Κύριε, γυναίκα ἁμαρτωλή, πολλά –
πολλά, θολά βαριά τά κρίματά μου.
Μά, ὦ, Κύριε, πῶς ἡ θεότης σου μιλᾶ
μές στήν καρδιά μου.
Κύριε, προτοῦ σέ κρύψη ἡ ἐντάφια γῆ
ἀπό τή δροσαυγή, λουλούδια ἐπῆρα
κι ἀπ’ τῆς λατρείας τήν τρίσβαθη πηγή
σοῦ φέρνω μύρα.
Οἶστρος μέ σέρνει ἀκολασίας … Νυχτιά
σκοτάδι ἀφέγγαρο, ἄναστρο μέ ζώνει,
τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας φωτιά
μέ καίει, μέ λιώνει.
Ἐσύ, πού ἀπ’ τά πέλαα τά νερά
τά ὑψώνεις νέφη, πάρε τα, Ἔρωτά μου,
κυλᾶνε, εἶναι ποτάμια φλογερά
τά δάκρυά μου.
Γύρε σε με! Ἡ ψυχή μου πώς πονεῖ!
Δέξου με, Ἐσύ, πού δέκτηκες καί γείραν
ἄφραστα ὡς ἐδῶ κάτου οἱ οὐρανοί
καί σάρκα ἐπῆραν.
Στ’ ἄχραντά σου τά πόδια, Βασιλιᾶ
μου, Ἐσύ, θά πέσω καί θά στά φιλήσω,
καί μέ τῆς κεφαλῆς μου τά μαλλιά
θά στά σφουγγίσω …
Τ’ ἄκουσεν ἡ Εὔα μές στό ἀποσπερνό
τῆς Παράδεισος φῶς ν’ἀντιχτυπᾶνε
κι ἀλαφιασμένη κρύφτηκε … Πονῶ,
Σῶσε, ἔλεος κάνε …
Ψυχοσῶστα, οἱ ἁμαρτίες μου λαός
τ’αξεδιάλυτα ποιός θά ξεδιαλύσει;
Ἀμέτρητό σου τό ἔλεος ὁ Θεός
ἄβυσσο ἡ κρίση …
Κωστής Παλαμάς
Απόσπασμα από το βιβλίο
Προσέγγιση των γεγονότων της Μεγάλης Εβδομάδος
Εκδόσεις Επιστροφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου