ΑΡΧΑΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
…………..Αφού είπε αυτά ο Ζακχαίος, ο Πέτρος έκανε τη συνηθισμένη προσευχή και βγήκε, και αφού στάθηκε στον τόπο της προηγούμενης μέρας και χαιρέτισε το πλήθος σύμφωνα με το έθιμο της θεοσέβειας, άρχισε να μιλάει ως έξης·
Όντας αληθινός προφήτης ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, Όπως θα σας πληροφορήσω και γι' αυτό στην κατάλληλη ευκαιρία, για τα θέματα πού ενδιέφεραν την αλήθεια, έδινε σύντομες απαντήσεις, για δυο λόγους· πρώτον, επειδή μιλούσε σε ευσεβείς οι όποιοι γνώριζαν να πιστεύουν αυτά, πού με τη δική του απάντηση φανερώνονταν γιατί αυτά πού λέγονταν δεν ήταν ξένα προς τη δική τους συνήθεια. Και δεύτερον επειδή είχε περιορισμένο χρόνο να κηρύξει, δεν χρησιμοποιούσε αποδεικτικό λόγο, για να μη ξοδεύει όλο τον χρόνο της προθεσμίας πού είχε σε λόγους, και συμβεί έτσι, ασχολούμενος με την επίλυση λίγων θεμάτων, εκείνων πού μπορούν να κατανοηθούν από τον πόνο της ψυχής, να μη ασχοληθεί περισσότερο με τους λόγους πού ενδιαφέρουν την αλήθεια.
Επειδή μιλούσε για όποια θέματα ήθελε, σε λαό πού μπορούσε να καταλάβει, από τον όποιο προερχόμαστε και εμείς, αυτοί πού σπάνια δεν καταλαβαίναμε κάτι από αυτά πού έλεγε, ρωτούσαμε ιδιαιτέρως, για να μη μείνει ακατανόητο κάτι από αυτά πού είχαν λεχθεί από εκείνον.
Γνωρίζοντας λοιπόν ότι εμείς γνωρίζαμε όλα όσα είχαν ειπωθεί από αυτόν και μπορούσαμε να δώσουμε αποδείξεις, στέλνοντας μας στους αμαθείς εθνικούς να τους βαπτίσουμε, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους, μας έδωσε εντολή πρώτα να τους διδάξουμε, και από τις εντολές εκείνες πρώτη και μεγάλη είναι αυτή, να φοβούνται τον Κύριο και Θεό και να λατρεύουν μόνο αυτόν.
Είπε να φοβούνται τον Θεό εκείνο, του οποίου οι άγγελοι των μεταξύ μας ελάχιστων πιστών βρίσκονται στον ουρανό βλέποντας αιώνια το πρόσωπο του Πατέρα.
Διότι έχει μορφή, εξαιτίας της αρχικής και μοναδικής ωραιότητας, και όλα τα μέλη, όχι για να τα χρησιμοποιεί.
Διότι δεν έχει μάτια για τον λόγο αυτό, δηλαδή για να βλέπει με αυτά, αφού βλέπει από παντού, επειδή είναι από τη δική μας οπτική ικανότητα ασύγκριτα πιο λαμπερός στο σώμα και πιο γυαλιστερός από κάθε τι άλλο, ώστε σε σύγκριση μ' αυτόν το φως του ήλιου να φαίνεται σκοτάδι. Άλλα ούτε και τα αυτιά τα έχει γι' αυτό, δηλαδή για να ακούει, διότι ακούει από παντού, σκέφτεται, κινεί, ενεργεί, κάνει.
Την ωραιότατη μορφή την έχει για τον άνθρωπο, για να μπορούν όσοι έχουν καθαρή καρδιά να τον δουν για να χαρούν βλέποντας για ποιόν υπέφεραν αυτά. Διότι με τη δική του μορφή, σαν με πάρα πολύ μεγάλη σφραγίδα, σχημάτισε τον άνθρωπο, με σκοπό να είναι αρχηγός και κύριος όλων, και όλα να τον υπηρετούν.
