Τὸ δεύτερο βιβλίο τῆς ἁγίας Γραφῆς, ἡ Ἔξοδος, μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἐνῷ τὰ παιδιὰ τοῦ Ἰακὼβ μὲ τὶς οἰκογένειές τους κι αὐτὸν τὸν ἴδιο, ὅταν πῆγαν στὴν Αἴγυπτο γιὰ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὴν παγκόσμιο πεῖνα ποὺ εἶχε ἐπικρατήσει τότε, ἦταν μόνο ἑβδομήντα πέντε ἄτομα, στὴν ἑπόμενη γενιὰ αὐξήθηκαν καὶ πληθύνθηκαν πάρα πολὺ «καὶ κατίσχυον σφόδρα».Ἀνέβηκε δὲ στὸ θρόνο τῆς Αἰγύπτου ἄλλος Φαραώ, ποὺ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν προκάτοχό του ποὺ ἦταν φίλος τῶν Ἰσραηλιτῶν, λόγω τῆς ἀγάπης ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Ἰωσήφ, αὐτὸς στράφηκε ἐναντίον τους.
Ἐφάρμοσε ἐξοντωτικὰ μέτρα ἐναντίον τους. Παρόλα ὅμως τὰ μέτρα οἱ Ἰσραηλῖτες «ἴσχυον σφόδρα». Τότε ὁ Φαραὼ ἔδωσε ἐντολὴ στὶς μαῖες, ὅταν γενοῦν οἱ Ἰσραηλίτισσες ἀρσενικὸ μωρό, νὰ τὸ σκοτώνουν. Ἐκεῖνες ὅμως φοβούμενες τὸ Θεὸ δὲν τὸ ἔκαναν, κι ὅταν τὶς κάλεσε σὲ ἀπολογία δικαιολογηθῆκαν, ὅτι οἱ Ἑβραῖες γεννοῦν μόνες τους, προτοῦ προλάβουν νὰ πᾶνε οἱ μαῖες. Τότε ὁ Φαραὼ ἔδωσε ἐντολὴ στὸ λαὸ τοῦ γενικά, μόλις δοῦν μωρὸ ἀρσενικὸ νὰ τὸ ρίχνουν στὸν ποταμὸ Νεῖλο.
Τότε ἀκριβῶς, κάποια οἰκογένεια, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευί, ἀπέκτησε ἕνα ἀγόρι ποὺ ἦταν πολὺ ὄμορφο. Τὸ ἔκρυψαν γιὰ τρεῖς μῆνες γιὰ νὰ μὴ τὸ ἀντιληφθοῦν οἱ Αἰγύπτιοι καὶ τὸ πνίξουν. Μετὰ τοὺς τρεῖς μῆνες, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ κρατοῦν χωρὶς νὰ γίνει ἀντιληπτό, σκέφθηκε ἡ μητέρα τοῦ μωροῦ τὸ ἑξῆς τέχνασμα. Πῆρε ἕνα πανέρι, τὸ ἔχρισε μὲ ἄσφαλτο καὶ πίσσα γιὰ νὰ εἶναι ἀδιάβροχο καὶ τὸ ἄφησε σ’ ἕνα ἕλος, κοντὰ στὸ μέρος τοῦ ποταμοῦ ποὺ λουζότανε ἡ κόρη τοῦ Φαραώ, καὶ κατασκόπευε ἡ ἀδελφή του τί θ’ ἀπογίνει. Κατέβηκε ἡ θυγατέρα τοῦ Φαραὼ νὰ λουσθεῖ μαζὶ μὲ τὶς ὑπηρέτριές της καὶ παρατήρησε τὸ πανέρι ποὺ ἔπλεε. Τὸ πῆρε, τὸ ἄνοιξε, τὸ εἶδε ποὺ ἔκλαιε, τὸ λυπήθηκε καὶ εἶπε· «αὐτὸ τὸ μωρὸ εἶναι ἀπὸ τὰ παιδιὰ τῶν Ἑβραίων». Τότε ἡ ἀδελφή του ποὺ παραμόνευε ἔτρεξε καὶ τῆς εἶπε ὅτι μπορεῖ νὰ τὴ βρεῖ παραμάνα νὰ τὸ θηλάσει. Ἡ κόρη τοῦ Φαραὼ δέχθηκε κι ἔτσι τὸ μωρὸ γύρισε στὴ μητέρα τοῦ χωρὶς νὰ κινδυνεύει πλέον.
Ὅταν μεγάλωσε τὸ πῆρε ἡ κόρη τοῦ Φαραὼ στὸ παλάτι, τὸ υἱοθέτησε καὶ τὸ ὀνόμασε Μωυσῆ, ποὺ σημαίνει ἀπὸ τὸ νερὸ τὸ ἔσωσα.
Ἐκεῖ ὁ Μωυσῆς μορφώθηκε, ἐκπαιδεύθηκε στὴ διοίκηση καὶ ἔγινε δυνατὸς στὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα (Πράξ. 7,22). Ὁ Φαραὼ ὁποῖος κυνήγησε τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ καὶ προσπάθησε νὰ τὸν ἐξοντώσει ἐφαρμόζοντας μέτρα γενοκτονίας εἶναι τύπος τοῦ Ἀντιχρίστου. Προεικονίζει ὅλους τους διῶκτες τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ στὰ χρόνια της Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ὅλους τους διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης καὶ μετέπειτα, μέχρι καὶ τὴν ἐμφάνιση τοῦ τελικοῦ Ἀντιχρίστου.
Κι ὅμως ὁ Φαραὼ ποὺ σχεδίασε τὴν ἐξόντωση τῶν Ἑβραίων μὲ ἐξοντωτικὴ καὶ σκληρὴ ἐργασία καὶ ποὺ διέταξε τὸν πνιγμὸ τῶν ἀγοριῶν τους, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, σῴζει τὸν Μωυσῆ, τὸν παίρνει στ’ ἀνάκτορα, ὅπου μεγάλωσε μὲ πλήρη ἀσφάλεια καὶ παρέμεινε γιὰ σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, τὸν μορφώνει, τὸν ἐκπαιδεύει στὴ διοίκηση καὶ τὸν προετοιμάζει γιὰ νὰ σώσει… τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὁ ἴδιος ἐπιχειροῦσε νὰ καταστρέψει. Καὶ ἐπειδὴ o Μωυσῆς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κινηθεῖ ἐλεύθερα στὸ παλάτι γιὰ νὰ διοργανώσει τὴν ἔξοδο τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Θεὸς κατευθύνει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε νὰ φύγει ἀπὸ τὸ παλάτι καὶ νὰ ζήσει ἄλλα σαράντα χρόνια στὴ μόνωση τῆς ἐρήμου Μαδιὰμ βόσκοντας πρόβατα.
Ἐκεῖ μέσα στὴ σιωπή, στὴν προσευχή, στὴν αὐτοσυγκέντρωση, τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη καὶ ἀφάνεια, ὁ Μωυσῆς χωρὶς νὰ τὸ περιμένει καὶ ἔχοντας ἀπελπισθεῖ πλήρως γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ του, δέχεται ἀποκάλυψη ἀπὸ τὸ Θεό. Βλέπει ἕνα μυστηριῶδες φαινόμενο. Μία βάτος νὰ φλέγεται καὶ νὰ μὴ κατακαίγεται. Κι ἐνῷ πλησίασε γιὰ νὰ δεῖ τί συμβαίνει, ἄκουσε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ νὰ τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι ὁ Θεὸς τὸν διάλεξε γιὰ νὰ σώσει τὸ λαό του ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἑτοιμάζεται γιὰ τὴν ἀποστολὴ αὐτή. Πόσο εὐμήχανος εἶναι ὁ Θεός! Πόσο πάνσοφος! Πόσο μυστηριωδῶς κινεῖται καὶ ἑλίσσεται ἡ θεία πρόνοια!
Μέσα ἀπὸ τὴν κακία καὶ τὴ μοχθηρία τῶν ἀνθρώπων, κάτω ἀπὸ τὰ ἀμείλικτα κτυπήματα τοῦ διαβόλου καὶ τῶν συνεργατῶν του, κάτω ἀπὸ τὴν καταπίεση τῶν κατὰ καιροὺς ἀντιχρίστων, ὁ Θεὸς ἑτοιμάζει τὴ σωτηρία τοῦ λαοῦ του. Ποιὸς θὰ τὸ πίστευε ὅτι μέσα στὸ παλάτι τοῦ ἀντιχρίστου Φαραὼ θὰ μεγάλωνε ὁ χριστὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Μωυσῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε χρισθεῖ γιὰ νὰ σώσει τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ; Τί ὀξύμωρο καὶ βλακῶδες ἀλλὰ καὶ ἀπίθανο, ὁ ἐχθρός του Ἰσραὴλ νὰ περιθάλπει καὶ νὰ προστατεύει αὐτὸν ποῦ θ’ ἀνατινάξει τὸ κράτος του; Πόσο συμβολικὸ καὶ διδακτικὸ τὸ ὅραμα τῆς φλεγόμενης καὶ μὴ καιόμενης βάτου! Φλέγεται καὶ κατακαίγεται ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, στὸ σύνολό του καὶ κατ’ ἄτομο χωριστά, ἀπὸ προβλήματα, θλίψεις, βάσανα, διωγμούς, διαβολικὲς μεθοδεύσεις καὶ ἀνθρώπινες μοχθηρίες καὶ κακίες, ἀπὸ ἀδελφικὰ μαχαιρώματα καὶ ἐχθρότητα τῶν οἰκείων, κι ὅμως δὲν καταναλώνεται καὶ δὲν ἐξαφανίζεται. Ἡ προστασία τοῦ Θεοῦ φανερώνεται στὴ πλήρη της δόξα, ὅταν περισσεύουν οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ διωγμοί.
Κι ὅταν εἴμαστε χίλια τοὶς ἑκατὸ βέβαιοι γιὰ τὴν καταστροφή μας, τότε, ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει καὶ μᾶς σῴζει, ἐνῷ αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ μᾶς ἐξοντώσουν τοὺς καταστρέφει. Στὸ ὅραμα τῆς φλεγόμενης βάτου θὰ προστεθεῖ ἀργότερα τὸ ὅραμα τῆς φλεγόμενης καμίνου, ἑνὸς ἄλλου ἀντιχρίστου τοῦ Ναβουχοδονόσορος.
Ὁ Ναβουχοδονόσορ ἔκανε εἰκόνα χρυσὴ καὶ ζήτησε στὰ ἐγκαίνια τῆς εἰκόνας ὅλοι νὰ πέσουν καὶ νὰ τὴν προσκυνήσουν λατρευτικά. Κι ὅποιος δὲν τὸ ἔκανε θὰ τὸν ἔβαζε μέσα στὴν κάμινο τοῦ πυρὸς νὰ κατακαεῖ.
Οἱ τρεῖς παῖδες ὅμως, Ἀνανίας-Ἀζαρίας- Μισαήλ, ἀψήφησαν τὴν ἐντολὴ καὶ δὲν προσκύνησαν, μ’ ἀποτέλεσμα νὰ ριφθοῦν στὴν κάμινο τοῦ πυρός. Ἐνῷ ὅμως συνέβη αὐτὸ δὲν ἔπαθαν τίποτα· ἀντίθετα ὑμνοῦσαν καὶ δοξολογοῦσαν τὸ Θεὸ δροσιζόμενοι.
Οἱ στρατιῶτες ὅμως ποὺ τροφοδοτοῦσαν τὴ φωτιὰ κάηκαν ἐνῷ ἦταν ἔξω ἀπὸ τὸ καμίνι (Δανιήλ, προσευχὴ Ἀζαρίου 22-26). Τὸ ἴδιο θὰ συμβεῖ καὶ μὲ τοὺς διωγμοὺς οἱουδήποτε ἀντιχρίστου.
Οἱ χριστιανοὶ πάντοτε θὰ εἶναι «ἐν παντὶ θλιβόμενοι ἀλλ’ οὐ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι (θὰ βρίσκονται σὲ ἀδιέξοδο) ἀλλ’ οὐκ ἐξαπορούμενοι (δὲν θὰ ἀπελπίζονται), διωκόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ’ οὐκ ἀπολλύμενοι (Β΄ Κόρ. 8-9).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου