Γιώργου Μπάρλα.Περὶ ἀσθενείας

Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀναρωτηθεῖ: 

Ὁ γ. Αἰμιλιανὸς μᾶς προτείνει 

μιὰ ζωὴ χωρὶς χαρά, μιὰ ζωὴ ὅπου 

ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος κυριαρχοῦν 

καὶ ἀφαιροῦν κάθε ζωτικότητα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο; 

Εἶναι ἀλήθεια, ἑπομένως, αὐτὸ ποὺ καταμαρτυροῦσε 

ὁ Νίτσε στοὺς χριστιανοὺς ὅτι δὲν ἔχουν χαρά; 

Δὲν εἶναι ἔτσι.

Ὁ Αἰμιλιανὸς ἀντίθετα βρίσκει τὴ χαρά, 

ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, 

καὶ μέσα στὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο.

Τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει 

ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ ἀκόμα καὶ ἡ ἀσθένεια 

μπορεῖ νὰ μᾶς φέρει πιὸ κοντά Του.

Ὁ Αἰμιλιανὸς εἶναι ρεαλιστής. 

Ἑρμηνεύει τὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο 

καὶ ἀναζητᾶ νόημα μέσα ἀπὸ αὐτά.

Τὸ νόημα πάντα ἔγκειται σὲ κάτι 

ποὺ ξεπερνᾶ τὴν ἀτομικότητά μου, 

ἑρμηνεύει τὸν θάνατο καὶ νοηματοδοτεῖ 

τὴν ἐν χρόνῳ δράση μου.

Ὁ πιστὸς λοιπὸν δὲν ἀγκομαχᾶ 

νὰ ξεπεράσει ὡς ἄτομο 

τὴν ἀρρώστια καὶ τὸν θάνατο, 

ξανοίγεται στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἄλλους

καὶ παραδίδεται μὲ ἐμπιστοσύνη.

Γιώργου Μπάρλα

Περὶ ἀσθενείας

Τεῦχος 337, Ἰούνιος 2021