Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΑΓΙΟΣ
Ο πατέρας μου , εδώ και δεκαέξι χρόνια αναπαυμένος, τιμούσε πολύ τον Άγιο Νικόλαο και ως λαϊκός άνθρωπος εκφραζόταν με τρόπο αισθαντικό για τον Άγιο. "Λεβέντης Άγιος", " ωραίος και με μπέσα¨''Νόμιζα οτι η αιτία ήταν το γεγονός ότι η ενορία του στο χωριό του, το Επιτάλιον Ηλείας, είναι ο ναός του Αγίου Νικολάου. Προς το τέλος της ζωής του μας αποκάλυψε την αιτία.
Στον πόλεμο , 6 Δεκεμβρίου 1940 , ο πατέρας μου λοχίας τότε Ιππικού, με την μονάδα του βεβαίως, είχαν εμπλακεί σε σκληρή μάχη με τους Ιταλούς , στον Παραλιακό Τομέα του Μετώπου. Από τα ξημερώματα το μυαλό του ήταν στο χωριό του και στο μεγάλο πανηγύρι που γινόταν εκεί.Μάλιστα του είχε κωλύσει και έψελνε συνεχώς τροπάρια της ακολουθίας που θυμόταν. Κυρίως δε το Δοξαστικό των Αίνων σε ήχο πλ. Α΄ " Σαλπίσωμεν ενσάλπιγγι ασμάτων" , το οποίο ειρρήσθω εν παρόδω το θυμόταν και το έψελνε σε όλη του τη ζωή. Κάποια
στιγμή , όμως, τον επεσήμανε ένα ιταλικό καταδιωκτικό και ο πιλότος θεώρησε καλό να επιτεθεί. Όλοι σκορπίσθηκαν στα πρανή του υψώματος, ο πατέρας μου δίνοντας τις σχετικές οδηγίες στην ομάδα του καθυστέρησε και έμεινε ακάλυπτος. Ο Ιταλός τον θεώρησε εύκολο στόχο και του επιτέθηκε. Αυτός έπεσε σε κάτι πουρνάρια που όμως δεν του παρέσχον ικανή κάλυψη. Τότε είδε με τρόμο τις ριπές του ιταλικού πολυβόλου να "γαζώνουν" το έδαφος με κατεύθυνση το σώμα του , να σταματούν πρίν αυτό και να συνεχίζουν μετα από αυτό. Είχε σωθεί. Απέδωσε την σωτηρία του στον Άγιο Νικόλαο και άρχισε να ψέλνει το τροπάριό του "Κανόνα πίστεως". Όταν απομακρύνθηκε το αεροπλάνο βγήκαν και οι άλλοι στρατιώτες περιμένοντας να αντικρύσουν σκοτωμένο το λοχία. Η χαρά τους ήταν απερίγραπτη.
Τελειώνοντας τη αφήγηση πρόσθεσε " Λεβέντης Άγιος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου