Λυπήθηκα σήμερα γιατί ένας ταξιτζής μού είπε: «Είμαι χάλια,διότι προχθές χώρισα. Ξέρεις πώς νιώθω τώρα; Απαίσια. Εγώ δουλεύω το ταξί, ενώ η γυναίκα μου μένει αλλού. Το παιδί δεν ξέρου
με ακόμα τι θα γίνει. Έξοδα από δω, προβλήματα από κει, άντε να πας καλά στη ζωή έτσι».
Πώς να είναι τώρα το στομάχι αυτού του ανθρώπου με τόσο
σφίξιμο; Προβλέπω έλκος εντός εξαμήνου. Πώς να χτυπάει η καρδιά του με τόση θλίψη; Πώς να κοιμάται; Έχει και σάκχαρο, μου
είπε. Περνάει ένα μεγάλο σοκ που σίγουρα θα αναστατώσει τα
πάντα στη ζωή του.
Πήγες στον γιατρό προχθές για το σάκχαρό σου, είχε ανέβει αρκετά. «Γιατρέ, πόσο είναι το ζάχαρο;» «1,50. Τι έφαγες χθες βράδυ;»
«Τίποτα υπερβολικό, έφαγα ένα κομματάκι ψωμάκι, λίγο κοτόπουλο
και σαλάτα. Ό,τι μου είχατε πει, γιατρέ. Γιατί όμως έχω 1,50;» Και σε ρώτησε ο γιατρός: «Μήπως έγινε κάτι στο σπίτι;». «Είχαμε πάλι καβγά
με τον άντρα μου, τα γνωστά! Δεν ξέρω αν αυτό έχει σχέση». «Άκου:
βάσει φαγητού είσαι εντάξει. Σωστά έφαγες. Μα αυτός ο τσακωμός
δεν είναι άσχετος με το σάκχαρο που ανέβασες. Σας παρακαλώ, όσο
μπορείτε πιο ήρεμα στο σπίτι! Όχι φωνές και γκρίνια».
Δεν αρκεί να παίρνεις τα χάπια σου, αν την ίδια στιγμή ταράζεσαι και θυμώνεις με τους δικούς σου. Η φροντίδα μας πρέπει να
είναι σφαιρική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου