ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΑ ΟΡΕΙΝΑ
Ξαφνικά έγινε δόνηση στην περιοχή,
Η υγρή γη σείστηκε,
Τα βουνά άρχισαν να καπνίζουν στις προσπάθειές τους,
Πέτρες πέφτουν βροχή πάνω μου σαν χαλάζι.
Αμέσως ακούστηκε μια βαθιά ηχώ,
Ο ουρανός και η γη ενώθηκαν στενά,
Ο ουρανός είναι μαύρος, μονόπλευρος τοίχος
Πάνω από τα βουνά, πάνω από το μισοσκόταδο.
Τα σύννεφα είναι πιο χαμηλά και τα βουνά πιο χαμηλά,
Σκοτείνιασε και μετά ξημέρωσε.
Σαν το μακρινό έγινε πιο κοντά
Και ήταν σαν το κοντινό να είχε πάει μακριά...
Ξημέρωσε και μαύρισε ξανά.
Αυτό το πύρινο βέλος αναβοσβήνει,
Ριγέ πράσινο και λευκό,
Έκοψε και... πάγωσε.
Έκοψε και βρόντηξε
Και εκείνη απάντησε αμέσως,
Και οι βράχοι απάντησαν με βροντές,
Και αμέσως έγινε η σύνδεση...
Ανάμεσα στο κοντινό βουνό και στο μακρινό…
Ανάμεσα στον ουρανό και την αμαρτωλή γη,
Ανάμεσα στον Θεό και τα βάσανά μας,
Ανάμεσα στο φως και το επιβεβλημένο σκοτάδι...
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΣΤΕΦΑΝΙ
«Ο Θεός μας έκρινε, τους τελευταίους απεσταλμένους Του, σαν να είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο» ( Α' Κορ. 4:9 ).
Κάθε ιδέα, κάθε κήρυγμα στεφανώνεται όχι από καλά και έξυπνα λόγια, αλλά από την τελική στάση των ίδιων των κηρύκων απέναντί τους. Οι Άγιοι Απόστολοι επισφράγισαν το κήρυγμα τους για τον Χριστό με προσωπικό μαρτύριο και οδυνηρό θάνατο. Επιπλέον, ο θάνατός τους για τον Κύριο Ιησού Χριστό δεν ήταν αναγκαστικός, αλλά εντελώς επιθυμητός και επιθυμητός. Όλοι πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο. Και μόνο ένας Ιωάννης ο Θεολόγος, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, πέθανε με φυσικό θάνατο. Έζησε σε βαθιά γεράματα και ο θάνατός του ήταν μυστηριώδης. (Θα μιλήσουμε χωριστά για τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο).
Και έτσι, όταν διαβάζετε για τη ζωή, τους κόπους και τον θάνατο των μαθητών του Χριστού, και ιδιαίτερα για το μαρτύριο τους, σκέφτεστε άθελά σας: δεν θα μπορούσε ο Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός ο Θεός, να ελευθερώσει τους πιστούς μαθητές Του από την επαίσχυντη ταπείνωση και από έναν τρομερό, οδυνηρό θάνατο; Εξάλλου, οι σκληραγωγημένοι ειδωλολάτρες (παλαιότερα και τώρα) λένε ότι αν αυτοί οι άνθρωποι κήρυτταν την πίστη στον αληθινό Θεό, τότε γιατί δεν τους έσωσε ο Θεός από τα βάσανα και τον θάνατο;
Το θέμα είναι ότι η αλήθεια, ως τέτοια, έχει την αληθινή ομορφιά και επιτυχία της μόνο όταν οι κήρυκες αυτής της αλήθειας υποφέρουν γι' αυτήν και πεθαίνουν από χαρά. Και οι κήρυκες της ψευδούς αλήθειας υποστηρίζουν την ιδέα τους, κατά κανόνα, μόνο μέχρι να απειληθούν με αντίποινα. Και αν πεθάνουν για τον σκοπό τους, τότε, στις περισσότερες περιπτώσεις, με οργή για τους εχθρούς τους, δείχνοντας σκληρότητα καρδιάς και έλλειψη γαλήνης και ικανοποίησης στην ψυχή. Ένας τέτοιος θάνατος δεν μπορεί να ονομαστεί «επιβράβευση της κορωνίδας».
Ο θάνατος των αγίων Αποστόλων ήταν ακριβώς το μεγάλο και φωτεινό στεφάνι της ανταμοιβής για το γενναίο κήρυγμα και την πίστη τους στον Χριστό Θεό. Επιπλέον, το σύμπλεγμα όλων των δεινών και ο ίδιος ο επώδυνος θάνατος δεν ήταν έτσι για τους Αποστόλους. Τα ίδια τα βάσανα και ο θάνατος τους έδιναν μια ανεξήγητη γλύκα. Χύνοντας το αίμα τους για τον αγαπημένο τους Δάσκαλο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, οι άγιοι Απόστολοι χάρηκαν στις καρδιές τους.
Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι δεν ένιωσαν την ταλαιπωρία από πληγές και ξυλοδαρμούς. Ένιωθαν βάσανα και πόνο, αλλά ήταν τόσο ασήμαντο σε σύγκριση με τη χαρά που έστελνε ο Κύριος στις ψυχές τους. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αυτό με λόγια. Ξέρω μόνο ότι αυτό είναι πραγματικά έτσι. Και αν ο Κύριος επιτρέψει ποτέ σε κάποιον από εμάς να υποφέρει και να πεθάνει για Εκείνον σε τρομερά βασανιστήρια, τότε αυτός ο τυχερός θα βιώσει στην ψυχή του αυτή τη χαρά και την πνευματική γλυκύτητα που είναι τόσο δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος είπε: «Εάν τα παθήματα του Χριστού πληθαίνουν μέσα σας, θα περισσέψει και η παρηγοριά σας» ( Β΄ Κορ. 1:5 ).
Εκείνοι. Αν υποφέρεις πολύ για τον Χριστό, τότε θα νιώσεις πολλή χαρά στην ψυχή σου. Και αν υποφέρεις λίγο, τότε θα βιώσεις λίγη χαρά. και αν δεν υποφέρεις καθόλου για την αλήθεια του Χριστού, τότε δεν υπάρχει παρηγοριά για σένα: η ψυχή σου είναι άδεια, ανικανοποίητη, ανήσυχη και αχάριστος. Αυτό είναι όλο.
* * *
…Σε ένα μικρό και κακώς επιπλωμένο κελί κάθονταν δύο αρχιμανδρίτες. Είχαν καλές και φιλικές σχέσεις, καθώς η συνομιλία τους ήταν ανοιχτή και χαλαρή. Ο ένας ήταν ήδη γέρος και ο άλλος ήταν σχεδόν νέος. Και αυτός ο τελευταίος κρατούσε στα χέρια του ένα ανοιχτό Ευαγγέλιο.
«Λοιπόν, πάτερ», είπε στον σεβασμιότατο γέροντα, «είμαι πάντα κατάπληκτος από τον ενθουσιασμό και την έμπνευση των αγίων μαθητών του Χριστού όταν κήρυτταν για τον Χριστό. Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει την ελαφρότητα και την ελευθερία του πνεύματός τους;
«Θέλεις να πεις», απάντησε ο γέροντας, «ότι ήταν εύκολο για τους αγίους Αποστόλους να κηρύξουν;»
– Δεν είναι ότι είναι εύκολο, αλλά εκείνη η χαρά και η πνευματική ανάταση που έκαιγε στις ψυχές τους, από πού, πάτερ, ήρθε;
- Περπάτησαν με το Ευαγγέλιο.
– Αλλά και εμείς οι υπηρέτες του Θρόνου, οι ιερείς, ζούμε τώρα με το Ευαγγέλιο! Το διαβάζουμε στην εκκλησία, κάνουμε κηρύγματα για αυτό, και το διαβάζουμε ακόμα στο σπίτι, αλλά δεν νιώθουμε αυτή την εσωτερική δύναμη ή χαρά.
Ο γέρος σκέφτηκε για μια στιγμή, πήρε μια βαθιά ανάσα και είπε:
– Όταν ήμουν στην εξορία και ζούσα μια μέρα τη φορά (γιατί κάθε μέρα και ώρα περίμενα τον θάνατο), τότε, θυμάμαι, βίωσα και τη δύναμη του Ευαγγελίου στην ψυχή μου. Μερικές φορές το έβγαζα ήσυχα από κάτω από το στρώμα και διαβάζα μερικές λέξεις και ένιωθα - ο λόγος του Θεού βρίσκεται στην καρδιά, σαν μια «φωτιά που καταναλώνει», τότε δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει πικρία στη ζωή. Τώρα η ζωή έχει γίνει πιο γαλήνια, αυτό δεν ισχύει πλέον. Διαβάζω το Ευαγγέλιο, αλλά δεν φτάνει στην καρδιά μου, όπως απλά λόγια. Και τότε ήμουν σε αυτόν τον τελευταίο πόλεμο, όταν πολέμησαν με τον Χίτλερ.
- Ήσουν κι εσύ στον πόλεμο;! – αναφώνησε ο συνομιλητής.
- Ναι, ο Θεός με έφερε εδώ για να μείνω.
-Τι έκανες εκεί, πατέρα;
– Σκάψαμε χαρακώματα, αντιαρματικά χαντάκια. Στη συνέχεια, με όχημα παραδόθηκαν πυρομαχικά στις πρώτες γραμμές.
-Τι, λοιπόν, πατέρα;
- Λοιπόν, θέλω να σας πω ότι έχω δει τόσους φόβους σε τέσσερα χρόνια πολέμου. Αλλά το Ευαγγέλιο πάντα με ενέπνεε.
- Το έχεις διαβάσει;
– Ήταν σπάνιο, αλλά ένιωθα την ευλογημένη του δύναμη – το ένιωσα έντονα! Μερικές φορές, απλώς έβαζα το χέρι μου στο μέρος όπου είχα το Ευαγγέλιο και η ψυχή μου θα ένιωθα ήδη πιο ανάλαφρη και φωτεινότερη. Αλλά μια μέρα, το Ιερό Ευαγγέλιο έσωσε σαφώς πολλούς ανθρώπους από βέβαιο θάνατο.
- Πώς ήταν, πατέρα;
– Μεταφέραμε πυρομαχικά τη νύχτα. Ξαφνικά περικυκλωθήκαμε από όλες τις πλευρές από κάποιους ένοπλους. Δεν φώναξαν, δεν πυροβόλησαν, αλλά απλώς έκοψαν και συνέτριψαν τους πάντες στη σειρά. ήμουν μπροστά. Ένας μεγαλόσωμος, τρομακτικός άντρας πήδηξε κοντά μου και σήκωσε ένα μεγάλο μαχαίρι πάνω από το κεφάλι μου. «Κύριε», προσευχήθηκα, «πάρε το πνεύμα μου» και πίεσα το Ευαγγέλιο στο στήθος μου. Ο άντρας σταμάτησε και ρώτησε: «Τι έχεις εκεί;» «Το Ευαγγέλιο», λέω. "Δώσ' το εδώ!" έδωσα. Άναψε τον φακό, κοίταξε και φώναξε στην κορυφή των πνευμόνων του: «Αδέρφια! «Αλλά αυτοί είναι οι τύποι μας, μην τους αγγίζετε!» Η σφαγή σταμάτησε και πολλοί από εμάς επιζήσαμε, μεταξύ των οποίων και εγώ.
- Ποιοι ήταν αυτοί οι ληστές;
- Παρτιζάνοι. Νόμιζαν ότι δουλεύαμε για τους Γερμανούς. Τη νύχτα είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πού είναι οι δικοί μας και πού είναι οι δικοί τους. Και έτσι το Ευαγγέλιο μας έσωσε από την προφανή καταστροφή.
- Ναι, είναι αλήθεια! – είπε σκεφτικός ο ακροατής. - Μα εγώ, πάτερ, είμαι πολύ τεμπέλης για να διαβάσω το Ιερό Ευαγγέλιο. Όταν ανοίγω ένα βιβλίο για να διαβάσω, κοιτάζω πρώτα αν το κεφάλαιο είναι μεγάλο ή μικρό. Αν είναι μεγάλο, δύο σελίδες, τότε η διάθεσή μου πέφτει και το διαβάζω για να το τελειώσω πιο γρήγορα. Και αν το κεφάλαιο είναι σύντομο, απλά θέλετε να το διαβάσετε.
- Αυτό είναι τόσο κακό! – παρατήρησε ο γέροντας στον συνομιλητή του.
– Ξέρω ότι δεν είναι καλό, αλλά δεν μπορώ να αντεπεξέλθω.
– Πώς διαβάζετε τα γράμματα που λαμβάνετε από τη μητέρα σας;
– Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον και αγάπη.
- Και εδώ είναι μια επιστολή από τον ίδιο τον Χριστό, που μας αγάπησε.
«Είναι αλήθεια, πατέρα», συμφώνησε ο νεαρός πάστορας, «αλλά υπάρχει πάντα κάτι νέο σε ένα γράμμα από τη μητέρα».
- Δεν είναι καινούργιο αυτό;
– Φαίνεται ότι όλα είναι ίδια.
«Διαβάστε πιο προσεκτικά», συμβούλευσε ο γέροντας, «και κάθε φορά κάτι νέο και νέο θα σας αποκαλύπτεται».
– Προσευχήσου, πατέρα, να μάθω να το κάνω.
- Και να κάτι άλλο που πρέπει να θυμόμαστε εμείς οι υπηρέτες του Ιερού Ευαγγελίου.
-Τι, πατέρα;
– Όταν βλέπετε ή διαβάζετε το Ευαγγέλιο, να θυμάστε ότι οδηγεί στο στέμμα.
- Στην αιώνια ανταμοιβή, πατέρα;
- Πρώτα στο στεφάνι του μαρτυρίου, και μετά στην αιώνια ανταμοιβή. Το ίδιο ένιωσαν και οι άγιοι απόστολοι. Αυτή ήταν η δύναμη, η σταθερότητα και η αστείρευτη χαρά του πνεύματός τους...
Η συζήτηση στο κελί ενδιέφερε πολύ τον νεαρό αρχιμανδρίτη. Μπήκε στο δωμάτιό του και άρχισε αμέσως να ψαχουλεύει τα βιβλία. Αφού βρήκε ένα που περιέγραφε τη ζωή και το κήρυγμα των αγίων αποστόλων, άρχισε να το διαβάζει άπληστα. Το πρώτο πράγμα που του αποκαλύφθηκε ήταν η ζωή και το έργο του αγίου Αποστόλου Ιακώβου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου