Είκοσι πέντε κεφάλαια για τη μνήμη του θανάτου
Κεφάλαιο 2
Ένα άτομο περνά από τρία στάδια ύπαρξης. Η πρώτη είναι η ενδομήτρια περίοδος, όταν σχηματίζεται το σώμα του. Το δεύτερο είναι η επίγεια ζωή, όταν διαμορφώνεται η προσωπικότητά του, όταν η θέληση του ανθρώπου καθορίζεται προς το καλό ή το κακό, όταν αποφασίζεται το κύριο ερώτημα: η σχέση του με τον Θεό. Το τρίτο είναι η είσοδος στην αιωνιότητα, όταν αποκαλύπτεται το πνευματικό περιεχόμενο που απέκτησε ο άνθρωπος στην επίγεια ύπαρξή του. Η τελευταία πράξη της ιστορίας του ανθρώπου και της ανθρωπότητας θα είναι η Γενική Ανάσταση των Νεκρών και ο τελικός διαχωρισμός του καλού και του κακού.
Μόνο ο Κύριος είναι καλός, επομένως η αληθινή αγαθότητα, που περνά στην αιωνιότητα, γίνεται όμοιος με τον Θεό, και το κακό είναι η απώλεια της εικόνας του Θεού και η ομοίωση των δαιμονίων. Συνήθως, ένα άτομο ορίζει το καλό ως επίγεια ευημερία, ως ευκαιρία να συνειδητοποιήσει κανείς τα πάθη του και το κακό - όχι ως αμαρτία που διαβρώνει την ψυχή, αλλά ως δυσμενείς εξωτερικές καταστάσεις ή σωματικές παθήσεις. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιεί το χρόνο και την ενέργειά του για να πετύχει τη δική του ευημερία στη ζωή. Ωστόσο, όντας στη ροή του χρόνου, όπου όλα εξαφανίζονται, σπαταλά μάταια την ενέργειά του: δεν βλέπει το εσωτερικό πίσω από το εξωτερικό, το αιώνιο πίσω από το κάλυμμα του χρόνου, και πεθαίνει χωρίς να προετοιμαστεί για θάνατο, σαν αρουραίος που έχει πέσει σε παγίδα, δελεασμένος από το δόλωμα. Μερικές φορές ένας τέτοιος νεκρός αρουραίος, με τη σπονδυλική στήλη του να τρυπιέται από ένα ελατήριο, κρατά ένα κομμάτι κρέας στα δόντια του – ως το τελευταίο του θήραμα…
Ο Άγιος Δίκαιος Ιωάννης της Κρονστάνδης γράφει ότι οι σκέψεις για τα γήινα κατεβάζουν την ψυχή στη γη. Και οι σκέψεις για την αμαρτία και οι εικόνες της αμαρτίας συλλέγονται στα βάθη της μνήμης μας, και αν δεν ξεπλυθούν με τη μετάνοια και την προσευχή, θα μείνουν στην ψυχή για αιωνιότητα, σαν τη σφραγίδα ενός δαίμονα, σαν το σήμα της απόρριψης. Ο άνθρωπος, όταν πεθάνει, φεύγει από τη γη, αλλά ό,τι έχει συσσωρεύσει στην καρδιά του, καλό ή κακό, τον ακολουθεί. Όταν διαβάζουμε τα χρονικά των περασμένων αιώνων, για βασιλιάδες και ήρωες, για τα κατορθώματα και τους κόπους τους, για το καλό και το κακό - για όλα όσα έκαναν, ρωτάμε: «Πού είναι; Είναι κανείς από αυτούς ακόμα ζωντανός; Υπάρχει κάποιος βασιλιάς που θα βασιλεύει για πάντα; Υπάρχει κάποιος πλούσιος που θα εξαγόραζε τον εαυτό του από το θάνατο με χρυσό; Υπάρχει φρούριο ή κάστρο που ο χρόνος δεν μπόρεσε να καταστρέψει τις πέτρες του; Υπάρχει ένα μπουντρούμι στο οποίο ο θάνατος δεν θα έβρισκε άνθρωπο; Από μερικά, μόνο ονόματα έμειναν, διατηρημένα στα χρονικά που μας έχουν φτάσει. Και τα ονόματα πολλών ξεχνιούνται, όπως και οι τάφοι τους.
Στις καταιγίδες της ιστορίας, τα ονόματα των λαών και των χωρών εξαφανίζονται – όπως οι άνεμοι και οι βροχές ισοπεδώνουν τους ταφικούς τύμβους με το έδαφος. Μόνο αν προηγουμένως έβαζαν χρυσάφι και κοσμήματα του νεκρού σε τάφους, τώρα λόγω χρυσού γίνονται καβγάδες και καυγάδες γύρω από το σώμα που δεν έχει κρυώσει ακόμα. Το μεγαλύτερο οχυρό ήταν η Βαβυλώνα, αλλά τι απομένει στη θέση της πρώτης πρωτεύουσας του κόσμου; - Σωροί από τούβλα και πέτρες, κολλημένες μεταξύ τους με ρητίνη βουνού που έχει σκληρύνει με τον καιρό. Τι συνέβη στο μεγαλύτερο ιερό της Ιερουσαλήμ, τον Ναό της; – Έμεινε μόνο ένα μέρος του τείχους, που ονομάζεται Τείχος των Δακρύων. Και πόσες πολιτείες βρίσκονταν στη θέση της σημερινής Σαχάρας και τώρα είναι θαμμένες κάτω από την άμμο της, σαν σε μια τεράστια σαρκοφάγο!
Αν σηκώσουμε τα μάτια μας τη νύχτα, θα δούμε τον ουρανό σαν έναν απέραντο ωκεανό, που αστράφτει με αστέρια που μοιάζουν με μακρινά νησιά από μαργαριτάρια και διαμάντια. Το διάστημα με τα αρχιπέλαγα των αστερισμών μας φαίνεται απεριόριστο και ατελείωτο, αλλά πνίγεται σε μια άλλη άβυσσο, αόρατη για εμάς, που το όνομά της είναι χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου