«Σε σχέση με
την καθημερινή ζωή μας, ποια είναι τα άμεσα, απτά αποτελέσματα από την εφαρμογή
της ευχής;» ρώτησε η' Εμιλι. «Δεν εννοώ τα μεγάλα επιτεύγματα των αγίων και των
ασκητών, αλλά μάλλον τι αντίκτυπο έχει η προσευχή για εμάς τους απλούς
ανθρώπους».
«Πρώτα και
κύρια, ο άνθρωπος που εφαρμόζει την Ευχή γεύεται την αγάπη του Χριστού. Αυτό
είναι που χρειαζόμαστε αληθινά όλοι μας και αυτός πρέπει να είναι ο υπέρτατος
στόχος μας. Αυτό είναι που μας λείπει. Όταν η ευχή ενεργοποιείται μες στην
καρδιά μας, αφυπνίζει μέσα μας την αίσθηση του θείου ζήλου που μας ωθεί προς
γενναίες πνευματικές προσπάθειες. Η Ευχή, μαζί με τα μυστήρια, μπορεί να ανάψει
μες στην καρδιά μας τη φλόγα της αγάπης του Χριστού».
«Μήπως είναι
αυτό το νόημα εκείνης της φράσης του Ευαγγελίου όπου ο Χριστός είπε ότι ήρθε
στον κόσμο για να διαδώσει τη φωτιά;» ρώτησε η Ολυμπία.
«Φυσικά! Τι
άλλο θα μπορούσε να είναι; Είναι η φωτιά της αγάπης του Θεού για την
ανθρωπότητα. Πού αλλού μπορεί να ανάψει φωτιά αν όχι μες στις καρδιές των
ανθρώπων; Όταν συμβεί αυτό, καίγεται ότι άχρηστο και επιβλαβές υπάρχει μέσα
μας. Εξαγνιζόμαστε, εξευγενιζόμαστε. Τότε ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά
είμαστε και αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά της ψυχής και της ύπαρξής μας.
Μαθαίνουμε πώς μας έφτιαξε ο Θεός, ώστε να γίνουμε αρμονικά, ισορροπημένα και
όμορφα πλάσματα. Σε αυτό το στάδιο της πνευματικής μας ανάπτυξης γινόμαστε πραγματικά φίλοι με τον εαυτό μας, με τους
αδερφούς και τις αδερφές μας, με το περιβάλλον μας και με τον Θεό».
«Δηλαδή, η
προσευχή εξαλείφει τη μοναξιά, το πρόβλημα που (Αντιμετωπίζουν τόσο πολλοί
άνθρωποι σήμερα στις, συνωστισμένες πόλεις», είπα.
«Σαφώς. Εκείνοι
που ξέρουν να προσεύχονται δεν είναι ποτέ μόνοι, ακόμα και αν δεν τους γνωρίζει
κανείς, ακόμα και αν δεν τους μιλά κανείς, ακόμα και αν δεν τους δίνει προσοχή
κανείς. Αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός είναι ενεργά παρών μες στην ψυχή τους. Αν
ένας άνθρωπος προσεύχεται, δεν είναι πρόβλημα γι’ αυτόν να είναι μόνος.
Αντίθετα, “ευφραίνεται στην απομόνωση”, όπως λένε οι Πατέρες. Είναι
ευτυχισμένος και νιώθει ιδιαίτερα μακάριος και χαρούμενος όταν είναι μόνος,
όπως συμβαίνει με ερημίτες όπως ο πατήρ Σεραφείμ».
«Μοιάζει με
παράδοξο», παρατήρησε ο Λαύρος. «Είναι μόνοι, αλλά δεν νιώθουν μοναξιά».
«Μπορεί να
μοιάζει με παράδοξο, αλλά οι ερημίτες σαν τον Σεραφείμ νιώθουν με μεγαλύτερη
ένταση την παρουσία του Θεού στην απομόνωσή τους. Και είναι χαρούμενοι μέσα σε
αυτή την απομόνωση λόγω της Παρουσίας του Θεού. Όταν τέτοιοι ερημίτες δέχονται επισκέπτες,
τους καλωσορίζουν και επικοινωνούν μαζί τους με αγάπη. Και όταν δεν υπάρχουν
άνθρωποι στη ζωή τους, αυτό δεν τους δημιουργεί πρόβλημα, γιατί η ενέργεια της
Ευχής διατηρεί την παρουσία του Θεού μες στην καρδιά τους. Αν δεν είχαν
επικοινωνία με τον Θεό, οι ερημίτες θα τρελαίνονταν. Αυτός είναι και ο λόγος
που ελάχιστοι μοναχοί παίρνουν άδεια να ζήσουν σαν ερημίτες.
«Εκτός από την
υπερνίκηση της μοναξιάς», συνέχισε ο πατήρ Μάξιμος, «οι άνθρωποι που
προσεύχονται, νικούν επίσης το άλλο μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας, το άγχος.
Είναι αδύνατον να έχεις άγχος αν προσεύχεσαι συστηματικά. Μέσα από την
προσευχή, οι άνθρωποι μπορούν να ξεπεράσουν όλα τα άγχη τους για τα εγκόσμια.
Όταν είναι παρών ο Θεός, τα συναισθήματα όπως το άγχος και η κατάθλιψη απουσιάζουν.
Γι’ αυτό ψέλνουμε στην εκκλησία ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε όλη τη ζωή μας στα
χέρια του Θεού. Τέτοιοι άνθρωποι είναι εκατό τοις εκατό σίγουροι, το βλέπουν,
το νιώθουν, το γνωρίζουν ότι ο Θεός νοιάζεται αληθινά γι’ αυτούς. Υπό αυτές τις
συνθήκες, είναι αδύνατον να αισθανθούν κατάθλιψη ακόμα κι αν προσπαθήσουν.
Έχουν παραδώσει τα πάντα στον Θεό. Γι’ αυτόν το λόγο, όσοι προσεύχονται,
νιώθουν μια έντονη μορφή γαλήνης, μια εσωτερική αταραξία».
«Αυτό ακριβώς
νιώσαμε όταν ήμαστε με τον πατέρα Σεραφείμ», είπε η'Εμιλι.
«Δεν με
εκπλήσσει», απάντησε ο πατήρ Μάξιμος. «Αυτό νιώθει κανείς όταν είναι κοντά σε
έναν αυθεντικό άγιο γέροντα. Τουλάχιστον αυτό έχω βιώσει κι εγώ στα χρόνια μου
στο Άγιο Όρος.
Ένα άλλο
πρόβλημα της εποχής μας είναι ο φόβος. Πώς μπορεί κάποιος που προσεύχεται να
φοβάται; Είναι αδύνατον. Μέσα από την προσευχή, όλοι οι φόβοι ξεπερνιούνται.
Τίποτα το εγκόσμιο δεν μπορεί να τον τρομάξει ή να τον κάνει να νιώσει μοναξιά,
άγχος ή φόβο. Ό κόσμος υπάρχει επειδή υπάρχουν άνθρωποι σαν τον πατέρα Σεραφείμ
που προσεύχονται ακατάπαυστα».
Κατόπιν, ο
πατήρ Μάξιμος επεσήμανε ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζουν μες στον κόσμο,
αλλά προσεύχονται σαν ερημίτες. Πρόκειται για άτομα που δεν είναι γνωστά. «Σας
βεβαιώνω, με βάση την περιορισμένη εμπειρία μου ως
πνευματικού
εξομολογητή και καθοδηγητή όλα αυτά τα χρόνια, ότι έχω γνωρίσει απλούς
ανθρώπους, μη κληρικούς, νέους και γέρους, άντρες και γυναίκες, πλούσιους και
φτωχούς, υγιείς και αρρώστους, που έχουν την ικανότητα της φλογερής προσευχής
στις καθημερινές τους δραστηριότητες και στη δουλειά τους. Αυτοί έχουν φτάσει
σε εκπληκτικά επίπεδα αγιότητας τα οποία δεν τα αναγνωρίζει κανείς».
«Είναι αόρατοι
και ανώνυμοι άγιοι», είπε ο Αντώνης.
«Ναι. Αυτοί
είναι οι άνθρωποι που, με τις προσευχές τους, στηρίζουν τον κόσμο. Αν έπαυαν να
προσεύχονται, ο κόσμος θα διαλυόταν, και δεν το λέω αυτό μεταφορικά», πρόσθεσε
ο πατήρ Μάξιμος.
«Έχουμε έναν
εκπληκτικό πλούτο από παραδοσιακές προσευχές που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο
καθένας μας στο καθημερινό πνευματικό μας έργο. Η Προσευχή του Ιησού είναι η
κορωνίδα αυτής της παράδοσης. Μας γεμίζει με τη μεγαλύτερη αγαλλίαση και
ανοίγει την καρδιά μας στην πιο υπέρτατη αγάπη που μπορούμε να φανταστούμε, την
παρουσία του Χριστού στα βάθη του είναι μας».
Με αυτό το
τελευταίο σχόλιο, ο πατήρ Μάξιμος κοίταξε το ρολόι του και μας είπε ότι ήταν
ώρα να επιστρέφει στην επισκοπή. Ήταν δέκα το βράδυ και τον περίμεναν αρκετοί
πιστοί για εξομολόγηση. Δεν θα έπεφτε για ύπνο παρά μόνο αρκετή ώρα μετά τα
μεσάνυχτα, μια καθημερινή ρου τίνα αυταπάρνησης που δεν τη χωρούσε ο δικός μας
νους. Η 'Εμιλι κι εγώ τον αποχαιρετήσαμε, γιατί θα φεύγαμε σι δύο μέρες για το
Μέιν. Υποσχεθήκαμε να επιστρέφουμε το επόμενο καλοκαίρι, ελπίζοντας να έχουμε
νέες ευκαιρίες για πνευματικές συναντήσεις και συζητήσεις σαν αυτή.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ Ο ΜΕΣΑ ΠΟΤΑΜΟΣ/ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου