Περί Άγχους .Από το βιβλίο του Γέροντός μας "Λόγια Καρδιάς"

Περί Άγχους

Από το βιβλίο του Γέροντός μας "Λόγια Καρδιάς"

Στην παραβολή του Ευαγγελίου, όταν ο Χριστός επισκέφθηκε το σπίτι του Λαζάρου είδαμε, ότι η Μάρθα έτρεχε για να προλάβει να τακτοποιήσει τα πάντα.  Δηλαδή, στη σημερινή εποχή θα λέγαμε, ότι είχε άγχος.  Και είπε στο Χριστό, η αδελφή μου δεν με βοηθάει, αλλά η Μαρία, λέει ο Χριστός, διάλεξε την εκλεκτή μερίδα.  Και ποιά είναι η εκλεκτή μερίδα; Είναι ότι άκουγε το λόγο του Χριστού. 

Στη σημερινή δύσκολη εποχή που ζούμε, όπως έλεγε και ο Άγιος Πορφύριος, το άγχος είναι δαιμονικό.  Και βάζει στον άνθρωπο λογισμό ο δαίμονας για να τον αποσπάσει από την προσευχή. 

Ο μοναχός δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με το άγχος.  

Βλέπουμε στο Άγιο Όρος, ο χρόνος κυλάει ειρηνικά.  Οπότε όλα γίνονται με προσευχή και εκεί ο δαίμονας δεν μπορεί να κάνει τίποτα.  Στα Μοναστήρια τώρα και ειδικά στα κοσμικά Μοναστήρια, που υπάρχει μεγάλη συναναστροφή με τον κόσμο, εκεί πράγματι αρχίζει να φαίνεται το άγχος στους αδελφούς και τις αδελφές.  Να προλάβουν, να εξυπηρετήσουν, να μιλήσουν, να βοηθήσουν και όλα αυτά, τα οποία μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος, αλλά δεν πρέπει να έχει άγχος. 

Στον κόσμο τώρα, το άγχος είναι καθημερινό είναι συνυφασμένο με την ύλη.  Όλοι τρέχουν να προλάβουν και δεν καταφέρνουν τίποτα.  Όλοι οι άνθρωποι τρέχουν από το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Κάποτε ο Όσιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης ήταν σε ένα Νοσοκομείο και τον ανέβασαν λίγο πνευματικά του παιδιά στην ταράτσα και έβλεπε τον κόσμο να τρέχει με τέτοια ταχύτητα, ομως έκανε καλό λογισμό και είπε, ότι τρέχουν για να προλάβουν να προσευχηθούν. 

Το άγχος έχει εισχωρήσει βαθιά στην οικογένεια.  Οι γονείς είναι αγχωμένοι με το τι θα κάνουν τα παιδιά τους στον κόσμο, εάν θα βρουν δουλειά, εάν θα σπουδάσουν, εάν, εάν, εάν.  Και αυτό το βλέπουμε στην εξομολόγηση, χωρίς να καταλαβαίνουν οι ταλαίπωροι, ότι τα παιδιά τα έφεραν στον κόσμο, αλλά είναι παιδιά του Θεού και αντί να αγχώνονται θα πρέπει να προσεύχονται γι’ αυτά και ο Χριστός και η Παναγία θα κατευθύνουν τα διαβήματά τους. 

Στη σημερινή εποχή, που υπάρχει αυτή η ανασφάλεια στις δουλειές , το άγχος τους έχει καταβάλει.  Στα μοναστήρια όμως, όλα κυλούν ειρηνικά. Για αυτό υπάρχουν οι Ακολουθίες, που γίνονται καθημερινά και μετά από τις Ακολουθίες υπάρχει το διακόνημα, που σημαίνει, ότι όλα κυλούν ειρηνικά. 

Το διακόνημα που έχει ο κάθε μοναχός θα πρέπει να το κάνει με τέτοια απλότητα, διότι ζει στην υπακοή, άρα είναι κάτω από τη σκέπη του Θεού και δουλεύει το διακόνημα θεωρώντας το Χριστό απέναντί του.  Άρα λοιπόν, δεν μπορεί να εισχωρήσει άγχος αυτή τη στιγμή. 

Συνήθως, έχει το άγχος ο μοναχός ή η μοναχή, που δεν μπορεί να τακτοποιήσει τις οδηγίες του Γέροντα ή της Γερόντισσας και αυτά που έχουν ειπωθεί για τον προγραμματισμό να κυλούν ένα ένα, ο μοναχός ή η μοναχή προσπαθεί να κάνει λίγο από όλα και τελικά δεν κάνει τίποτα. 

Η τάξη είναι μεγάλο πράγμα.  Αρχίζοντας από το πρώτο, τελειώνομαι το πρώτο με προσευχή, δεν κοιτάμε τον χρόνο, μπαίνουμε στο δεύτερο με προσευχή και συνεχίζουμε.  Εάν έρθει η ώρα της Ακολουθίας και εμείς από τα πέντε κάναμε μόνο τα δύο, συνεννοούμεθα με το Γέροντα ή τη Γερόντισσα γι’ αυτά που έχουν απομείνει, πως πρέπει να τα χειριστεί.  Οπότε βλέπουμε, ότι η ευθύνη επανέρχεται σε αυτούς τους δύο και συνεχίζεται το διακόνημα σε νέα βάση, γιατί όλα πρέπει να κινούνται ειρηνικά.  Γι’ αυτό υπάρχει πάντα η αξιολόγηση.  Ποιό είναι επείγον να γίνει πρώτα αυτό κάνουμε και ακολουθεί μετά το δεύτερο και ούτω κάθε εξής και όλα γίνονται με την αδιάλειπτη προσευχή. 

Έτσι ειρηνεύομε.  Για αυτό, να ξέρει ο μοναχός, ότι το διακόνημα δεν είναι το πρωτεύον αλλά η Ακολουθία.  Και επειδή ο μοναχός πρέπει να είναι αμέριμνος, για αυτό ο,τι του αναθέτουν το κάνει με υπακοή και πιστεύοντας ακράδαντα, ότι αφού το κάνει με ευλογία δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.  Πολλές φορές όμως, εμείς επιτρέπομε στο δαίμονα να μας πειράξει, όταν σε αυτό που μας έχουν πει δείχνομε αμφιβολία ή κρατάμε διάλογο με το λογισμό. 

Εν κατακλείδι, τα πάντα πρέπει να αρχίζουν με προσευχή και να τελειώνουν με προσευχή.  Έτσι θωρακίζεται ο μοναχός από τα βέλη του πονηρού και από τη δαιμονική επήρεια  που έχουν.  Αμήν.

Ιερά Μονή Παναγίας Λαμπηδονος.