ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Κάποτε ήρθαν στην καλύβα μου,
έλεγε κάτι Ιερωμένοι από Ρωσία. Ήταν δεσποτάδες, αρχιμανδρίτες καί κανά-δύο
παπάδες. Πλούσιοι όλοι. Τούς έφερε κάποιος γνωστός μου, έλεγε.
Αλλά όλοι τους γκρίνιαζαν για
τήν βρωμιά καί τήν ακαταστασία πού επικρατούσε μέσα στο κελί μου.
Όλοι γκρίνιαζαν άλλα ειδικά ένας
πανύψηλος Ρώσος Αρχιμανδρίτης αυτός το παραξήλωσε.
-Τί ήρθαμε εδώ να δούμε; έλεγε
καί ξανάλεγε. Πάμε να φύγουμε. Φορούσε άσπρο κολάρο, ολόχρυσα μανικετόκουμπα
καί έλαμπε από σχολαστική καθαριότητα. Δεν έβλεπε τήν
ώρα να φύγει. Πολύ υπερήφανος
άνθρωπος. Τούς είπα να κάνουν καμιά ώρα βόλτα προς τήν θάλασσα καί να έρθουν να
φάνε. Κάτι να τούς ετοιμάσω. Το δέχθηκαν. Όταν έφυγαν, έβγαλα καθαρά τραπεζομάντηλα,
πιρούνια, κουτάλια καί καθάρισα γρήγορα-γρήγορα. Ζέστανα φαγητό. Είχα απ’ όλα.
Πείνασαν καί ξαναγύρισαν γρήγορα. Ή πείνα δεν είναι εύκολος αντίπαλος.
Τούς έβαλα να καθίσουν, τούς
σέρβιρα, έκανα προσευχή καί άρχισαν να τρώνε.
-’Άντε τώρα να καθίσω κι εγώ
είπα, αφού πρώτα τούς ευλόγησα «τη βρώση καί τη πόση».
Καί πήγα λοιπόν καί κάθισα εντελώς
κάτω στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια εκείνου τού ψηλού. Κι άρχισα να τρώω. Στο
πάτωμα. Σαν μωρό παιδάκι. Αυτός τά έχασε. Δεν ήξερε τί να κάνει. Σάστισε.
Όταν τελείωσαν καί έφευγαν όλοι,
φίλησαν το χέρι μου, αυτός όμως έπεσε στα πόδια μου καί μού ζήτησε συγγνώμη! Το
κατάλαβε.
Ήθελα μόνο να τον διδάξω. Σέ
καμιά περίπτωση δεν ήθελα να πικράνω ανθρώπους καί ειδικά μέσα στο κελί μου. Το
είχα αυτό σαν αρχή μου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΟΓΙΑΣ. ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ. ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΣΤΕΦΑΝΟ. ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου