ΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ. ΠΩΣ ΒΙΩΣΑ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΥΤΗ. «Αυτά πού έχεις εσύ μέσα σου όλα προέρχονται από το πνεύμα της κακίας».

«Αυτά πού έχεις εσύ μέσα σου όλα προέρχονται από το πνεύμα της κακίας».

Αυτή την πρώτη νύχτα, μετά την επιστροφή μου  από το Κουρσκ, 18 με 19 Οκτωβρίου του 1834, είδα πρώτη φορά τον άγιο Μητροφάνη, ό όποιος μού παρουσιάστηκε στον ύπνο με μια πολύ μεγάλη αλυσίδα και ένα τεράστιο λουκέτο στα χέρια του και μού είπε: «Υπάρχει ή σοφία ή άνωθεν κατερχομένη, αλλά εκείνη ή σοφία είναι διαφορετική" είναι αγνή, ειρηνική, επιεικής, γεμάτη ευσπλαχνία και καλά έργα (βλ. Ίακ. 3, 15-17). Αυτά όμως πού έχεις εσύ μέσα σου όλα προέρχονται από το πνεύμα της κακίας».

Εγώ από τά δώδεκα μου χρόνια βρισκόμουν στον κύκλο των Ρώσων Αρχιερέων και γνώριζα τόσο καλά όλη τη Βίβλο πού σχεδόν την ήξερα απέξω και έλεγα ολόκληρα κομμάτια από στήθους.

Το λέω έδώ για να γίνει κατανοητό τί εννοούσε ό άγιος Μητροφάνης όταν έλεγε: «Αυτά πού έχεις εσύ μέσα σου όλα προέρχονται από το πνεύμα της κακίας». Διότι υπήρχαν και μερικά πού προέρχονταν από τον Θεό, τά όποια «τά μερικά» τά φανέρωσε ό άγιος Μητροφάνης στον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο. Εκείνη, λοιπόν, την πρώτη φορά μού είπε ό άγιος Μητροφάνης το εξής:

«Δες, ό πολέμιος, ό διάβολος, είναι μέσα σου σαν βράχος, και δες πόσο ανθρώπινο πνεύμα έμεινε μέσα σου». Έδειξε την προεξοχή τού λάρυγγα στον λαιμό, πού οι άνθρωποι το ονομάζουν καρύδι, και δεν ξέρω με ποιόν τρόπο, αλλά είδα αυτό το καρύδι άσπρο ενώ όλο το υπόλοιπο σώμα μου ήταν μαύρο σαν κάρβουνο. Μετά ό άγιος Μητροφάνης μού είπε: «Αλλά εγώ θα σε βοηθήσω». Πήρε και στα δύο του χέρια την αλυσίδα και την έβαλε στα χέρια και στα πόδια μου, δένοντας μ’ αυτό τον τρόπο το πνεύμα της κακίας, το όποιο, όπως είπα προηγουμένως, είχε μπει μέσα μου σαν ένα σκοτεινό σύννεφο. Την αλυσίδα αυτή την ασφάλισε με το λουκέτο, το όποιο έβαλε στην γλώσσα μου. Πήρε το κλειδί και μου είπε: «Τον έδεσα τώρα για να μην σε καταστρέψει και το κλειδί προς το παρόν θα το έχω εγώ». Με ευλόγησε, κάνοντας το σημείο του Σταυρού, και μετά χάθηκε από μπροστά μου.

«Και εσείς μην απελπίζεστε αλλά να ευχαριστείτε τον Θεό».

Το πρωί της επόμενης μέρας, όταν ξύπνησα, πήγα στον Επίσκοπο Αντώνιο και ό όποιος με υποδέχθηκε με τά εξής λόγια: «Αυτή τη νύχτα με επισκέφτηκε ό άγιος Μητροφάνης και μου είπε ότι αυτή τη νύχτα έδεσε με αλυσίδες τον μεγάλο εχθρό της Εκκλησίας, τον κλείδωσε και πήρε το κλειδί».

Εγώ είπα ότι εμένα έδεσε με αλυσίδες ό άγιος Μητροφάνης. «Όχι, είπε ό Επίσκοπος Αντώνιος, και σαν να μην απαντούσε σε μένα αλλά στο δαιμόνιο πού μπήκε μέσα μου. Όχι, ό Νικολάι Αλεξάνδροβιτς Μοτοβίλωφ είναι τέκνο της Εκκλησίας τον Θεού και υπηρέτης της Παναγίας, γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος να τον δένουμε με αλυσίδες, αλλά εσένα, καταραμένε, πραγματικά σε έδεσε ό άγιος Μητροφάνης, για να μην βλάπτεις τον δούλο του Θεού Νικόλαο. Και εσείς, είπε απευθυνόμενος σε μένα ό Αρχιεπίσκοπος Αντώνιος, μην απελπίζεστε αλλά να ευχαριστείτε τον Θεό, ό Όποιος αν και σάς επισκέφτηκε με τέτοια θλίψη, επιτρέποντας στον εχθρό να σάς πειράξει μ’ αυτό τον τρόπο, όμως ό νους σας έμεινε καθαρός και δεν άφησε ό Κύριος τον πονηρό να κυριαρχήσει στην μνήμη και την θέλησή σας».

Εγώ βλέποντας την κατάστασή μου σκεφτόμουν το εξής: «Γιατί ό Κύριος, παρά την αγάπη μου για τον Αρχιεπίσκοπο, επέτρεψε στον εχθρό να με κυριέψει; Γιατί επέτρεψε να κυριέψει ό διάβολος τον άνθρωπό Του, τον άνθρωπο ό όποιος με όλες τις δυνάμεις της ψυχής του και του πνεύματός του δεν επιθυμούσε τίποτα έκτος από τον Κύριο; Αν και αγαπούσα με πόθο την Γιαζίκοβα, και ήθελα μόνο αυτή να έχω για γυναίκα, επειδή μου την είχε υποσχεθεί ό Κύριος, για να μην βλασφημείται το όνομά Του. Αισθανόμουν φοβερό πόνο, όχι σωματικό αλλά πνευματικό. Όμως εκείνο το μέρος της λογικής πού δεν είχε σκοτιστεί από την επήρεια τού δαίμονα μου έλεγε: «Τί να κάνουμε, απ’ ότι φαίνεται ό Θεός θέλει να υποφέρω όλη τη ζωή μου αρχίζοντας από την πρώτη κιόλας ημέρα. Να και ό εκλεκτός τού Θεού, ό προφήτης Δαβίδ, κεχρισμένος βασιλιάς και ό πιο αγαπητός στον λαό τού Θεού, και αυτός έβγαζε αφρό από το στόμα του και έκανε τον τρελό για να ξεφύγει από τά χέρια των εχθρών του. Εκείνος ήταν δίκαιος ενώ εγώ είμαι αμαρτωλός και δίκαια υποφέρω για τις αμαρτίες μου. Αν και ό εχθρός ό διάβολος είναι μέσα μου, σαν βράχος, μου αρκεί ό Κύριος ό Θεός να μην με αφήσει με την χάρη Του.

 Ό πολέμιος δεν μπορεί να νικήσει την δύναμη τού Χριστού και ό αληθινός Λίθος, ό Θεάνθρωπος Ιησούς, αν θελήσει, μπορεί με την παντοδυναμία Του να κάνει ψιλή άμμο αυτή την πέτρα, τον θεομάχο διάβολο, και να καταστρέψει όλες τις παγίδες του και τις επιθέσεις του εναντίον μου, και κάποτε θα μου χαρίσει την ολοκληρωτική νίκη επί τού διαβόλου, όπως την χάρισε στον πατέρα Σεραφείμ με τις πρεσβείες της Θεοτόκου. ’Ίσως γι’ αυτό ό πατήρ Σεραφείμ μου έλεγε για την πάλη και την νίκη του κατά τού διαβόλου, επειδή γνώριζε ότι και εμένα με περιμένει ίδιος αγώνας».

Τέτοιου είδους σκέψεις έχυναν λίγο φως και έδιναν λίγη ανακούφιση στην πονεμένη ψυχή μου. ’Ήταν όμως όχι το τέλος αλλά ή αρχή των απερίγραπτων βασάνων μου.

 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΟΤΟΒΙΛΩΦ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ.