Όταν η ιεραποστολή και η πίστη καταφέρνουν να νικήσουν τα μάγια. Η πίστη που νικάει τα μάγια

Στο συνηθισμένο άγονο ερώτημα «Γιατί να πάει ένας χριστιανός στην Αφρική με σκοπό να μιλήσει για την Ορθοδοξία; Άσε αυτούς τους φουκαράδες να έχουν τη δική τους πίστη στους θεούς τους», o άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος αντιπροτείνει: «Γνώρισα έναν άνθρωπο, ο οποίος αγαπούσε τόσο πολύ τους αδελφούς του, που έλεγε: "Θεέ μου, θέλω να σώσεις τους αδελφούς μου∙ και να τους σώσεις όλους. Αν τυχόν δεν σώσεις όλους τους αδελφούς μου, δεν θέλω να σώσεις ούτε εμένα. Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει παράδεισος, χωρίς τους αδελφούς μου”». Από την άλλη μεριά, «ψήγματα και κομμάτια αλήθειας» υπάρχουν παντού∙ αλλ’ έχει σημασία να βρεις το ολόκληρο. Γι’ αυτό κι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, κάποτε είπε: «Κοιτάξτε, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία, όλες τις πίστεις, κι έχω βρει ότι όλες είναι κάλπικες και η δική μας είναι η αληθινή».

Η Εκκλησία μας γιορτάζει την εβδομάδα της εξωτερικής Ιεραποστολής και στη γιορτή δεν αγνοείς όσους γιορτάζουν: Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ζώντας στο Άγιον Όρος συναντήθηκε με την δύναμη της πίστης μας και στη δύσκολη ώρα βγήκε έξω κι έσωσε το γένος ολόκληρο.

Δύσκολη ώρα είναι όταν σήμερα αδέλφια μας σε άλλη ήπειρο παραδίνονται στους θεούς της μαγείας. Η Εκκλησία είναι ζωντανή και κάποιοι άνθρωποί της τότε και σήμερα εναντιώνονται στην απάθεια και ανοίγουν φτερά για τη μαύρη ήπειρο παλεύοντας για τη σωτηρία της οικουμένης.

Ο μοναχός Νικόλαος από την Ιερά μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, με την ευχή του μακαριστού γέροντος Γεωργίου Καψάνη, άφησε το μοναστήρι της μετανοίας του και για πέντε χρόνια βοηθούσε την Ιεραποστολική προσπάθεια στην Κεντρική Αφρική, μαζί με τον νυν Μητροπολίτη Μελέτιο, τον Ιερομόναχο Βαρνάβα ηγούμενο του πρώτου εκεί ανδρικού μοναστηριού, τους μοναχούς Δαμασκηνό, Ευθύμιο και Κύριλλο, όλοι τέκνα της ίδιας μονής.

Ο πατήρ Νικόλαος σήμερα, με την ευχή του ηγουμένου Χριστοφόρου, που εξακολουθεί να ενισχύει το έργο της εξωτερικής ιεραποστολής αφηγείται στην «Oρθόδοξη Αλήθεια»: «Υπάρχει προσκόλληση των Ιθαγενών στα μάγια και την ειδωλολατρία. Αρκετοί, θέλοντας να προφυλαχθούν από κακόβουλες ενέργειες κατά έναν τρόπο μόνιμο, εμφυτεύουν στο σώμα τους τα μάγια, ώστε να έχουν διαρκώς την προστασία τους. Αυτό επιτυγχάνεται κάνοντας μια μικρή τομή, συνήθως στο μπράτσο τους, όπου τα τοποθετούν και μετά, όταν θρέψει η πληγή, αυτά παραμένουν εγκλωβισμένα μέσα τους για πάντα.

Υπάρχουν τραγικές περιπτώσεις παιδιών που οι γονείς τους τούς έχουν κάνει εμφυτεύματα και οι δαιμονικές ενέργειες πάνω τους είναι εμφανείς. Η λατρεία όσων παραμένουν στην ειδωλολατρία γίνεται κυρίως τις νυκτερινές ώρες. Την ώρα που εμείς εγειρόμαστε στα Μοναστήρια να διαβάσουμε το μεσονυκτικό και τον όρθρο και να σιγοψιθυρίσουμε με κατάνυξη το: “Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν Σοι Αγαθέ...”, αυτοί εγείρονται για να υμνήσουν τα πνεύματα της πονηρίας».

Ο πατήρ Νικόλαος θυμάται και μας περιγράφει μια εμπειρία που έμεινε έντονα στη μνήμη του: «Όταν είχαμε πάει για Βαπτίσεις στο ποτάμι στην πόλη Μπουκάμα βγαίνοντας έξω στην ύπαιθρο, από το κατάλυμα όπου φιλοξενούμασταν τη νύχτα, για να απολαύσω την ησυχία και την ξαστεριά, άκουσα να φθάνουν από μακριά οι ρυθμικοί ήχοι του ταμ-ταμ και οι άναρθρες κραυγές των επικαλουμένων τα πνεύματα. Σου προκαλούσαν αποστροφή και μια ανατριχίλα στη σκέψη ότι αυτή τη στιγμή δίνεται εξουσία στον σατανά να κυριαρχεί πάνω στις αθάνατες ψυχές αυτών που τον επικαλούνταν. Όμως τα έργα αυτά μπορεί να εκφοβίζουν και να επηρεάζουν κάποιους, καθίστανται ωστόσο ανίσχυρα και διαλύονται σαν καπνός, όταν διαβαστούν οι ευχές της Εκκλησίας μας από τον Ορθόδοξο ιερέα ή βρεθούν μπροστά στη δύναμη του Αγιασμού.

Ενθυμούμαι κάτι που είχε συμβεί σ’ έναν φιλοξενούμενο της Ιεραποστολής μας. Είχε αγοράσει από κάποιον ιθαγενή ορισμένα αναμνηστικά ξυλόγλυπτα λαϊκής τέχνης. Μεταξύ αυτών ήταν και μια αντίκα. Αυτό όμως ήταν το είδωλο που χρησιμοποιούσε ένας μάγος στις τελετές του και το είχε πουλήσει. Μέσα στο είδωλο ο μάγος είχε τοποθετήσει μικροαντικείμενα που του έδιναν δαιμονική δύναμη. Όταν ο μάγος το πούλησε, ίσως γιατί είχε ανάγκη, αφαίρεσε τα μικροαντικείμενα αυτά, αλλά του διέφυγε ένα που παρέμεινε στο είδωλο. Αργότερα ενώ αυτός που το αγόρασε κοιμόταν αμέριμνος, τη νύχτα που ο μάγος έκανε τις τελετές του, ξύπνησε ξαφνικά από τους ήχους μουσικής που προέρχονταν από το διπλανό δωμάτιο, όπου είχε τοποθετήσει το αγορασμένο αντικείμενο. Με φόβο και έκπληξη είδε το είδωλο αυτό να χορεύει μόνο του. Αντιλήφθηκε ότι ήταν δαιμονική ενέργεια και αμέσως πήρε τον Αγιασμό και το ράντισε. Τότε το αντικείμενο έχασε τη δύναμή του και ακινητοποιήθηκε. Έχοντας και εγώ μια παρόμοια εμπειρία όταν αγόραζα αναμνηστικό, αμέσως μετά τα ράντιζα για κάθε ενδεχόμενο. Οι μάγοι γνωρίζουν καλά τη δύναμη του αγιασμού και των ευχών της Εκκλησίας μας και γι’ αυτό βλέπουν τους ιερείς με εχθρικό μάτι και τους αποφεύγουν γιατί τους χαλούν τις “δουλειές τους”. Ο ιθαγενής ιερέας πατήρ Ιάκωβος που έχει ζήσει εκ των έσω και από την γέννησή του μέχρι σήμερα τη μαγεία στη χώρα του, αποκαλύπτει στους συνεργάτες από την Ελλάδα ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για μάγους αλλά και μάγισσες που κλέβουν μωρά, τα σκοτώνουν και παίρνουν ως κινητήριο δύναμη την καρδιά και το αίμα τους. 

Το ονομάζουν μάλιστα αυτό «βενζίνη» και σε κάποιες τελετές πίνοντάς το πετούν στον αέρα κάνοντας μάχες με μάγους γειτονικών χωριών για να επιδείξουν τις δυνατότητές τους σ’ ένα είδος αγώνων.

Η εμμονή των ανθρώπων αυτών στην ειδωλολατρία, σήμερα στον 21ο αιώνα, προκαλεί λύπη και πόνο σ’ εμάς που τα πληροφορούμαστε. Πόσο όμως θα πρέπει να θλιβόμαστε για όσους από εμάς εδώ στην Ελλάδα, που ενώ υποτίθεται ότι δίνουμε τα φώτα σε άλλους, εντούτοις καταφεύγουμε στα μέντιουμ, τους πνευματιστές, την εξέταση του ωροσκοπίου και του καφέ, που είναι και αυτά μια μορφή ειδωλολατρίας.

.

Όλες αυτές τις καταστάσεις έχοντας προ οφθαλμών ο Ορθόδοξος ιεραπόστολος γνωρίζει καλά ότι πρέπει να αγωνισθεί υπεράνθρωπα για να τις υπερνικήσει, διότι “ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις”» (Εφ. 6,12).

Στη συνέχεια ο πατήρ Νικόλαος μας μίλησε για το έργο των αιρετικών που ενεργούν διαβρωτικά με πολύ μεγάλη ταχύτητα. 400 αιρέσεις χρησιμοποιούν ως πεδίο δράσης τον τόπο αυτό, ανάμεσά τους, ταμπερνάκλ, νεοαπόστολοι, εκκλησία ροκ του Χριστού, αντβεντιστές, καλβινιστές. Πίσω από αυτές υπάρχουν μεγάλα κέντρα της Δύσης τα οποία τους χρηματοδοτούν και τους ενισχύουν με κάθε τρόπο.

«Έχουν πολλούς ευκτήριους οίκους στις πόλεις, αλλά έχουν εισχωρήσει σε όλα σχεδόν τα χωριουδάκια μέσα στα δάση. Διαβαίνοντας την πόλη και περνώντας έξω από τους ναούς αυτούς μαθαίνεις τον τρόπο της λατρείας τους. Ακούγαμε κλάματα και οδυρμούς, αλλού φωνές από κάποια υψίφωνο σαν σοπράνο σε όπερα, αλλού ρυθμικά τραγούδια, αλλού τους βλέπαμε να κάθονται οκλαδόν σε εξωτερικούς χώρους φορώντας άσπρες μακριές κελεμπίες, βαστάζοντας μια μεγάλη ράβδο στα χέρια με κουρεμένο εντελώς το κεφάλι τους. Προσπαθούν να μπουν και στην τελευταία καλύβα για να επηρεάσουν τους ιθαγενείς.

Θέλει πολύ αγώνα για να συγκρατήσουμε τους πιστούς μας και να τους τονώσουμε την πίστη μέσα σ’ αυτή την πανσπερμία των αιρέσεων και να κάνουμε στους υπόλοιπους σωστή Ιεραποστολή».

Συνομιλώντας με τον μοναχό Νικόλαο για τη μαγεία, για την Αφρική και το μόχθο των ιεραποστόλων είχαμε την αίσθηση ότι συντελείται -εδώ και χρόνια- ένα θαύμα με τον μυστικό τρόπο που ένα λουλούδι ανοίγει τα πέταλά του και αποκαλύπτει την ομορφιά του και που όλοι θεωρούν το γεγονός αυτονόητο, αλλά δεν είναι.

Η Ελλάδα, μια χώρα που δεν διαθέτει ούτε κατά διάνοια τους υλικούς πόρους της Δύσης, με σιωπηλή εργασία έχει καταφέρει να κτίσει Εκκλησιές, σχολεία και νοσοκομεία σε πόλεις και χωριά της Αφρικής. Η Ελλάδα και η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογίες, αλλά αποτελούνται από πρόσωπα. Ενεργούν όπως ο Δαβίδ που χλευάζει τους νόμους της λογικής με τη σφεντόνα του εναντίον του Γολιάθ που ήταν ταλαίπωρος από τον ναρκισσισμό του και νικά. Ο ναρκισσισμός είναι ένα βάσανο και ο χριστιανός καλείται να μην ζήσει βασανισμένος απ’ αυτόν. Έτσι ο ιεραπόστολος εργάζεται ταπεινά και βλέπει αποτελέσματα που τον ξεπερνούν.

Ο φτωχός μάρτυρας ιεραπόστολος άγιος Κοσμάς από την Αιτωλία έλεγε στους κατατρεγμένους από τους Τούρκους συμπατριώτες του: «Κοιτάξτε, δεν έχω τίποτε δικό μου∙ ένα ράσο έχω κι αυτό το έχω για σας∙ όλα ό,τι έχω είναι για σας. Κι έχω ένα σκαμνί, στο οποίο πατώ επάνω∙ και το σκαμνί αυτό, άλλοι το λένε θρόνο, άλλοι το λένε σκαμνί. Να σας πω τι είναι; Δεν είναι ούτε σκαμνί, ούτε θρόνος, αλλά είναι ο τάφος μου∙ και μέσα από αυτόν τον τάφο μιλάει ο νεκρός εαυτός μου. Κι αν εγώ δεν μπορώ να σας πω τίποτε, με σώζει Aυτός, που μπορεί να διδάξει όλη την οικουμένη, τους αρχιερείς, τους βασιλείς και όλο τον κόσμο».

Με αυτή την παράδοση να δυναμώνει την πίστη μας, σήμερα ιερείς, καλόγεροι και λαϊκοί βαδίζουν στις πατημασιές των ηρώων της Εκκλησίας και ξενιτεύονται στην οικουμένη και την κάνουν σπίτι τους, δεν έχουν πρόγραμμα να νοιάζονται για τη ζωή τους, παρά την παραδίνουν να τη σώζει Αυτός που μπορεί να διδάξει την οικουμένη και δεν μπορούν να νιώσουν τι είναι ο παράδεισος χωρίς τους αδελφούς τους.

____________

Σοφία Χατζή

δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 07.03.2018