Ένας μοναχός ζούσε σε μια άδεια σπηλιά. Κάποτε, ανίερα πνεύματα ήρθαν σε αυτόν και του είπαν:
- Φύγε από τη θέση μας!
- Δεν έχεις θέση! - απάντησε ο μοναχός.
Έπειτα πέταξαν κλαδιά φοίνικα από κάθε πλευρά, που ήταν προετοιμασμένα για ύφανση καλαθιών, αλλά ο μοναχός τα μάζευε ακούραστα. Μετά από αυτό, ο εχθρός του ανθρώπινου γένους τον άρπαξε από τα ρούχα του και τον έσυρε, αλλά ο μοναχός χτύπησε την πόρτα και έμαθε:
- Ιησού Χριστέ, βοήθησέ με!
Οι κακοί σκόρπισαν σαν κόλαση.
- Γιατί εσύ? - ρώτησε τότε μια αόρατη φωνή.
- Γιατί οι μισητές της πίστεως και των αρετών είναι έτοιμοι να κοροϊδέψουν τον δούλο του Θεού - είπε ο μοναχός.
- Εσύ ο ίδιος φταις - αντέταξε η ουράνια φωνή, - γιατί σε ξέχασα. Το βλέπεις και μόνος σου, μόλις με ζήτησες, ήρθα αμέσως να σε βοηθήσω.
Ο μοναχός ένιωσε την εγγύτητα του Θεού, έπεσε στα γόνατα και άγγιξε το έδαφος με το πρόσωπό του. Πόση διδασκαλία είναι απαραίτητη για τον κάθε άνθρωπο!.. Ψάλλουμε στον Κύριο, προσευχόμαστε ενώπιόν του, μερικές φορές τολμάμε ακόμη και να κλάψουμε σε αυτόν όταν μας συμβεί κάποια συμφορά ή δοκιμασία. Γιατί όμως δεν του ζητάμε βοήθεια όταν τα πάθη σκοτείνιασαν το μυαλό, την πίστη, τα καλά έργα; Φαίνεται ότι ελπίζαμε τότε στον εαυτό μας. Μα πόσο ανόητο είναι να είσαι σίγουρος ότι θα διώξεις τον εχθρό που ταλαιπωρεί την ψυχή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου