Ένας στρατιώτης στην έξοδο του από το στρατόπεδο, ως επί το πλείστον, θα τρέξει να πάει στην κοπέλα του, στους δικούς του, στους φίλους του, στον τόπο του, αλλά σπάνια θα κατευθυνθεί σε μοναστήρι. Σπάνιος νέος όμως όπως ήταν ο Γεράσιμος Φωκάς, στην έξοδο του από το στρατόπεδο στην Άρτα, όπου υπηρετούσε, γέμισε δύο μεγάλες σακούλες με πορτοκάλια και μανταρίνια και έφτασε στο Λουτράκι για να ανέβει στο μοναστήρι του Άγίου Παταπίου.
Είχε πέσει το σούρουπο όταν πήρε ταξί για τον Άγιο Πατάπιο. Κρατούσε κι ένα τεράστιο κομποσκοίνι και δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητος. Δεν ήταν όμως καθόλου διατεθειμένος να αρχίσει κουβέντα με τον ταξιτζή που τον πυρπολούσε με ερωτήσεις και σχόλια στα οποία απάντηση δεν έπαιρνε.
“Δεν μπορεί κανείς να βρει ησυχία. Πάρε με εκεί, άνθρωπε μου, και μη σε νοιάζει”.
Όταν έφτασε κτύπησε την κλειστή πόρτα και αμέσως του άνοιξε χαρούμενη μια μοναχή λέγοντάς του:
”Καλώς ήρθες, Γεράσιμε, σε περιμέναμε, και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πεθύμησα να έχω ένα μανταρίνι. Όλο και το σκεφτόμουνα σήμερα”...
Επίσης πάντοτε ο π. Γεράσιμος έλεγε:
“Έχω γνωρίσει μεγάλους ανθρώπους και θα είμαι αναπολόγητος”...
Μεταξύ αυτών των μεγάλων ανθρώπων που είχε γνωρίσει ήταν και ο πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Κορίνθου και κτίτωρ της Μονής του Αγίου Παταπίου π. Νεκτάριος Μαρμαρινός, ο οποίος κάποτε, όπως έλεγε ο π. Γεράσιμος, εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά απευθύνθηκε στο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη και του εκμυστηρεύθηκε ότι θέλει να φύγει από τη θέση του, ίσως να αποσυρθεί σε μοναστήρι. Και ο π. Ιάκωβος, λυπημένος γύρισε και του έθεσε το ερώτημα:
“Και να σβήσει η λαμπάς της Κορίνθου”;
Και έμεινε και η λαμπάς δεν έσβησε ... Έτσι γίνεται, κάποιοι, λίγοι και σπάνιοι μένουν και οι λαμπάδες δεν σβήνουν ...
“Τι σου είπε ο Γέροντας;”
“Να κάτσω εκεί που είμαι,γιατί έχω μαγαζί γωνία.”
“Μαγαζί γωνία;”
“Ναι, μαγαζί γωνία, δύο νομούς, λέει, εξομολογώ”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου