“ Ίδιον της Αγάπης αυτής είναι να συμπάσχει μετά πάντων ...”
Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί ξεχωριστό, σπάνιο, στον κόσμο δυσεύρετο άλλο σαν κι αυτό. Αγαπούσε πολύ τους φτωχούς, τους καταφρονεμένους, τους βασανισμένους ... Ζωή απίστευτη, να μοιάζει βγαλμένη από παραμύθι, όμως τόσο γεμάτη Αλήθεια που ο κόσμος τούτος να είναι πολύ στενός για να την χωρέσει ...
Κάποτε αντάμωσε μια γυναίκα χτυπημένη από τη χειρότερη συμφορά που μπορεί να βρει άνθρωπο, μια γυναίκα που ταλαιπωρήθηκε φρικτά από το ακάθαρτο πνεύμα. Την συμπόνεσε, δεν την προσπέρασε, της συμπαραστάθηκε.
Άρχισε αυτή τη φροντίδα νεαρός έφηβος ο Γεράσιμος Φωκάς και την συνέχισε με συνέπεια για χρόνια μέχρι που o ίδιος της έκλεισε τα μάτια μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Κινητήριος δύναμη ήταν γι αυτόν μια Αγάπη που είχε θρόνο την καρδιά του.
“Η αγάπη αύτη είναι ως προς την προέλευσιν αυτής αθάνατος. Τα παθήματα δεν ζημιούν αυτήν. Ίδιον αυτής είναι να συμπάσχει μετά πάντων ...”*
“ Η γνωριμία με την Τασία ξεκίνησε το 1965 όταν την είδα μαζί με τη μητέρα της έξω από την Σισσιώτισσα, εκεί στη γέφυρα, όπου περίμεναν με πολλούς άλλους ανθρώπους να υποδεχθούν στο Αργοστόλι τον νέο τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Προκόπιο. Ήξερα για την τραγωδία τους. Τις είδα και τις λυπήθηκα. Αποφάσισα να πάω στο σπίτι τους να τις επισκεφτώ. Το είπα στη γιαγιά μου, την Ελευθερία, τη μητέρα του πατέρα μου, πιστή και ευαίσθητη γυναίκα, και αυτή πήγε και μου έφερε μερικές τσάντες ψώνια για να μην πάω με άδεια χέρια. Από την ημέρα εκείνη άρχισε ο σύνδεσμος με την Τασία. Από το 1965, μέτρα πόσα χρόνια”; Κι εμείς μετρούσαμε ...
Ναι, το 1965 ήταν μόλις 14 χρονών παιδί ο Γεράσιμος Φωκάς και συμπόνεσε δύο ξένες γυναίκες, πολύ ταλαιπωρημένες, βασανισμένες, της ζωής αγωνίστριες, που όμως δεν είχαν πάψει ποτέ να έχουν τα θάρρη τους στον Θεό. Να γιατί κι Αυτός έστειλε τέτοιο επίγειο άγγελο να τις στηρίξει. Η Τασία Βανδώρου έφυγε από τη ζωή το 2012. Για 47 συναπτά έτη ο π. Γεράσιμος την φρόντιζε καλύτερα από παιδί της. “Η μάνα της ήταν μία αρχόντισσα και στο γένος και στο ήθος”, έλεγε ο π. Γεράσιμος για τη Βιργινία Βανδώρου το γένος Σδρυν, που κατά την περίοδο της κατοχής έχασε πολλά παιδιά και μια βόμβα εμπρηστική κατέκαψε το αρχοντικό τους.
“Μετά το σεισμό του 1953 ζούσαν σε παραπήγματα. Η νεαρή Αναστασία πήγε σε μια γειτονική σκηνή όπου κάποιος ψυχορραγούσε. Του κράτησε το χέρι και όταν οι δικοί του κατάλαβαν ότι ξεψύχησε, κάποιος βλαστήμησε και η νεαρή Αναστασία κατελήφθη από το ακάθαρτο πνεύμα.... Δεν είναι αποκύημα της φαντασίας και γι αυτό ας μην έχουν τη βλασφημία στα χείλη οι άνθρωποι. Πάντα καιροφυλακτεί η κακιά ώρα”.
“Το σπίτι του Ιώβ” ήταν το σπίτι της οικογένειας Βανδώρου, η μια δυστυχία διαδεχόταν την άλλη, αλλά η Βιργινία είχε πίστη ακλόνητη, σαραντάρια αλάδωτα, το ένα μετά το άλλο, αδιάλειπτη προσευχή, παραμονή στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου και συμμετοχή στις ακολουθίες.
“ Ο αφέντης μου, ο ιατρός μου, ο άγιος μου, δεν απέστρεψε το πρόσωπο του από τη δυστυχία μου. Μαζί με τον άλλο μεγάλο αφέντη μου, τον Απόστολο Ανδρέα με ελευθέρωσαν”, ομολογούσε η κ. Τασία και δοξολογούσε το Θεό που διατηρούσε το νου της ακέραιο και τη σκέψη της καθαρή.
“Την εκκλησιά μου, να μην στερηθώ την εκκλησιά μου, που είναι η ζωή μου”, έλεγε και ο π. Γεράσιμος φρόντιζε ιδιαιτέρως γι αυτό, ακόμη κι όταν έλειπε. Πολλά τα συμβάντα με την κ. Τασία που εν καιρώ αξίζει να γίνουν γνωστά, γιατί αποκαλύπτουν αλήθειες και διδάσκουν.
*Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, σελ. 158.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου