Πρίν περίπου 3 χρόνια, έχασα τον γιό μου 22 ετών. Ήταν στις 30 Αυγούστου 2018.
Την τρίτη ημέρα έρχεται στον ύπνο μου...
Βρεθήκαμε στο σαλόνι, τον αγκάλιασα και με αγκάλιασε...
Τον ρώτησα "Κυριάκο μου, είσαι ζωντανός;"
Μου απαντάει πως ναι είναι ζωντανός...
Καθησαμε στον καναπέ, τον είδα λίγο μελαγχολικό...
Τον ρώτησα πώς περνάει και αν είναι καλά...
Μου απάντησε.."είμαι καλά, έχει όμως πολύ κόσμο εδώ που βρίσκομαι, και μέχρι να φύγουμε δεν μας επιτρέπουν ακόμη να κάνουμε ότι θέλουμε, και έτσι βαριέμαι λίγο.
Είχα απορίες για την εκεί ζωή και έτσι σε μια άλλη μας συνάντηση τον ρώτησα.. "πως ζουν οι άνθρωποι εκεί..πως είναι η ζωή τους...;"
Μου απάντησε..."η ζωή των ανθρώπων εδώ είναι ανάλογα με τι ζωή έκαναν στην γη."
(Αυτό που κατάλαβα, όχι αν ήταν πλούσιοι ή φτωχοί, αλλά τι είδους συμπεριφορές είχαν και ποιες ήταν οι πράξεις τους).
Κάθε φορά που με επισκέπτεται τον ρωτώ το ίδιο αν είναι ζωντανός και κάθε φορά μου απαντά το ίδιο "είμαι ζωντανός".
Την τελευταία φορά που ρώτησα το ίδιο μου απάντησε " μα καλά, δεν με βλέπεις...; Φυσικά και είμαι ζωντανός..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου