13 Απριλίου – Πριν από 48 χρόνια, η ανόητη μοναχή Αναστασία (Σεβελένκο) αναχώρησε στον Κύριο /1888 – 13/04/1977/

 

13 Απριλίου – Πριν από 48 χρόνια, η ανόητη μοναχή Αναστασία (Σεβελένκο) αναχώρησε στον Κύριο /1888 – 13/04/1977/

Συνεργάτης του γέροντος Σεβαστιανού του Καραγκάντα, η μητέρα διέθετε το χάρισμα της διόρασης και της θεραπείας. Της απονεμήθηκαν τα Δώρα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος για τη μεγάλη της ταπείνωση, την υπομονή και την υπακοή της.

Γεννήθηκε στην περιοχή Vitebsk, στην οικογένεια ενός τσαγκάρη. Από την παιδική της ηλικία, συχνά έφευγε από το σπίτι των γονιών της. Περνούσε πολύ χρόνο στην προσευχή.

Στα νιάτα της ήταν αρχάριος στο μοναστήρι του Polotsk. Η μητέρα πέρασε δύο χρόνια στο μοναστήρι, όπου έγινε μοναχή και μετά άρχισε να περιπλανιέται.

Αργότερα, ο πρεσβύτερος της Optina Anatoly (Potapov) /†1922/ ευλόγησε τη μητέρα να γίνει ανόητη για τον Χριστό.

Η μητέρα έζησε στην Optina Pustyn μέχρι το κλείσιμό της, όπου γνώρισε τον μελλοντικό πρεσβύτερο Καραγκάντα ​​(Άγιο Σεβαστιανό) /†1966/, ο οποίος τότε ήταν αρχάριος του Γέροντα Νεκταρίου /†1928/.

Η μακαρία επέπληξε συχνά τους μοναχούς, για τους οποίους συχνά έμπαινε σε μπελάδες.

Στην αρχή του διωγμού της Εκκλησίας, η μητέρα έζησε για κάποιο διάστημα στην Καλούγκα, σύντομα συνελήφθη και στάλθηκε σε στρατόπεδο και αργότερα έζησε σε έναν οικισμό στο Κοκτσέταβ.

Η μητέρα Αναστασία πέρασε από τα στρατόπεδα και μετά την απελευθέρωσή της ήρθε στην Καραγκάντα ​​(Καζακστάν) για να δει τον Γέροντα Σεβαστιανό. Έμενε στην πύλη του ναού. Πρώτα κοιμήθηκα στην μπανιέρα, μετά σε μια κρύα γωνιά πάνω σε μπάλες. Κοιμόμουν το βράδυ και δούλευα το βράδυ – καθαρίζοντας, φτιάχνοντας πολύ νόστιμο kvass.

Σύμφωνα με τις ιστορίες των πνευματικών τέκνων του πρεσβυτέρου, η μητέρα ντυνόταν με έναν περίεργο τρόπο: στο ένα πόδι γαλότσα και στο άλλο μια μπότα από τσόχα. Συχνά συνέβαινε το χειμώνα να φοράω γαλότσες και μπότες και το καλοκαίρι να φοράω μπότες από τσόχα.

Το φόρεμα είναι πάντα βρώμικο, αν βάλεις ένα καθαρό, δεν θα κρατήσει πολύ. Στο κεφάλι υπάρχει ένα μαντήλι ή κουρέλι, σχεδόν πάντα ατημέλητο. Όταν άρχιζαν να την καθαρίζουν, τους έδιωχνε: «Φύγε από δω!» Μόνο πριν την κοινωνία φορούσε καθαρά ρούχα και συμπεριφερόταν πιο τακτοποιημένα.

Μερικές φορές βοηθούσε κάποιον στις δουλειές του και για να μην τον επαινούν, φορούσε τις μπότες από τσόχα κάποιου άλλου και έφευγε. «Μάνα, γιατί φοράς τις μπότες από τσόχα κάποιου άλλου;» — «Α, λυπάσαι για τις τσόχες σου; Πάταγος! Πετάει τη μια μπότα από τσόχα προς τη μια κατεύθυνση, την άλλη προς μια άλλη, και πηγαίνει ξυπόλητη. Να την ευχαριστήσω ή να την επιπλήξω; Όλοι είναι μπερδεμένοι - είναι πολύ περίπλοκο το θέμα.

"Ένα χειμώνα, ο γέροντας Σεμπάστιαν την έστειλε να διανυκτερεύσει με τη Στεπανίδα. Πήγε. Χτυπάει: "Άφησε με να περάσω τη νύχτα!" Της απαντούν: «Δεν έχουμε χώρο».

Η μητέρα ξάπλωσε στο κατώφλι της πόρτας και δεν τόλμησε να επιστρέψει τη νύχτα και η μητέρα μου καλύφθηκε από το χιόνι, σηκώθηκαν οι ιδιοκτήτες, άνοιξαν την πόρτα, αλλά πήδηξε πάνω της, τινάχτηκε: «Συγγνώμη, σε ενόχλησα.

Ακόμη και κατά τη διάρκεια της ζωής του Αγίου Σεβαστιανού, η Μητέρα Αναστασία έπαιρνε μεγαλύτερο μέρος στη ζωή των πιστών, όταν κάποιος είχε εξετάσεις, όλοι έτρεχαν στη μητέρα τους: «Μάνα, προσευχήσου!». Η μητέρα προσευχόταν - όλα θα πήγαιναν καλά.

Η μητέρα Αναστασία ήταν γνωστή ως σύντροφος του πρεσβύτερου Σεβαστιανού, επομένως, μετά το θάνατο του πατέρα, απευθύνθηκαν σε αυτήν για συμβουλές και με αίτημα για ιερές προσευχές. Η μητέρα απαντούσε πάντα σε όλα τα αιτήματα με μεγάλη προσοχή και αγάπη.

Ήξεραν ότι υπήρχε ένα στοιχείο ανοησίας στη συμπεριφορά της μητέρας, γι' αυτό ήταν απαραίτητο να αναλύσουν προσεκτικά όλα όσα έλεγε ή συμβούλευε.

Από νεαρή ηλικία, η μητέρα μου ήταν πολύ άρρωστη με τη γυναικεία υγεία της. της πρότειναν να χειρουργηθεί, αλλά εκείνη αρνήθηκε, αν και η ασθένεια της προκάλεσε σοβαρή σωματική ταλαιπωρία. Όταν εκείνη, ενώ ήταν ακόμη μικρή, πλησίασε τον πρεσβύτερο στο Optina Pustyn για αυτό το θέμα, εκείνος είπε: «Αυτές είναι αλυσίδες για σένα». Και η μητέρα κουβάλησε αυτές τις «αλυσίδες» μέχρι το τέλος.

Επιπλέον, είχε πονεμένα πόδια, πολύ πρησμένα, με διογκωμένες φλέβες και τρομερές κράμπες. Ήταν υπομονετική και δεν χρησιμοποίησε ποτέ κανένα φάρμακο. Αυτή είναι η δουλειά της, είναι ένας άθλος σε όλη της τη ζωή. Ίσως φορούσε μπότες από τσόχα και γαλότσες επειδή δεν της πήγαιναν άλλα υποδήματα.

Η διορατική πρεσβυτέρα Αναστασία αναχώρησε στον Κύριο κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας του Πάσχα, 13 Απριλίου 1977. Πριν από το θάνατό της το 1977, ενεγράφη στο σχήμα.

Τάφηκε στην πόλη Karaganda στο νεκροταφείο Mikhailovskoye.