23 Ιανουαρίου Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω.

23 Ιανουαρίου 

Ο Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω. 

       O Άγιος Διονύσιος, κατά κόσμο Δημήτριος, γεννήθηκε στο χωριό Σκλάταινα της Καρδίτσας, περίπου στα τέλη του 15ου αιώνα. Πολύ μικρός έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στα γράμματα και βαθιά επιθυμία για το μοναχισμό. Πρώτος του σταθμός στην εκπλήρωση της επιθυμίας του, και αφού είχαν πια πεθάνει  οι δυο του γονείς, υπήρξαν τα Μετέωρα, όπου έγινε ρασοφόρος και μετονομάστηκε Δανιήλ, ενώ οι σπάνιες αρετές του κίνησαν το θαυμασμό των άλλων μοναχών.

   O πόθος στη συνέχεια για περισσότερη ησυχία, οδήγησε τα βήματά του στο Άγιο Όρος, όπου αναζήτησε διψασμένος τη μυστική ζωή του Πνεύματος. Εκεί, έγινε μοναχός στη Σκήτη του Πρωτάτου και πήρε το όνομα Διονύσιος.  Στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ἱερισσου καὶ λίγο ἀργότερα, ἱερέας.

    Κατόπιν ἐγκαταστάθηκε στὴν σκήτη τῆς Καρακάλου ὅπου ἔζησε ἐρημικὰ γιὰ δέκα ἔτη μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση, προσευχὴ καὶ νηστεία, βιώνοντας πολλὲς θαυματουργικὲς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ.  Εκεί έκτισε κελλί και μικρό Ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Στη συνέχεια επισκέφτηκε τους Αγίους τόπους, για να προσκυνήσει τα χώματα όπου περπάτησε ο Χριστός  και όταν επέστρεψε στο Άγιον Όρος,  ύστερα από επίμονες παρακλήσεις των μοναχών έγινε ηγούμενος της Μονης Φιλοθέου, την οποία εξυπηρετούσε μέχρι τότε ως ιερέας. Συνάντησε ὅμως ἀντιδράσεις ἀπό τούς Βούλγαρους μοναχούς ἐπειδή ἔκανε μεταρρυθμίσεις στό τυπικό τῆς Μονῆς καί ἡ ζωή του κινδύνευσε. Ἔτσι ἐγκατέλειψε τή Μονή Φιλοθέου καί μετέβη στή Μονή Τιμίου Προδρόμου στή Βέρροια, τήν ὁποία ἀνακαίνισε.

    Ὕστερα ἀπό παρέλευση δεκαετοῦς περίπου γόνιμης παρουσίας στή Βέροια, οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ἐπεδίωξαν νά τόν κρατήσουν κοντά τους γιά νά γίνει Ἐπίσκοπός τους. Εκείνος  περιφρόνησε και πάλι τις τιμές, καί κατέφυγε, πριν το 1535, στον Όλυμπο. Εκεί σε θαυμάσια τοποθεσία άρχισε να κτίζει μοναστήρι και μικρή εκκλησία˙  συκοφαντούμενος όμως από τους κατοίκους της περιοχής  ἐκδιώχθηκε ἀπὸ τὸν Όλυμπο  καὶ ἀνεχώρησε γιὰ τὸ Πήλιο, ὅπου ἵδρυσε τὴν Μονὴ τῆς Αγίας Τριάδος Σουρβιᾶς.

 Μετὰ από τρία ἔτη, καὶ λόγω τῆς παντελοῦς ἀνυδρίας ποὺ ἔπληξε τὸν τόπο τῶν διωκτῶν του, ἐπέστρεψε ἐπισήμως μὲ πρόσκληση τοῦ διώκτη του, Ἀγᾶ Σάκκου, καὶ ἵδρυσε τὴν Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔπειτα ἀπὸ θαυματουργικὴ ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ. Ἐκτός ἀπό τό καθολικό ὁ Ἅγιος ἀξιοποίησε ὅλη τή γύρω περιοχή καί τά σπήλαια ὅπου ἔκτισε μικρούς ναούς.

  Ἀκόμη καί στήν κορυφή τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου ἡ φαντασία τῶν ἀνθρώπων ἔστησε τό θρόνο τῶν δώδεκα θεῶν, ὁ Ἅγιος φύτεψε τό δέντρο τῆς ἀληθινῆς πίστεως, κτίζοντας τά παρεκκλήσια τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ καί τῆς Μεταμορφώσεως, γιά νά μεταμορφώσει τό μυθικό βουνό σέ ὄρος ὑψηλόν τοῦ Πνεύματος, κατοικητήριον τῆς Τρισηλίου Θεότητος, καί νά ἐξαγιάσει μέ τήν θεία του ζωή τό φυσικό περιβάλλον, σύμφωνα μέ τό πατερικόν «... Προσκυνῶ τόν τῆς ὕλης Δημιουργόν... καί δι’ ὕλης τήν σωτηρίαν μου ἐργασάμενον». 

   Ο Άγιος Διονύσιος υπήρξε συγγραφέας μὲ πλούσιο ἁγιολογικὸ καὶ πνευματικὸ ἔργο, συντάκτης μοναστικῶν κανόνων, ἁγιογράφος καὶ ἀντιγραφέας χειρογράφων και παράλληλα ὑπόδειγμα  πνευματικῆς τελειότητος  καί πνευματικὸς ὁδηγὸς πλήθους ψυχῶν στα ζοφερά χρόνια της τουρκικης σκλαβιας. 

 

  Κοιμήθηκε ἐν εἰρήνη στίς 23 Ἰανουαρίου τοῦ 1542 στὸ σπήλαιο τοῦ Ἁγ. Λαζάρου και «εντίμως και οσιακώς» ενταφιάστηκε στο νάρθηκα του Καθολικού που έχτισε με τα ίδια του τα χέρια. Όταν μετά από χρόνια ανοίχτηκε ο τάφος, βρέθηκαν τα άγια λείψανά του να ευωδιάζουν με άρρητη ευωδία. 

  Ο ενάρετος βίος του Αγίου, η καρτερία  στους διωγμούς και στις  συκοφαντίες, το πολυποίκιλο έργο του, τα πάμπολλα θαύματά του,  τα ευωδιαστά  λείψανά του, τον καθιέρωσαν πολύ νωρίς στη συνείδηση των πιστών ως ένα γνήσιο φίλο του Χριστού, Άγιο μεταξύ των μεγάλων Οσίων θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας.     

     Ἡ μνήμη του τιμᾶται μέ ξεχωριστή εὐλάβεια ἀπό ὅλους τούς Πιερεῖς  ἀλλά καί ἀπό τούς κατοίκους τῆς ἰδιαίτερης πατρίδος του, τῆς σημερινῆς Δρακότρυπας τοῦ Νομοῦ Καρδίτσης. Τιμᾶται επίσης καί στή Σκιάθο, γιορτή που καθιέρωσε ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ὁ ὁποῖος συνέταξε καί  ἀσματική ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου. Ακόμη και  ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος,  τό 1948, κάνει ἀναφορά στά ἡμερολόγιά του γιά τόν Ἅγιο:  «Τό μεσημέρι μέ φωνάξανε πέντε γερόντοι... Εἴπανε γιά τόν Ἅη Διονύση πάνου στό Λιτοχώρι,γιά τό νερένιο χέρι τοῦ Ἅγιου ποὔδιωξε τούς κακούς τσομπάνους». 

   Η Χάρις του Θεού που σφράγισε τη ζωή του μεγάλου μας Αγίου, συνεχίζει μέχρι σήμερα να πιστοποιεί την ολοζώντανη  παρουσία Του στη ζωή των Πιεριέων, αλλά και των απανταχού ορθοδόξων που τιμούν και γεραίρουν την μνήμη του.

  Το θαυμαστό παράδειγμά του και η αγία ζωή του  ας καθοδηγεί και την δική μας πορεία.

             

Κ.Ν.Μ.