Ντόκτορ Λίζα: «Στις Ιατρικές και Νοσηλευτικές Σχολές πρέπει με τη βία να εξαναγκάζουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να διαβάζουν κάποια αποσπάσματα από τα έργα του Άγιου Λουκά του Ιατρού»

Ντόκτορ Λίζα:

«Στις Ιατρικές και Νοσηλευτικές Σχολές πρέπει με τη βία να εξαναγκάζουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να διαβάζουν κάποια αποσπάσματα από τα έργα του  Άγιου Λουκά του Ιατρού»

Η Ντόκτορ Λίζα – η γυναίκα με την τεράστια καρδιά και τη συμπονετική ψυχή, την οποία ξέρουν εκατομμύρια άνθρωποι – σκοτώθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 2016, σε αεροπορική τραγωδία πάνω από τη Μαύρη Θάλασσα, μαζί με τους επιβάτες του αεροπλάνου TU-154. Είχε σπουδάσει Ιατρική στη Σοβιετική Ένωση. Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980 πήρε δεύτερο πτυχίο ιατρικής, στις ΗΠΑ, με ειδίκευση στην «Παρηγορητική ιατρική». Το 1999, στο Κίεβο, η Ελιζαβέτα Γκλίνκα ίδρυσε το πρώτο της άσυλο ανιάτων («Καταφύγιο για Περιπλανώμενους»). Το 2007, στη Μόσχα, άνοιξε το ίδρυμα «Δίκαιη βοήθεια» για άστεγους, φτωχές οικογένειες, βαριά άρρωστους και αυτούς που δεν επιδέχονται πια ίαση. Στις 13 Δεκεμβρίου του 2014, ως εκτελεστική διευθύντρια του ιδρύματος, η Ελιζαβέτα Πετρόβνα Γκλίνκα, τιμήθηκε με το βραβείο «Πίστη και πιστότητα» «για την προσωπική γενναιότητα, τη συμπαράσταση στους ανθρώπους και την αφιλόκερδη βοήθεια στον άμαχο πληθυσμό του Ντονμπάς». Εν μέσω έξαρσης των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, αυτή η μικρόσωμη εύθραυστη γυναίκα οργάνωσε τη μεταφορά τραυματιών και άρρωστων παιδιών από τη ζώνη ανθρωπιστικής καταστροφής, καθώς δεν είχαν καμία ελπίδα να επιβιώσουν εκεί.

 

Η Ντόκτορ Λίζα ήταν βαθιά πιστή ορθόδοξη χριστιανή και συχνά αναφέρονταν στον Άγιο Λουκά (Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ). Κάποια στιγμή, ο Ίγκορ Ζίμπιν, δημοσιογράφος της πύλης pravoslavie.ru, ρώτησε την Ελιζαβέτα Γκλίνκα:

 

– Σας αρέσει να επικαλείστε λόγια του Αγίου Λουκά (Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ). Τι θα παίρνατε για σας από τα έργα του και τον τρόπο ζωής του;

 

Διαβάζοντας τον Άγιο Λουκά, κρατάω για μένα το σημαντικότερο – να αντιμετωπίζω τον πλησίον μου όπως τον εαυτό μου

 

– Να δουλεύεις ανεξάρτητα από τις συνθήκες – αυτό είναι το πρώτο. Τα έργα αυτού του Αγίου και όσα έχουν γραφεί για αυτόν, τα διαβάζω πιο πολύ από όλα τα άλλα. Διαβάζω από τα 16 μου. Διαβάζω και τις καλές στιγμές της ζωής μου και τις άσχημες. Καταλαβαίνω πώς μπόρεσε στις δύσκολες για αυτόν στιγμές να συμπεριφέρεται με ανθρώπινο τρόπο και προς τους αρρώστους και προς τους κρατούμενους με τους οποίους δούλευε και προς τους μπολσεβίκους τους οποίους χειρουργούσε. Μάλλον, εδώ ο άνθρωπος ήταν το πιο σημαντικό. Χάρη στον Άγιο Λουκά μου είναι αδιάφορο με ποιον πρόκειται να δουλέψω. Υπάρχουν κατηγορίες ασθενών οι οποίοι δε μου αρέσουν: για παράδειγμα, μυρίζουν άσχημα. Όμως, διαβάζοντας τον Άγιο Λουκά, κρατάω για μένα το σημαντικότερο – να αντιμετωπίζω τον πλησίον μου όπως τον εαυτό μου. Αν και τα κηρύγματά του για μένα είναι τα πιο δύσκολα από τα άλλα του έργα, καταρχήν επειδή δεν είναι εφικτά: δεν είμαι μοναχή για να ζω όπως μας καλεί ο Άγιος Λουκάς.

 

Έχω όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί για αυτόν. Έχω πολλές εικόνες του. Στο δικό μας άσυλο ανιάτων, στο Κίεβο, βρίσκεται μια μεγάλη εικόνα του Αγίου που είχε αγιαστεί στα λείψανά του, στη Συμφερούπολη. Γράφω πολύ για αυτόν. Δίνω αποσπάσματα από τα κηρύγματά του σε όλες τις εκκλησιαστικές γιορτές, αλλά δεν τον προπαγανδίζω, επειδή δεν έχει ανάγκη από αυτό. Δεν μιλάω για αυτόν ούτε με τους συναδέλφους, ούτε με τους ασθενείς. Παρόλα αυτά, όμως, θεωρώ ότι σε Ιατρικές και Νοσηλευτικές Σχολές πρέπει με τη βία να εξαναγκάζουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές να διαβάζουν κάποια αποσπάσματα από τα έργα του.