Τὸ ἀδέσποτο μουλάρι!
Ὁ Ν. Ντραμουντιανὸς διηγεῖται μία θαυμαστὴ ἐμπειρία του ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ 1940:
Ὁ λόχος μας, πῆρε διαταγὴ νὰ καταλάβει ἕνα προχωρημένο ὕψωμα νιὰ προγεφύρωμα.Στήσαμε ταμποῦρι μέσα στὰ βράχια.Μόλις τακτοποιηθήκαμε, ἄρχισε νὰ πέφτει πυκνὸ χιόνι.
Ἔπεφτε ἀδιάκοπα δυὸ μερόνυχτα κι ἔφτασε σὲ πολλὰ μέρη τὰ δυὸ μέτρα.Ἀποκλειστήκαμε ἀπὸ τὴν ἐπιμελητεία. Καθένας εἶχε τροφὲς στὸ σακίδιό του γιὰ μία ἡμέρα.Ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὸ κρύο δὲν λάβαμε πρόνοια «διὰ τὴν αὔριον» καὶ τὶς καταβροχθίσαμε.
Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ἄρχισε τὸ μαρτύριο.Τὴ δίψα μας τὴ σβήναμε μὲ τὸ χιόνι, ἀλλὰ ἡ πεῖνα μας θέριζε. Περάσαμε ἔτσι πέντε μερόνυχτα. Σκελετωθήκαμε.Τὸ ἠθικό μας,τὸ διατηρούσαμε ἀκμαῖο, ἀλλὰ ἡ φύση ἔχει καὶ τὰ ὅριά της.Μερικοὶ ὑπέκυψαν.Τὸ ἴδιο τέλος περιμέναμε ὅλοι,
«ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος».
Τότε μία ἔμπνευση τοῦ λοχαγοῦ μας ἔκανε τὸ θαῦμα! Ἔβγαλε ἀπ᾿ τὸν κόρφο του μία χάρτινη εἰκόνα τῆς Παναγίας,τὴν ἔστησε στὸ ψήλωμα καὶ μᾶς κάλεσε γύρω του:
- Παλικάρια μου!
Εἶπε:Στὴν κρίσιμη αὐτὴ περίσταση ἕνα θαῦμα μόνο μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει.Γονατίστε, παρακαλέστε τὴν Παναγία,τὴ μητέρα τοῦ Θεανθρώπου,νὰ μᾶς βοηθήσει!
Πέσαμε στὰ γόνατα, ὑψώσαμε τὰ χέρια, παρακαλέσαμε θερμά. Δὲν προλάβαμε νὰ σηκωθοῦμε κι ἀκούσαμε κουδούνια. Παραξενευτήκαμε καὶ πιάσαμε τὰ ὅπλα. Πήραμε θέση,
«ἐπὶ σκοπόν».
Δὲν πέρασε,ἕνα λεπτὸ καὶ βλέπουμε,ἕνα πελώριο μουλάρι νὰ πλησιάζει κατάφορτο. Ἀνασκιρτήσαμε!
Ζῷο χωρὶς ὁδηγὸ νὰ περνᾷ τὸ βουνό,μ᾿ ἕνα μέτρο χιόνι τὸ λιγότερο ἦταν ἐντελῶς ἀφύσικο. Καταλάβαμε:
Τὸ ὁδηγοῦσε ἡ Κυρία Θεοτόκος.
Τὴν εὐχαριστήσαμε ὅλοι μαζὶ, ψάλλοντας σιγανά, μὰ ὁλόκαρδα,τὸ "Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, "καὶ ἄλλους ὕμνους της.Τὸ ζῷο εἶχε πάνω του,μία ὁλόκληρη ἐπιμελητεία, ἀπὸ τρόφιμα: κουραμάνες, τυριά, κονσέρβες, κονιὰκ καὶ ἄλλα.
Πολλὲς κι ἀπίστευτες κακουχίες πέρασα στὸν πόλεμο. Ἀλλ᾿ αὐτὴ μοῦ μένει ἀξέχαστη,γιατὶ δὲν εἶχε διέξοδο.
Τὴν ἔδωσε ὅμως ἡ Παναγία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου