Με ρώτησε μια κυρία..... Πάτερ έχω ένα πρόβλημα όταν είμαι στην εκκλησία δεν μπορώ να συγκεντρώσω τον εαυτό μου στην προσευχή ή στην ακολουθία... Όλο το μυαλό μου φεύγει σε σκέψεις....Τι να κάνω;

 

Α' Μέρος

Με ρώτησε μια κυρία..... Πάτερ έχω ένα πρόβλημα όταν είμαι στην εκκλησία δεν μπορώ να συγκεντρώσω τον εαυτό μου στην προσευχή ή στην ακολουθία... Όλο το μυαλό μου φεύγει σε σκέψεις....Τι να κάνω;

Ένα σύγχρονο ερώτημα που το ακούμε συχνά, θα τολμούσα να πω ότι 11 στους 10 αυτό παθαίνουν εντός του Ιερού Ναού, δεν κάνω λάθος στο νούμερο, αυτή είναι μια εικόνα που μας την δείχνει ο κόσμος μέσα από τις συζητήσεις μας.

Το ερώτημα σαφές και η απάντηση είναι συγκεκριμένη, αυτό που ψάχνουμε είναι το πνεύμα μας να μπορέσουμε να το πάρουμε από τα θέλω του εαυτού μας και να το μεταφέρουμε στα θέλω της Μυστηριακής Ζωής.

Τι μπορούμε να κάνουμε πάνω σε αυτή την δύσκολη θέση που ερχόμαστε....Θα πρέπει να τονίσουμε πρώτα ότι αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι η θέληση να φτάσουμε στο στόχο μας, η δίψα να γευτούμε την Μυστηριακή και πνευματική ζωή.

Συνήθως αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν πολλές υποχρεώσεις στην ζωή τους όπως επιχείρηση, μεγάλη οικογένεια, ιδιόμορφη κατάσταση στις οικογενειακές σχέσεις, έντονη κοινωνική ζωή, υψηλές απαιτήσεις από την εργασία και διάφορα ακόμα τα οποία έλκουν πολλή σκέψη και ενέργεια από τον κάθε άνθρωπο. Σήμερα βέβαια έχει προστεθεί και ο ψυχαναγκασμός που πολλοί αντιμετωπίζουμε, ο οποίος μας έχει γίνει βίωμα και φύση και ξεχνούμε ότι είναι πάθηση.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι κανόνας υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν έχουν τόσες πολλές υποχρεώσεις και δυστυχώς ο τρόπος που έχουν μάθει ή επιλέξει να ζούν την πνευματική τους πορεία είναι λάθος αλλά ουδείς τους έχει πει κάτι για να αλλάξουν και να δουν την αληθινή ελευθερία που προσφέρει στον άνθρωπο η ουσιαστική σχέση με τον Θεό.

Εδώ ερχόμαστε στην απάντηση:

Η έλλειψη συγκέντρωσης είναι λόγω της έλλειψης πνευματικής ζωής.... Έλλειψη στην καθημερινή προσευχή, έλλειψη μελέτης, έλλειψη επικοινωνίας με τον πνευματικό, έλλειψη εκκλησιασμού, έλλειψη συζήτησης για πνευματικά θέματα, έλλειψη κοινωνίας με Τον Θεό.

Όταν εκκλησιαζόμαστε μια φορά την εβδομάδα και τις υπόλοιπες ημέρες δεν εντρυφούμε στην προσευχή, στην μελέτη, στην συζήτηση πνευματικών θεμάτων φυσικό και επόμενο είναι η κοσμικότητα να κυριεύει τον εαυτό μας και η πνευματική καλλιέργεια και άσκηση να μην μπορεί να επιτευχθεί.

Δεν συμβαίνει γιατί είμαστε κακοί άνθρωποι ή αμαρτωλοί αλλά γιατί αφήνουμε τον κοσμικό χρόνο να καταπατήσει και να εξαφανίσει τον πνευματικό χρόνο και χώρο που έχουμε ανάγκη.

Αν θα μπορούσαμε να δώσουμε μια συμβουλή είναι η αύξηση αυτού του χρόνου στην καθημερινότητά μας.... Προσευχή το πρωί, στο φαγητό και το βράδυ, μελέτη λίγη όχι υπερβολές και μια σελίδα ανάγνωσης ενός πνευματικού βιβλίου, το ψαλτήρι ή την Καινή Διαθήκη είναι αρκετή, να δημιουργήσουμε ένα χώρο, ένα προσκυνητάρι για την προσευχή, να έχουμε ένα κομποσχοίνι και να λέμε την ευχή για λίγο μέσα στην ημέρα που αντιμετωπίζουμε πολλές δοκιμασίες, να είμαστε νωρίς στον εκκλησιασμό ώστε να νικήσουμε την ραθυμία του σώματος και του πνεύματος μας, να ασκούμαστε στην νηστεία πιο συχνά αν βέβαια το επιτρέπει και η κατάσταση της υγείας μας, να επικοινωνούμε συχνά με τον Πνευματικό μας, αυτή η σχέση είναι σχέση γονέα και τέκνου, να επιλέγουμε τέτοιο κοινωνικό κύκλο που ενδιαφέρεται και έχει πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις, εννοείτε ορθοδόξους ώστε να μην επηρεαστούμε από κάποια πλάνη....

. «Εκείνος πού έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται και προσέχει σ’ αυτά πού λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τούς δαίμονες», λέγει ό όσιος Εφραίμ ό Σύρος. Εκείνος όμως πού μετεωρίζεται, πού σκορπίζει το νου σε ανώφελες σκέψεις, περιπαίζεται από αυτούς».

Οι συμβουλές είναι πολλές και οι Άγιοι Πατέρες μέσα από τον βίο τους δείχνουν τρόπους που αντιμετώπιζαν τους δαίμονες όταν ήθελαν να τους χαλάσουν την προσευχή, δεν θα τους πούμε ώστε να τους αναζητήσουμε και αυτό θα είναι η αρχή που θα κάνουμε ώστε να πετύχουμε αυτή την συγκέντρωση στην Μυστηριακή ζωή...

Εύχομαι σε όλους μας καλή δύναμη και καλόν αγώνα στην επίτευξη αυτού του στόχου... Αξίζει όμως να πούμε κάτι πολύ σημαντικό....Η προσπάθεια να είναι συνεχόμενη, στο μέγεθος που αντέχουμε και σιγά σιγά αυξανόμενη και όχι εξ αρχής υπερβολική και υπέρογκη διότι θα μας ρίξει σε απόγνωση.

     - Ο Ανάξιος -