ ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον». Καὶ ἂν δὲν ὑπάρχει
τέτοια καρδιακὴ ἐμπιστοσύνη, κανένα ἔγγραφο καὶ καμμία
ὑπογραφὴ δὲν θὰ βοηθήσει. Ἐνῶ ζοῦσε ὁ πατήρ Νικόλαος,
θεωρούσαμε τὴν ἐξακρίβωση τῶν βιογραφικῶν του στοιχείων
ἐντελῶς ἀδύνατο πρᾶγμα. Γιὰ τὴν συνείδησή μας αὐτὸ ἦταν
ἀνεπίτρεπτο. Εἴχαμε ἐμπιστοσύνη σὲ κάθε λόγο τοῦ Γέροντα καὶ
τοὺς φυλάγαμε μὲ εὐλάβεια καὶ ἱερότητα στὴν μνήμη μας καὶ στὴν
καρδιά μας καὶ τίποτα ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπε ὁ Γέροντας, δὲν μᾶς
προκαλοῦσε ἔστω καὶ μία σκιὰ ἀμφιβολίας. Σήμερα ἔχει μείνει καὶ
διαφυλάσσεται στὰ ἔγγραφα, στὶς σημειώσεις, στὶς φωτογραφίες
καὶ στὰ βίντεο μόνο αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὑπῆρχε Θέλημα Κυρίου καὶ
τὸ ὁποῖο ἐπιθυμοῦσε νὰ μᾶς μεταδώσει ὁ ἴδιος ὁ εὐλογημένος Γέροντας.
Οἱ σύγχρονοι καιροί, ἔγραφε ἁγιώτατος Αβέρκιος
(Τάουσεφ), εἶναι ἡ ἐποχὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας, ὅπως
εἶχε εἰπωθεῖ στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου: «Καὶ τῷ
Ἀγγέλῳ τῆς ἐν Φιλαδελφείᾳ Ἐκκλησίας γράψον· [...] οἶδά σου τὰ
ἔργα· ἰδοὺ δέδωκα ἐνώπιόν σου θύραν ἀνεῳγμένην, ἣν οὐδεὶς
δύναται κλεῖσαι αὐτήν· ὅτι μικρὰν ἔχεις δύναμιν, καὶ ἐτήρησάς μου
τὸν λόγον καὶ οὐκ ἠρνήσω τὸ Ὄνομά Μου. [...] ἔρχομαι ταχύ· κράτει
ὃ ἔχεις, ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». (Ἀποκ., 3.7-11).
Κύριο ἔργο μας τώρα εἶναι νὰ κρατήσουμε καὶ νὰ διαφυλάξουμε, ὅ,τι ἔχουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου