Heinz Nussbaumer . Μόνος, κι όμως όχι μόνος

Heinz Nussbaumer Μόνος, κι όμως όχι μόνος               Ο Χάϊντς Νουσμπάουμερ γεννήθηκε το 1943 σε μια γερμανική λουτρόπολη δίπλα στην Αυστρία, το Μπάντ Ράϊνχελχωλ. Σπούδασε στο γειτονικό του Σάλτσμπουργκ ιστορία τέχνης, πολιτική φιλοσοφία και θεολογία. Έγινε δημοσιογράφος και τιμήθηκε πολλές φορές για την ποιότητα των κειμένων του. Στην τηλεόραση παρουσίασε τη σειρά εκπομπών “Philosophicum”, όπου συζητούσε με διάφορους θρησκευτικούς ηγέτες προβλήματα της εποχής μας και της θρησκείας τους. Πολύ γνωστές έγιναν οι εκπομπές του για το Θιβέτ και οι συζητήσεις του με τον Δαλάϊ Λάμα. Εκπομπές του τις έβγαλε και βιβλίο, όπως το βιβλίο για τον Χομεϊνί, για τον Καρδινάλιο Καίνιχ που υπήρξε πρωτεργάτης της ένωσης Καθολικισμού και Ορθοδοξίας, κ.ά.                Σε αυτό το πλαίσιο, της παρουσίασης ιερών χώρων των θρησκειών, επισκέφθηκε πολλές φορές και το Άγιον Όρος. Το Όρος το αγάπησε, γι αυτό  προσπάθησε να το καταλάβει σε βάθος και να διαδώσει το μήνυμά του. Καρπός αυτής του της μέριμνας είναι το προκείμενο βιβλίο. Είναι μια πράξη μεγάλης τόλμης της Επταλόφου να εκδώσει μεταξύ των ορθοδόξων βιβλίων που εκδίδει και το βιβλίο ενός ανθρώπου που πολλοί θα τον θεωρούσαν οπαδό της διαβόητης Νέας εποχής (πανθρησκευτικής ένωσης). Ο μεταφραστής Δ. Μαντζούρης φέρνει το κείμενο κοντά στην ορθόδοξη ορολογία. Παρ΄όλα αυτά, η έκδοση αποτελεί γόνιμο τόλμημα.

Προσωπικά, δεν ήθελα ποτέ να πάω στο Άγιον Όρος. Με ρώτησε κάποτε ο άγιος Πορφύριος γιατί αυτό. Του απάντησα «Γέροντα, και όσο ήσασταν στα Καλλίσια ερχόμασταν με τον π. Ειρηναίο στην εκκλησιά δίπλα στο κελάκι σας, αλλά δεν σας επισκέφθηκα ποτέ. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να σας ενοχλήσω με την άσκοπη παρουσία μου. Έτσι και με το Όρος. Δεν θέλω να πάω ως τουρίστας και να κοιτώ τους θησαυρούς των μονών και τους μοναχούς ως αξιοπερίεργα όντα». Δεν μου είπε ότι κάνω λάθος. Μου είπε μόνον, «Να πας το ταχύτερο στο Άγιον  Όρος, διότι όπως υπάρχει η φυλλοβολή υπάρχει και η ψυχοβολή. Μη πας και μείνεις κάπου. Να περπατάς, να περπατάς στα μοναστήρια και στα μονοπάτια και παντού, να πατήσεις πάνω στα βήματα χιλιάδων αγίων ψυχών και να αφήσεις τον εαυτό σου να αδειάζει από όσα σκέφτεσαι ώστε να μπορεί να εισπράξει αυτά που δεν ξέρει και δεν έχει νιώσει». Έτσι πήγα.               Ο Νάουσμπάουμερ  στάθηκε ένας ευσεβής και προσεκτικός προσκυνητής, απ΄ όσα διαβάζουμε στο αξιόλογο βιβλίο του. Το σεβασμό του τον αναδεικνύει κάθε σελίδα του βιβλίου. Είναι ικανός γνώστης της σύγχρονης φιλοσοφίας και  κατανοεί σε βάθος το θρησκευτικό αίσθημα. Βέβαια, και ο συγγραφέας όπως και εμείς στη συντριπτική μας πλειοψηφία, είναι δύσκολο να προσλάβουμε τι σημαίνει ο αγιορείτης. Κατανοούμε ότι είναι ένας άνθρωπος που η ψυχή του είναι σταθερά ανοιγμένη στο θαύμα, στην υπέρβαση. Πώς να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό εμείς που η η ζωή μας είναι ανοιχτή σταθερά στην πεποίθηση ότι το θαύμα γίνεται ενίοτε, και δεν είναι φυσικό αλλά ανατροπή του φυσικού ανεξήγητη…  Πώς να νιώσουμε σε βάθος ένα πλάσμα που ο βίος του είναι προσευχή, εμείς που προσευχόμαστε μόνο υπό όρους…        Θυμάμαι μια φορά που ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης προσευχήθηκε για μένα και τη γυναίκα μου με το χέρι του πάνω στα κεφάλια μας, στρέφοντας το κεφάλι και μιλώντας στην Παναγία όπως μιλάμε στη μητέρα μας: απλά, χωρίς σταυρούς και προσφωνήσεις, έτσι που μου πήρε λίγα λεπτά να καταλάβω ότι προσεύχεται και ότι τώρα μιλάει στην Παναγία με την απόλυτη βεβαιότητα ότι ήταν εκεί, παρούσα, έβλεπε κι άκουγε το παιδί της που της έλεγε τι να κάνει… Ως και ο τόνος της φωνής, οι βεβαιότητες της συνείδησής του μας είναι όλως ξένες.               Γι αυτό διάβασα το βιβλίο του Νάουσμπάουμερ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και χάρηκα διότι κατάλαβε πολύ καλά ότι ο αγιορείτης καλόγερος είναι όχι σαν εμάς. Είναι ένας άλλος. Μας νιώθει αλλά δεν ανήκει στον κόσμο μας.  Ζεί ανάμεσά μας, ζει για μας, αλλά δεν ανήκει σε μας.