Ή καθημερινή όμως ζωή δείχνει ότι από έλλειψη γνώσεως και κατανοήσεως ό κόσμος ζει μία ατέρμονη τραγωδία.

Ό πιο υψηλός προορισμός του άνθρωπου —να γίνει φορέας της άναρχης και ατελεύτητης θείας ζωής— προϋποθέτει καθολική ελευθερία. Ή καθημερινή όμως ζωή δείχνει ότι από έλλειψη γνώσεως και κατανοήσεως ό κόσμος ζει μία ατέρμονη τραγωδία. Άνθρωποι πού αγνοούν τον Θεό βρίσκονται στην εξουσία και ενεργούν αυταρχικά εκατομμύρια υπάρξεων πάσχουν από την παράλογη και αδιέξοδη κατάσταση τους. Με την έννοια αυτή θα έπρεπε να στερήσουμε τούς ανθρώπους από την ελευθερία. Το θείο δώρο της ελευθερίας είναι κατ' ουσία αναπόσπαστο από τη γνώση του Αιωνίου. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σκοτάδι της άγνοιας. Ή Εκκλησία ωστόσο συνεχίζει να κηρύττει την αναγκαιότητα της απόλυτης αυτής ελευθερίας. Γιατί, αν είμαστε προκαθορισμένοι κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν υπάρχουμε, δεν μπορούμε να πούμε όπως ό Χριστός: «Εγώ ειμί».

Ό Ντοστογιέφσκι έλεγε: «Όλα μου επιτρέπονται». Ή έκφραση αυτή είναι απόλυτα σωστή στην πνευματική της έννοια, αλλά όχι στην πραγματικότητα πού ζούμε. Πού σφάλλει ό Ντοστογιέφσκι, αν σφάλλει; Στο έργο του δεν αναφέρεται στον Απόστολο Παύλο πού λέει: «Πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ού πάντα συμφέρει- πάντα μοι έξεστιν, άλλ' ουκ εγώ έξουσιασθήσομαι υπό τίνος» (Α Κορ. 6,12). Έχουμε άραγε αυτή την ανεξαρτησία, αυτή τη δύναμη μέσα μας; Όχι βέβαια. Συνεπώς, στερούμαστε την ικανότητα να ζούμε σύμφωνα με το χάρισμα αυτό της θείας ελευθερίας. Τί να κάνουμε; Ν' αρνηθούμε τον Χριστό, να προτιμήσουμε την οδό του κόσμου; Ίσως, αλλά τότε θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε με αδιαφορία. Τότε η ζωή θα χάσει την άξια της.

ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ.

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ.