(Άννας Μαρίνη, Το διαμαντένιο βουνό, -εφηβική βιογραφία του οσίου Πορφυρίου).

Και ήρθε η πρώτη Αγρυπνία του Άγγελου. Οι γεροντάδες του πήγαιναν στις αγρυπνίες άλλων μοναστηριών χωρίς να τον παίρνουν μαζί τους. Έκριναν πως ήταν μικρός ακόμα, παιδί, και ήταν κανόνας στον Άθωνα, να μην κυκλοφορούν τα παιδιά έξω από το μοναστήρι ή τη σκήτη. Ο Άγγελος έμενε μόνος αυτές τις νύχτες, αλλά το έβλεπε φυσικό, αφού έτσι αποφάσιζε ο Οδηγός του. Να τώρα που θα πήγαινε στην πρώτη αγρυπνία του στο «Διαμαντένιο βουνό» των ονείρων του. Από νωρίς τον άφησαν οι γέροντές του να κοιμηθεί, γιατί ήταν μικρός και δεν θα άντεχε όλη τη νύχτα να μείνει ξάγρυπνος. Κατά τις δώδεκα η ώρα τον ξύπνησε ο μικρός γέροντας.

-Σήκω και ντύσου να πάμε στην εκκλησία.

Πετάχτηκε το παιδί, πλύθηκε και ντύθηκε στη στιγμή. Τον πήρε από το χέρι ο παππούλης, περπάτησαν στο σκοτάδι κάτω από τις μικρές λάμψεις των αστεριών, μα σαν έφθασαν και πέρασαν τη θύρα του ναού, ο Άγγελος δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Τόσοι καλόγεροι που στέκονταν γύρω, γύρω με ευλάβεια –ποτέ ως τότε δεν είχε δει τόσους πολλούς- οι πολυέλαιοι που φώτιζαν τις εικόνες στα προσκυνητάρια, τα καντηλάκια με τη μικρή φλογίτσα τους μπρος στις μικρές εικόνες, η ευωδιά του θυμιάματος χυμένη σε κάθε γωνιά και η γλυκιά, κατανυκτική ψαλμωδία τον κάρφωσαν άφωνο επί τόπου.

-Κράτα με, κράτα με παππούλη, θα πέσω, δε βαστώ.

Ψιθύρισε στο γέροντα. Εκείνος του έσφιξε το χέρι και του είπε σιγά:

-Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί να ασπαστείς τις εικόνες και μετά θα σταθείς δίπλα μου ως το τέλος. Μαζί θα πάμε να κοινωνήσουμε.

Έτσι έγινε, και η πρώτη αυτή αγρυπνία μαζί με όσα ένοιωσε και έζησε στην καρδιά του μέσα ο Άγγελος χαράχτηκαν για πάντα στο νου του.