Γέροντος Αἰμιλιανοῦ ΣιμωνοπετρίτουἌσβεστη φλόγα γιὰ τὸν Θεόν..

Μπορῶ λοιπὸν νὰ ἔχω ἐλπίδα, 

νὰ εἶμαι εὔελπις ὅτι θὰ κατακτήσω τὸν Θεόν, 

ὅταν τῶν ἐκφάσεων λυθεισῶν, 

ὅταν πάψω νὰ σκέπτωμαι 

ὅπως σκέπτομαι τώρα, 

ὅταν ἐγκαταλείψω τὸ φρόνημά μου, 

τὶς ἰδέες μου καὶ τὶς γνῶμες μου, 

τὶς χαρές μου καὶ τὶς πίκρες μου.

Πολλὲς φορές, ἐπὶ παραδείγματι, 

πάμε γιὰ ἐξομολόγησι καὶ 

ἀντὶ ἐξομολογήσεως λέμε πολλά, 

γιὰ νὰ ἀποκατασταθῆ δῆθεν 

ἡ ἀλήθεια, τὸ «δίκαιό μας».

Αὐτὸ εἶναι μιὰ ἔκφρασις 

ποὺ πρέπει νὰ καταλυθῆ.

Δὲν ὑπάρχει γνησιότης σὲ αὐτό. 

Ἤ, κάποιος ἔρχεται καὶ σοῦ λέγει: 

«Γέροντα, θέλω νὰ λέγω ἀμέσως τὸ ναί, 

μὰ δὲν μπορῶ. Ὅταν ἤμουν παιδάκι, 

ὁ πατέρας μου πάντοτε μὲ χτυποῦσε

καὶ δὲν τολμοῦσα νὰ τοῦ πῶ τὴν γνώμη μου».

Ἐπειδὴ τὸν χτυποῦσε ὁ πατέρας του, σέρνει, 

μέχρι τώρα ποὺ μεγάλωσε καὶ ἔγινε καὶ μοναχός, 

τὰ ψυχικὰ ἐκεῖνα προβλήματα,

κουβαλάει σὰν ἀχθοφόρος τὰ ἀποτελέσματα 

ἐκείνης τῆς ψυχικῆς ἀνθρωπίνης σχέσεως.

Σήμερα ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄνθρωποι 

τρέχουν στοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ ἀποκαλύψουν 

τὰ ἄδυτα τῆς ψυχῆς τους, τὸ ὑποσυνείδητό τους. 

Τὸ ἴδιο κάνομε καὶ ἐμεῖς. Νοιώθομε τὴν ἀνάγκη 

νὰ ἀποκαλύπτωμε τὰ σπλάγχνα μας, 

νὰ ἐξηγοῦμε γιατί ἔκανα ἐκεῖνο καὶ πῶς τὸ ἔκανα

καί, ὅταν ἤμουν μικρός, δὲν ἀγαποῦσαν ἐμένα 

ἀλλὰ τὸν ἀδελφό μου, καὶ ὅταν δὲν εἶχα πετύχει 

στὸ πανεπιστήμιο μὲ κορόιδευαν, 

καὶ ἀπὸ τότε μοῦ ἔμεινε μιὰ πικρία. 

Πρέπει νὰ φύγουν αὐτά. 

Τὸ φρόνημά μας καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἐπιδράσεις 

πρέπει νὰ σβήσουν τώρα, 

ὥστε νὰ ὑπάρχη ἡ ὡριμότης καὶ τὸ τέλειο.

Γέροντος Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου

Ἄσβεστη φλόγα γιὰ τὸν Θεόν

Τεῦχος 337, Ἰούνιος 2021