Γι' αυτό κρίνοντας ότι αυτός είναι το πάν και ο άνθρωπος ή εικόνα του, αυτός αόρατος, ενώ ή εικόνα του, δηλαδή ο άνθρωπος, ορατός, όποιος θέλει να σέβεται αυτόν, τιμά την ορατή εικόνα του, πού είναι ο άνθρωπος. Επομένως, ό,τι και αν κάνει κάποιος σε άνθρωπο, είτε καλό είτε κακό, αποδίδεται σε εκείνον. Γι' αυτό και ή κρίση του θα έρθει για όλους, αποδίδοντας στον καθένα κατά την αξία του. Διότι ή εκδίκηση άφορα τη δική του μορφή.
Άλλα θα πει κάποιος· Εάν έχει μορφή, έχει και σχήμα και βρίσκεται σε συγκεκριμένο τόπο, και Αφού βρίσκεται σε κάποιο τόπο και περικλείεται από αυτόν ως κατώτερος, πώς είναι μεγαλύτερος από όλα; και πώς μπορεί να βρίσκεται παντού, Αφού έχει σχήμα; Προς αυτόν πού λέγει αυτά μπορούμε να πούμε πρώτον.
Τέτοια γι' αυτόν μας πείθουν οι Γραφές να σκεπτόμαστε και να πιστεύουμε, και εμείς γνωρίζουμε ότι είναι αληθινές οι αποφάσεις πού επιβεβαιώνονται από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, σύμφωνα με εντολή του οποίου είναι απαραίτητο να σας δώσουμε τις αποδείξεις ότι αυτά έτσι είναι. και πρώτα θα σας πω για τον τόπο. Τόπος του Θεού είναι το μη όν, ενώ ο Θεός είναι το όν εκείνο λοιπόν πού δεν υπάρχει, δεν συγκρίνεται μ' αυτό πού υπάρχει.
Διότι πώς, ενώ είναι τόπος, μπορεί να υπάρχει; Έκτος και αν υπάρχει δεύτερη χώρα, όπως ο ουρανός, ή γη, το νερό, ο αέρας και ό,τι άλλο σώμα υπάρχει, πού και αυτό γεμίζει το κενό, το όποιο γι' αυτό λέγεται κενό, επειδή δεν είναι τίποτε. Διότι το πιο κατάλληλο γι' αυτό όνομα είναι το τίποτε. Γιατί αυτό πού λέγεται κενό, τι είδους σκεύος είναι Αφού δεν έχει τίποτε, εκτός από αυτό το σκεύος; διότι, όντας κενό, αυτό δε είναι τόπος, άλλα εκείνο μέσα στο όποιο υπάρχει το κενό, εάν βέβαια είναι σκεύος. Διότι είναι απαραίτητο το όν να βρίσκεται μέσα στο μη όν.
Αυτό όμως το μη όν, εννοώ αυτό πού από μερικούς λέγεται τόπος, δεν είναι τίποτε, και εφόσον δεν είναι τίποτε, πώς συγκρίνεται με το όν. Έκτος εάν συγκρίνονται με τα αντίθετα, ώστε το μεν όν να μη υπάρχει, και το μη Όν να ονομάζεται τόπος. Όμως, αν και είναι δυνατό να παρουσιάσω πολλά παραδείγματα πού βιάζονται να βγουν από μένα ως υπόδειξη, θέλω να παρουσιάσω ένα μόνο, για να αποδείξω ότι το περιέχον δεν είναι οπωσδήποτε μεγαλύτερο του περιεχομένου.
Ό ήλιος είναι σχήμα κυκλικό και περιβάλλεται ολόκληρος από αέρα, αλλά αυτόν τον αέρα τον κάνει να λάμπει, τον θερμαίνει, τον διασχίζει, και όταν απουσιάζει από αυτόν σκοτεινιάζει, και από όποιο μέρος αυτού απουσιάζει, το μέρος αυτό ψύχεται και γίνεται σαν νεκρό, με την ανατολή του όμως πάλι φωτίζεται, και όπου ζεσταίνεται από αυτόν, κοσμείται με μεγαλύτερη ομορφιά.
Και αυτά τα κάνει με τη συμμετοχή, αν και έχει την ουσία του περιορισμένη. τι εμποδίζει λοιπόν τον θεό, ως δημιουργός και δεσπότης αυτού και των όλων πού είναι, ο ίδιος βέβαια να έχει σχήμα και μορφή και ωραιότητα, ή συμμετοχή όμως σ' αυτόν να είναι απείρως εκτεταμένη;
Επομένως ένας είναι ο αληθινός θεός, ο όποιος είναι προκαθήμενος με ανώτερη μορφή, όντας ή καρδιά του επάνω και του κάτω κόσμου δύο φορές, και, αναβλύζοντας από αυτόν, ως από κέντρο, την ζωτική και ασώματη δύναμη, τα πάντα μαζί με τα άστρα και τους νόμους του ουρανού, του αέρα, του νερού,
της γης, της φωτιάς και οποιουδήποτε άλλου πού υπάρχει, αποδεικνύεται ουσία άπειρη σε ύψος, απέραντη σε βάθος, αμέτρητη σε πλάτος, ή οποία ουσία απλώνει την ζωογόνο και φρόνιμη φύση του τρεις φορές άπειρη. Αυτό λοιπόν το άπειρο αυτού
από παντού, κατ' ανάγκη είναι καρδιά, ή οποία έχει αυτόν, πού πραγματικά είναι πάνω άπ' όλα, σε σχήμα, ο όποιος, όπου και αν είναι, βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο στο κέντρο του απείρου, όντας το σύνορο του παντός.
Αρχίζοντας λοιπόν από αυτόν οι προεκτάσεις έχουν απέραντη τη φύση τους. Από αυτούς ο ένας, παίρνοντας από αυτόν την εξουσία, φθάνει στα ύψη επάνω, ο
άλλος στο βάθος κάτω, ο άλλος στα δεξιά, ο άλλος στα αριστερά, ο άλλος μπροστά, ο άλλος πίσω' ατενίζοντας σ' αυτούς, ως εις αριθμόν ίσον από παντού, συμπληρώνει τον κόσμο σε έξι χρονικά διαστήματα, ενώ αυτός είναι ή ανάπαυση και έχει την
εικόνα του άπειρου μελλοντικού αιώνα, όντας αρχή και τέλος.
Διότι σ' αυτόν τελειώνουν τα έξι άπειρα και από αυτόν παίρνουν την προέκταση τους στο άπειρο.
Αυτό είναι το μυστήριο της εβδομάδας. Διότι αυτός είναι ή ανάπαυση όλων, ο όποιος σ' εκείνους πού τον μιμούνται σε μικρογραφία χαρίζει το μεγάλο για να αναπαυθούν.
Αυτός είναι ο μοναδικός, άλλοτε κατανοητός, και άλλοτε ακατανόητος, και άλλοτε πάλι απέραντος, έχοντας τις προεκτάσεις από τον εαυτό του στο άπειρο. Γι' αυτό και είναι κατανοητός και ακατανόητος, κοντά και μακριά, ευρισκόμενος εδώ και εκεί, διότι είναι ο μόνος πού υπάρχει. Και επειδή με τον πανταχού παρόντα άπειρο νου συμμετέχει παντού, την μετουσία αυτή αναπνέοντας οι ψυχές όλων, έχουν την ζωή, και όταν χωρισθούν από το σώμα και βρεθούν να έχουν πόθο γι' αυτόν, οδηγούνται στην αγκαλιά του.
Όπως κατά την εποχή του χειμώνα οι ατμοί από το τυρόγαλο ελκύονται από τις ακτίνες του ήλιου, και οδηγούνται σ' αυτόν αθάνατοι.
Πόση λοιπόν στοργή μπορούμε να διαπιστώσουμε, εάν εξετάσουμε καλά με τον νου μας την ομορφιά του! Γιατί αλλιώς είναι αδύνατο. Διότι είναι αδύνατο να υπάρχει ομορφιά χωρίς μορφή, και να ελκυστεί κάποιος από έρωτα προς αυτόν, ή και να νομίζει ότι βλέπει Θεό πού δεν έχει μορφή...............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου