ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΑΓΙΟΒΑΡΝΑΒΙΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ. Τον έχω στήν αγκαλιά μου!

Τον έχω στήν αγκαλιά μου!

Τρανή απόδειξη τής υπάρξεως τής Βασιλείας των ουρανών, τής εκεί αναπαύσεως των δικαίων, της δυνάμεως τής προσευχής καί τής απολαύσεως τής θείας αγαλλιάσεως από τον Γέροντα Γαβριήλ αποτελεί το εξής θαυμαστό περιστατικό:

Ό υποτακτικός του Γέροντος, πατήρ Χαρίτων, είχε από τά νεανικά του χρόνια ένα φίλο, όνόματι Χρήστο. Είχε να τον συναντήσει όμως πολλά χρόνια. Μια φορά οδηγώντας αυτοκίνητο μέ συνοδηγό τον Γέροντα τον συνάντησε καί έμαθε γιά τη ζωή του, ή όποια δεν ήταν σύμφωνη μέ τό θειο θέλημα. Είχε πέσει ό δύσμοιρος σε πλήθος παραπτωμάτων μέ κυριότερα τή φιληδονία και τή μέθη. Ό πατήρ Χαρίτων τον νουθέτησε καί τον σύστησε στον Γέροντα. Αύτός τον εύλόγησε, καί του είπε να έλθει να τον συναντήσει καί να εξομολογηθεί, γιατί μέ τον τρόπο πού πολιτεύεται θά προκαλέσει τή δίκαιη οργή του Θεού, ή όποια δέν άργησε να έλθει. Ό Χρηστός συγκλονίσθηκε, θαύμασε τό πνευματικό άνάστημα του Γέροντος, τον συνάντησε, άλλά ή δύναμη της συνήθειας καί ή ροπή προς τήν άμαρτία δέν τον άφηναν να άλλάξει εύκολα τρόπο ζωής. Έτσι, κυλούσε ό χρόνος, μέχρι πού ό Γέροντας μετέστη στη γειτονιά των Αγγέλων.

Μετά από μερικούς μήνες ό Χρήστος αρρώστησε βαριά καί ή διάγνωση των γιατρών μιλούσε γιά τό επικείμενο τέλος. Όταν τό έμαθε ό π. Χαρίτων, τον επισκέφτηκε στο Νοσοκομείο καί του μίλησε παρηγορητικά προτρέποντάς τον να εξομολογηθεί καί να κοινωνήσει του Σώματος καί του Αίματος του Ιατρού των ψυχών καί τών σωμάτων μας, του Λυτρωτοϋ μας Ιησού. Ό ετοιμοθάνατος Χρήστος δέχθηκε καί ό συνεχιστής του πνευματικού έργου του Γέροντος, ό π. Αγαθόνικος, έδρασε μέ μεγάλη ταχύτητα. Ό Χρήστος ήταν πλέον έτοιμος γιά τό αιώνιο ταξίδι του.

Μετά από μία εβδομάδα συνεχούς έπικοινωνίας του π. Χαρίτωνος μέ τον ασθενή φίλο του καί τούς συγγενείς του πληροφορήθηκε ότι ό θάνατος ήταν εγγύς και ό Χρήστος έπνεε τα λοίσθια. ’Έσπευσε πάλι να τον επισκεφτεί καί βλέποντάς τον να δυσκολεύεται ακόμη και στήν άναπνοή καί άπεγνωσμένα να ζητάει βοήθεια θυμήθηκε τα λόγια του ύμνου τής νεκρώσιμου άκολουθίας:

«Οιμοι, ποιον άγώνα έχει ή ψυχή χωριζομένη έκ του σώματος!

Προς τούς Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα άπρακτα καθικετεύει.

Προς τούς ανθρώπους τάς χείρας έκτείνουσα ούκ έχει τον βοηθούντα».

Πλησίασε μέ δάκρυα τον ετοιμοθάνατο καί του είπε:

—        Χρήστο μου, σέ αξίωσε ό καλός Θεός να είσαι άπόλυτα έτοιμος να τον συναντήσεις. Να δεις, πού ό Γέροντας Γαβριήλ θά σέ περιμένει, να σέ πάρει στην άγκαλιά του!

Τότε άνοιξε τά μάτια ό Χρήστος καί μέ δύσπιστη άγωνία ρώτησε:

—        Αλήθεια, θά μέ περιμένει, να μέ πάρει στήν άγκαλιά του;

Ό π. Χαρίτων μέ πειθώ μοναδική, άνωθεν προερχομένη, του έπανέλαβε:

—        Ναί, Χρήστό μου, θά σέ πάρει στήν αγκαλιά του!

Ένα δάκρυ ανακουφιστικό κύλησε από τά μάτια του αρρώστου καί σταμάτησε να μιλάει. Σέ δύο ώρες είχε κοιμηθεί τον ύπνο των δικαίων.

Ό π. Χαρίτων τις έπόμενες ήμερες είχε έντονη ανησυχία. Ποιος είμαι εγώ, έλεγε, πού τάζω Παράδεισο;

Πώς είπα στον Χρηστό ότι ό Γέροντας Γαβριήλ θά τον πάρει στήν άγκαλιά του; Θεέ μου, δείξε μου κάποιο σημείο, γιά να ήρεμήσω!

Εκείνες τις ήμερες βρισκόταν στήν Αγγλία, σέ Νοσοκομείο, ή Βασιλική, άσθενής πού ό Γέροντας πολλές φορές τήν είχε βοηθήσει πνευματικά καί οικονομικά στήν πολυχρόνια περιπέτεια της ύγείας της. Μάλιστα ήταν αυτή πού μετά τό θάνατό του ό  γέροντας τήν είχε επισκεφτεί πάλι στο Νοσοκομείο τού Λονδίνου καί για μισή ώρα τήν παρηγορούσε μέ τά λόγια της αγάπης του, όπως όταν ήταν ζωντανός. Μέ τον ίδιο θαυμαστό, «πνευματικό τρόπο», τήν πλησίασε, τήν παρηγόρησε, τής είπε ότι ό αγαθός Κύριος τήν παιδαγωγεί μέ τήν

ασθένεια της καί πρέπει να κάνει ύπομονή. Πριν την άποχαιρετήσει, της είπε:

— Βασιλική μου, όταν έπικοινωνήσεις μέ τούς άδελφούς μας καί τά πνευματικά μου παιδιά στήν Κύπρο, να τούς δώσεις χαιρετισμούς καί ιδιαίτερα στον π. Χαρίτωνα να πεις ότι τό φίλο του Χρηστό τον έχω στην αγκαλιά μου. Φυσικά ή Βασιλική τίποτα δέν γνώριζε περί Χρήστου.

Όταν πληροφορήθηκε τά νέα ό π. Χαρίτων, ξέσπασε σε λυγμούς καί φώναζε:

— Γέροντα μου, σε ευχαριστώ! Κύριέ μου, σε ευγνωμονώ, πού άκουσες τις προσευχές μου, όπως ακούεις τα κτυπήματα όλων μας πού κτυπούμε την πόρτα του ελέους Σου.

Ό Θεός μας, είναι αλήθεια, ότι ακούει τις προσευχές μας, όπως είναι βέβαιο ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή, όπως βεβαιώνει αυτό τό θαυμαστό περιστατικό, καί ότι ό Γέροντας Γαβριήλ απολαμβάνει της χαράς τών Αγγέλων.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ Ο ΑΓΙΟΒΑΡΝΑΒΙΤΗΣ. Ο ΑΝΑΠΑΥΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΜΌΝΗ ΤΟΥ ΚΥΚΚΟΥ. ΔΡΟΣ ΧΑΡΆΛΑΜΠΟΣ ΜΠΟΥΣΙΑΣ