Διαβάζουμε: «Κάποια φορά ὁ βασιλιᾶς τῆς
Γαλλίας Λουδοβίκος ὁ 11ος (γύρω στο 1300 μ.Χ.)
ἀρρώστησε. Φώναξε, λοιπόν, ἕνα παπᾶ νά κάνη δέησι γιά τήν ὑγεία του, γιά νά γίνη καλά. Ὁ παπᾶς
ἄρχισε τότε νά εὔχεται "ὑπέρ ἐλέους, ζωῆς, εἰρήνης, ὑγείας, σωτηρίας, συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ Λουδοβίκου...".
Ὁ Λουδοβίκος, ὅμως, δέν ἦταν καί τόσο καλός χριστιανός. Ηταν λιγάκι παλιοχαρακτήρας. Καί ζοῦσε ζωή ἄσχημη καί ἀκατάστατη. Καί ὅταν ἄκουσε τόν ἱερέα νά εὔχεται καί
"ὑπέρ σωτηρίας, συγχωρήσεως καί ἀφέσεως τῶν
ἁμαρτιῶν" ταράχθηκε.
Καί σκέφθηκε μέσα του:
"Πολύ τά ἀνακατεύει ὁ παπᾶς. Ἄν ὁ Θεός τώρα τά ἀκούση καί αὐτά τά περί σωτηρίας καί συγ-
χωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν, πολύ φοβᾶμαι πώς δέν θά μέ κάνη καλά. Διότι θά σκεφθῆ ὅτι εἶναι καλύτερα να μείνω ἄρρωστος
παρά νά γίνω καλά καί νά συνεχίσω τίς ἁμαρτίες τις ὁποῖες κάνω".
Φώναξε, λοιπόν, νευριασμένος τόν παπᾶ
—Παππούλη, μήν τά ἀνακατεύης πολύ τά πράγματα. Μήν ζητᾶς πολλά. Ενα-ἕνα. Αὐτή τή στιγμή μόνο γιά τήν ὑγεία πές. Τά ἄλλα ἄστα. Τήν
ὑγεία νά μοῦ δώση ὁ Θεός καί γιά τά ἄλλα βλέπουμε...!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου