Καθηγητής Νικόλαος Ντάϊχες: «Η μορφή του καθηγητή Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ αόρατα πετάει πάνω από την ιατρική μας οικογένεια, που μετράει τρείς γενιές γιατρών»

Καθηγητής Νικόλαος Ντάϊχες:

 

«Η μορφή του καθηγητή Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ αόρατα πετάει πάνω από την ιατρική μας οικογένεια, που μετράει τρείς γενιές γιατρών»

Ο Νικόλαος Αρκάντιεβιτς Ντάϊχες είναι καθηγητής ωτορινολαρυγγολόγος τρίτης γενιάς, μέλος του Πολιτικού Επιμελητηρίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κοινωνικός και πολιτικός λειτουργός, διευθυντής του Ομοσπονδιακού Κρατικού Δημόσιου Ιδρύματος «Επιστημονικό και Κλινικό Κέντρο Ωτορινολαρυγγολογίας του Ομοσπονδιακού Βιοϊατρικού Οργανισμού της Ρωσίας».

 

– Νικόλαε Αρκάντιεβιτς, έχετε σχέση εγγύτητας με τον Άγιο γιατρό;

 

– Εγγύτητα; Δε λέτε τίποτα! Η μορφή του καθηγητή Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ αόρατα πετάει πάνω από την ιατρική μας οικογένεια, που μετράει τρείς γενιές γιατρών. Γι’ αυτό, οι εικόνες του, βεβαίως, υπάρχουν και στην εκκλησία του Κέντρου μας και στο γραφείο μου. Το 2014, ήμουν επικεφαλής μιας ομάδας δικών μας γιατρών και κοινωνικών λειτουργών, με κύρος, στον τομέα της υγείας, η οποία επισκέφτηκε όλες τις περιοχές της Κριμαίας. Στη Συμφερούπολη επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό ναό, όπου φυλάγονται τα λείψανα του Αρχιεπισκόπου Λουκά. Δίπλα στο ναό υπάρχει το μουσείο του. Η ξεναγός μας διηγήθηκε ότι το φθινόπωρο του 1903 ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς τελείωσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κιέβου. Και ο παππούς μου, καθηγητής Ντάϊχες είχε τελειώσει το Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Χαρκόβου, το ίδιο έτος, το 1903. Με συγκλόνισε το γεγονός ότι και ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς και ο παππούς μου υπηρέτησαν ως εθελοντές σε όλη τη διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου. Στο μουσείο έψαχνα στις φωτογραφίες τον παππού μου, τον πατέρα του πατέρα μου, τον ιδρυτή της «ΩΡΛ-δυναστείας» μας. Με τη συμμετοχή του στον πόλεμο, ο παππούς μου είχε εξασφαλίσει τη δυνατότητα να δουλεύει στη Γερμανία, στην κλινική Σαριτέ – την πιο γνωστή πανεπιστημιακή κλινική της Ευρώπης.

 

– Μήπως είχατε στη ζωή σας κάποιο αξέχαστο περιστατικό που να έχει σχέση με τον Άγιο Λουκά;

 

– Το 1983, μετά την αποφοίτηση μου από την Ιατρική Σχολή της Αστραχάν, πήγα στη Μόσχα και τη δεύτερη χρονιά της παραμονής μου εκεί, έτυχε να χειρουργώ έναν νέο μοναχό από τη Λαύρα της Αγίας Τριάδας και του Αγίου Σεργίου, σχεδόν συνομήλικό μου, που μόλις είχε λάβει την κουρά. Ακόμα φυλάω το βιβλίο που μου είχε χαρίσει. Επρόκειτο για την αυτοβιογραφία του Αγίου Αρχιεπισκόπου Λουκά «Αγάπησα το μαρτύριο» που είχε εκδοθεί το 1984, από τον εκδοτικό οίκο «Ποσέβ». Και όταν σπούδαζα στην Ιατρική σχολή, είχα διαβάσει δυο βιβλία που είναι βιβλία αναφοράς για κάθε χειρούργο: «Σκίτσα για τη χειρουργική κοιλίας» του Σεργκέϊ Σεργκέεβιτς Γιούντιν και τα «Δοκίμια για τη χειρουργική των πυογόνων λοιμώξεων» του Βαλεντίν Φέλικσοβιτς Βόϊνο-Γιασενέτσκιϊ. Εμείς πάντα γνωρίζαμε για τον Βοϊνο-Γιασενέτσκιϊ: για αυτόν μίλαγαν ψιθυριστά ότι ήταν επίσκοπος. Αλλά, κατά βάθος, κανένας δεν μπορούσε να το καταλάβει.

 

– Την άνοιξη του 2015, η φωτογραφική έκθεση «Ο Άγιος Ιεράρχης Λουκάς» είχε λάβει χώρα στο Κέντρο σας. Προκάλεσε ενδιαφέρον στους γιατρούς και τους ασθενείς σας;

 

Η ιατρική είναι, πρώτα από όλα, λειτούργημα

 

– Ναι, την έκθεση την επισκέφτηκε πολύς κόσμος. Στο Κέντρο μας, κάνουν θεραπεία ασθενείς με προβλήματα αναπνοής, φωνής και ακοής. Η αποθεραπεία τους δεν εξαρτάται μόνο από τη σωστή θεραπεία, αλλά και από την πίστη. Και η πίστη είναι το κύριο και για τους ασθενείς και για τους γιατρούς. Θεωρώ ότι αυτή την έκθεση πρέπει να τη δείχνουμε στους φοιτητές των Ιατρικών και Νοσηλευτικών Σχολών. Στους νέους μας γιατρούς λέω ότι η δουλειά τους είναι λειτούργημα. Αν θέλεις να βγάζεις λεφτά, να έχεις γιοτ, πολλά αυτοκίνητα, ασχολήσου με επιχειρήσεις, δε χρειάζεται να είσαι γιατρός. Η ιατρική είναι, πρώτα από όλα, λειτούργημα.

 

Ο ιερέας της εκκλησίας του Κέντρου μας μετέφερε την έκθεση «Ο Άγιος Λουκάς» στην πόλη Φάτεζ. Σε αυτή την πόλη, όπου δούλευε για ένα διάστημα στο νοσοκομείο της περιοχής ο μετέπειτα Άγιος Ιεράρχης Λουκάς, διασώθηκαν το χειρουργείο, οι χώροι όπου δέχονταν τους ασθενείς και το σπίτι όπου έμενε με την οικογένειά του.