Βηθανία 1967- ΑΓΙΑ ΓΗ.
-----------------------------------------
Διηγείται η νυν ηγουμένη γερόντισσα Ευπραξία του Αγίου Λαζάρου της Βηθανίας:
"Στον πόλεμο των έξι ημερών του '67 ζήσαμε στιγμές εφιαλτικές.
Τριγύρω στο μοναστήρι ο κόσμος εγκατέλειψε τα σπίτια του από το φόβο και έφυγαν στην Ιορδανία.Από τη δεύτερη μέρα του πολέμουδεν μπορούσαμε στη Μονή να ησυχάσουμε από τα βογγητά των ζώωνπου έφυγαν και τα άφησαν ,είτε δεμένα,είτε μέσα στα μαντριά χωρίς τροφή και νερό.
Τότε λοιπόν,μαζί με το μακαριστό γέροντα μας π.Θεοδόσιο,ξαμολυθήκαμε παντού να ταίζουμε τα ζωντανά του κόσμου.
Οι αγελάδες και οι κατσίκες βόγγαγαν γιατί ήθελαν άρμεγμα
και ποιός να το κάνει; Πονούσαν τα έρμα....Είχαν γάλα και έπρεπε να φύγει.Ολες οι μοναχές επιδοθήκαμε στο άρμεγμα.
Το γάλα ,βγαίναμε στους δρόμους και το δίναμε σε όποιον πέρναγε....
Τρέχαμε να βρούμε κρυμμένους,αν είχαν μείνει,να δώσουμε γάλα.
Οταν τελείωσε ο πόλεμος και σε δέκα μέρες άρχιζαν σιγά σιγά να επιστρέφουν, όλοι βρήκαν τα γίδια τους,πρόβατά τους,αγελάδες, και τις κότες τους,μιά χαρά! Ωστόσο κανείς δεν μας είπε ούτε ένα "ευχαριστώ".
Δεν το κάναμε φυσικά για να μας πουν...μπράβο!
Το κάναμε από οίκτο στα καημένα τα ζωντανά που υπέφεραν.
Δεν μπορούσαμε να τα ακούμε να βογγάνε............
Φυσικά από τους γείτονες δεν είχαμε χριστιανούς αλλά δεν είχε σημασία.
Εμείς όλους τους αγαπούσαμε και δεν εξετάζαμε θρήσκευμα
ή εθνικότητα. Πονούσαμε για τους πάντες.....
Τρέχαμε για όλους.....
Το μοναστήρι ήταν ανοιχτό 24 ώρες το 24ωρο.
Πόρτα δεν έκλεινε ποτέ του μοναστηριού........
Ηταν τα πάντα ανοιχτά να μπεί όποιος θέλει και να νιώσει σπίτι του!
Η φιλοξενία ήταν κανόνας!.................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου