ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. ΟΙ ΦΑΤΙΜΙΔΕΣ. ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ. 969-1099 Μ.Χ ΧΑΚΙΜ: Ο ΑΡΑΒΑΣ ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. ΟΙ ΦΑΤΙΜΙΔΕΣ. ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ.

969-1099 Μ.Χ

ΧΑΚΙΜ: Ο ΑΡΑΒΑΣ ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ

Όταν ο χαλίφης Αζίζ ήταν ετοιμοθάνατος, φίλησε τον γιο του και τον έστειλε να παίξει. Όταν έπειτα από λίγο πέθανε, κανένας δεν μπορούσε να βρει τον εντεκάχρονο Ζώντα Ιμάμη. Ύστερα από εντατική αναζήτηση, τον ανακάλυψαν στην κορυφή μιας συκομουριάς, γεγονός αρκετά δυσοίωνο. «Κατέβα, αγόρι μου», ικέτευσε ένας αυλικός το παιδί. «Είθε να σε προστατεύει ο Θεός και όλους εμάς».

Οι αυλικοί με τις πολυτελείς φορεσιές συγκεντρώθηκαν κάτω από το δέντρο. «Κατέβηκα», θυμόταν ο νέος χαλίφης, ο Χακίμ, και ο αυλικός «τοποθέτησε στο κεφάλι μου το στολισμένο με κοσμήματα τουρμπάνι, φίλησε το έδαφος μπροστά μου και είπε: “Χαίρε, Ηγέτη των Πιστών, με το έλεος του Θεού και την ευλογία του”. Έπειτα με οδήγησε έξω ντυμένο έτσι και με έδειξε σε όλο τον λαό, που φίλησε το χώμα μπροστά μου και με χαιρέτισε με τον τίτλο του χαλίφη».

Μεγαλώνοντας, ο Χακίμ, γιος χριστιανής μητέρας που οι αδελφοί της ήταν κι οι δύο πατριάρχες, έγινε ένας νέος με φαρδείς ώμους και γαλάζια μάτια με χρυσές πιτσιλιές. Στην αρχή, με τη συμβουλή των υπουργών, συνέχισε την ισμαηλιτική πολιτική της οικογένειάς του, ανεχόμενος Εβραίους και χριστιανούς. Λάτρευε την ποίηση, και ίδρυσε έναν δικό του Οίκο Σοφίας στο Κάιρο για τη μελέτη της αστρονομίας και της φιλοσοφίας. Καμάρωνε για τις ασκητικές του συνήθειες, αποφεύγοντας το τουρμπάνι με τα διαμάντια και προτιμώντας ένα απλό μαντίλι, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να ανταλλάσσει αστεϊσμούς με φτωχούς Καιρινούς στους δρόμους.

 Όταν όμως άρχισε να κυβερνάει μόνος του, σύντομα αποκαλύφθηκε ότι αυτός ο μυστικιστής απολυταρχικός ηγεμόνας ήταν ανισόρροπος. Διέταξε να σκοτωθούν όλοι οι σκύλοι στην Αίγυπτο και στη συνέχεια όλες οι γάτες. Απαγόρευσε στους υπηκόους του να τρώνε σταφύλια, νεροκάρδαμο και ψάρια χωρίς λέπια. Κοιμόταν τη μέρα και εργαζόταν τη νύχτα, διατάσσοντας όλους τους Καϊρινούς να υιοθετήσουν το περίεργο αυτό ωράριο.

Το 1004 άρχισε να συλλαμβάνει και να εκτελεί χριστιανούς, κλείνοντας εκκλησίες στην Ιερουσαλήμ και μετατρέποντάς τες σε τζαμιά.

 Απαγόρευσε στους υπηκόους του να εορτάζουν το Πάσχα και να πίνουν κρασί, ένα μέτρο που στόχευε τους χριστιανούς και τους Εβραίους. Διέταξε τους Εβραίους να φορούν ένα περιδέραιο με μια ξύλινη αγελάδα, για να τους θυμίζει τον Χρυσό Μόσχο, και κουδούνια για να ειδοποιούν τους μουσουλμάνους ότι πλησίαζαν, ενώ υποχρέωσε τους χριστιανούς να φορούν σιδερένιους σταυρούς. Οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να επιλέξουν ανάμεσα στον προσηλυτισμό και τον εκπατρισμό. Συναγωγές καταστράφηκαν στην Αίγυπτο και στην Ιερουσαλήμ Εκείνο όμως που τράβηξε την προσοχή του Χακίμ στην Ιερουσαλήμ μια χριστιανική τελετή. Κάθε Πάσχα χριστιανοί προσκυνητές από Δύση και Ανατολή συνέρρεαν στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το ιδιαίτερο πασχαλινό θαύμα της πόλης: τη θαυματουργή Αφή του Αγίου Φωτός.

Το Μεγάλο Σάββατο, χιλιάδες χριστιανοί περνούσαν τη νύχτα στον Ναό Παναγίου Τάφου, όπου ο Τάφος σφραγιζόταν κι όλες οι λυχνίες έσβησαν μέχρι που, εν μέσω συναισθηματικά φορτισμένων σκηνών, ο πατριάρχης έμπαινε στον Τάφο μέσα στο σκοτάδι. Έπειτα από μια μακρά και αγωνιώδη αναμονή, μια σπίθα έμοιαζε να κατεβαίνει από ψηλά, μια φλόγα τρεμόσβηνε, ένα φως εμφανιζόταν και ο πατριάρχης εμφανιζόταν με μια λυχνία του είχε ανάψει με μυστηριώδη τρόπο. Αυτή η ιερή φλόγα μεταδιδόταν από κερί σε κερί σε ολόκληρο το πλήθος ανάμεσα σε στριγκλιές χαράς και πράξεις ξέφρενης εγκατάλειψης. Οι χριστιανοί θεωρούσαν τη σχετικά νέα αυτή ιεροτελεστία, που είχε αναφερθεί για πρώτη φορά από έναν προσκυνητή το 870, θεία επιβεβαίωση της Ανάστασης του Ιησού. Οι μουσουλμάνοι πίστευαν ότι αυτό ήταν ένα πανηγυριώτικο θέαμα βασισμένο σε κάποιο κόλπο - το πασάλειμμα του σύρματος που κρατούσε τη λυχνία με λάδι ρετσινιού. «Αυτές οι βδελυγμίες», έγραψε ένας μουσουλμάνος Ιεροσολυμίτης, «κάνουν τους ανθρώπους να ανατριχιάζουν από τη φρίκη».

Όταν ο Χακίμ το έμαθε και παρατήρησε τον πλούτο του καραβανιού των χριστιανών που ξεκινούσαν για την Ιερουσαλήμ, έκαψε την Εβραϊκή Συνοικία του Κάιρου - και διέταξε την ολοκληρωτική καταστροφή του Ναού του Παναγίου Τάφου. Τον Σεπτέμβριο του 1009, τα πρωτοπαλίκαρά του γκρέμισαν την εκκλησία «πέτρα την πέτρα», «την ισοπέδωσαν εντελώς, με εξαίρεση τα μέρη εκείνα που δεν ήταν δυνατόν να καταστραφούν», και άρχισαν να κατεδαφίζουν τις συναγωγές και τις εκκλησίες της πόλης. Οι Εβραίοι και οι χριστιανοί προσποιήθηκαν ότι είχαν ασπαστεί το ισλάμ.

Τα καμώματα του Χακίμ έπεισαν μερικούς ισμαηλίτες ότι ο «Χακίμ είχε τον ενσαρκωμένο Θεό μέσα του». Μέσα στη φρενίτιδα των ίδιων του των ιερών αποκαλύψεων, ο Χακίμ όχι μόνο δεν αποθάρρυνε αυτή τη νέα θρησκεία, αλλά άρχισε και να διώκει τους μουσουλμάνους  απαγόρευσε το ραμαζάνι και τρομοκράτησε τόσο τους σιίτες, όσο και τους σουνίτες. Οι μουσουλμάνοι άρχισαν να τον μισούν τόσο πολύ, που χρειάστηκε την υποστήριξη των χριστιανών και των Εβραίων στο Κάιρο, στους οποίους επέτρεψε να ξαναχτίσουν τις συναγωγές  τους και τις εκκλησίες τους.

Τότε πια ο ψυχοπαθής χαλίφης περιφερόταν σε κατάσταση ύπνωσης στους δρόμους του Καΐ'ρου, συχνά υπό την επήρεια βαριών φαρμάκων που του έδιναν οι γιατροί του. Ο Χακίμ έκανε εκκαθάριση στην αυλή του, διατάσσοντας να σκοτώσουν τους δασκάλους του, δικαστές, ποιητές, μάγει­ρους και αυλικούς και να κόψουν τα χέρια γυναικών σκλάβων, παριστάνοντας συχνά ο ίδιος τον χασάπη.

ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ Η ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΑΙΜΟΝ ΣΙΜΠΑΓΚ ΜΟΝΤΕΦΙΟΡΕ